Niets schenkt zoveel voldoening als iemand met talent dat talent ook daadwerkelijk te zien of horen benutten. Was De koek uit 2011 al een bovengemiddelde plaat, dan doet opvolger Het is – sinds eind augustus 2013 beschikbaar in Nederland en nu eindelijk ook bij ons – daar nog een stevige scheut bovenop.
Het eerste wat opvalt: deze plaat is een pak minder poppy dan haar voorganger. Correctie: feitelijk is ze gewoon niet poppy. Op zich is dat niets wereldschokkends, maar het is best wel schrikken na het behoorlijk dikke, opgevulde geluid van De koek. Er vallen nog wel tierlantijntjes te bespeuren, maar waar deze vroeger al wel eens als overbodige prikkels konden werken om de luisteraar kost wat kost bij de les te houden, zijn het hier werkelijk meer fijne details die voor de afwerking zorgen.
De muziek ademt ook veel meer. De instrumenten krijgen meer ruimte om zich uit te drukken, er is meer diepgang in het klankbeeld, er is meer dynamiek aanwezig, en Eefjes stem baadt in een erg aangenaam en natuurlijk aanvoelend galmpje dat zo uit een concertzaal weggelopen lijkt. Dat alles zorgt ervoor dat het geheel ook behoorlijk live aanvoelt, eerder dan steentje per steentje in de studio in elkaar gemetseld, wat gezien de soort muziek de luisterervaring alleen maar ten goede komt.
Het zenuwachtige, steeds trappelende element in De koek heeft plaatsgemaakt voor innerlijke rust en fijngevoeligheid. Dit reflecteert zich niet alleen in de teksten, maar ook in een ander stemgebruik. De toon is gemiddeld wat lager, zachter en bedaarder. Kortom, Eefje forceert haar stem veel minder. Het effect is dat je — om het wat cru te stellen — niet meer het gevoel hebt soms naar een hyperkinetische tiener te luisteren die haar zin niet krijgt, maar naar een volwassen persoon die haar weldoordachte argumenten op serene, gecontroleerde wijze uiteenzet.
Voeg aan dit alles nog teksten toe van een eenzaam hoog compositieniveau, en het resultaat is een bijzonder sterk album. Er zit nog steeds een element van loskomen en zoeken in haar werk, maar eerder dan haar energie te steken in het per se willen bereiken van een onbereikbare, utopische bestemming, lijkt Eefje zich nu meer toe te leggen op de zoektocht op zich. Ze lijkt vrede genomen te hebben met het — of haar — leven, en vertrekt van daaruit om datzelfde leven verder te ontdekken en te ontwikkelen.
Eefje weet aldus een album te presenteren dat meer neigt naar kleinkunst. Een album dat muzikaal gezien gestript is tot de essentie, en tekstueel blijk geeft van een onmiskenbare en aanzienlijke persoonlijke groei. Alsof de stress en de druk die worden geassocieerd met de “moeilijke tweede” geen enkele vat hebben gehad op haar, omdat ze er in geslaagd is zich simpelweg boven dat soort concepten te stellen, de verwachtingen vriendelijk op de deurstoep te laten staan, en vooral naar haar eigen stem te luisteren. “Ik heb hier iets te bewijzen”, zingt ze op het openingsnummer “Ongeveer”. Missie geslaagd. Een ware tour de force.
