Terwijl Miley in ‘hare puren’ allerhande bouwmaterialen aflikt, Rihanna elke avond dronken de bühne opstrompelt en Britney de tenten van haar playbackshow in Vegas opslaat, staat er een nieuwe generatie piepjonge popnimfen klaar die hun eigenzinnigheid in artistiek experiment steken in plaats van exuberante streken. Birdie profileert zich na een clevere coverplaat als de Tori Amos van de Gossip Girl-generatie, Charli XCX haalt haar R’n’B-mosterd eerder bij de stijl van TLC dan die van Queen B, en nu is met Lorde een nieuwe ster verschenen aan het firmament die met haar positie als weird girl een nieuwe niche kan aanboren in de high school der alternopop.
Amper 17 is deze Nieuw-Zeelandse, hoewel haar smeulende stem minstens vijf jaar ouder laat vermoeden. Niet enkel haar register is opmerkelijk te noemen voor haar leeftijd. Haar persoonlijke stijl springt net door zijn onopvallendheid extra in het oog: geen glitter voor Ella Yelich-O’Connor, maar donkere tinten, wilde krullen en een ongemakkelijke blik in de ogen; de outsider is het haantje-de-voorste geworden. Daarenboven produceren haar subtiel gestifte lippen geen grote giechelfestijnen, maar welgemikte sneren naar elke uitslover die zich op de verkeerde manier in de schijnwerpers wil tonen.
Dat ze niet op haar mondje gevallen is, is een zekerheid, maar ondertussen is het ook al voldoende duidelijk dat die mond ook behoorlijk straffe klanken kan genereren. De singles die ze tot nu toe afvuurde zijn stuk voor stuk verrukkelijk te noemen. Natuurlijk is er de doorbraakhit ‘Royals’, R’n’B van de 2.0 generatie die zich bulkend van de sfeerschepperij alvast tot het favoriete geluidsbehang van trailers aller landen opgeworpen heeft. De strofen lijken het recept voor een geslaagde popsong tot op het diepste bot uit te benen, alvorens subtiel op te bouwen naar dat ultiem verslavende refrein, extra in de verf gezet door enkele sirenenkreten op de achtergrond. “Team” schiet met kordatere beats uit de startblokken, maar werkt naar een lichter refrein toe dat je alweer wekenlang niet van tussen je oren gewassen krijgt. “Tennis Court” is zo mogelijk nog aanstekelijker, zonder daarbij aan gewiekst vakmanschap in te boeten. Het nummer duikt zwaarder de triphop-poel in en eindigt op het kruispunt van Aluna George en The xx. Daarenboven verwoordt Lorde haar tienergevoelens op een eerlijke, weinig grootdoenerige manier, waardoor je nooit het gevoel krijgt semidiepzinnigheden van een vroegrijpe puber te moeten ondergaan, maar het nummer met enkele rake spitsvondigheden een bijna ironische dimensie krijgt die het ook voor een ouder oor interessant houdt.
De rest van de plaat gaat met dezelfde mal tewerk, wat ervoor zorgt dat Pure Heroine als eenheidsworst te bestempelen valt, maar dan wel van de betere kwaliteit. Diepe onderkoelde beats, zware bassen en een stemvoering die de lijzigheid van Lana Del Rey in een dieper timbre draait: het recept blijft nagenoeg ongewijzigd. Door de repetitiviteit lijken de nummers wel eens onderling inwisselbaar, maar aangezien er geen ware dieptepunten te bemerken zijn, krijgt het album zo ook een hypnotiserend effect. Bij elke luisterbeurt vind je op den duur in elke track wel een zweem individualiteit: het aan Charli XCX verwante spoken word intermezzo van “400 Lux”, de tropische bijklank van “Buzzcut Season, de Motown-kleuring van “White Teeth Teens of de hiphopinvloed in de beatsstructuur van de moderne gladiatorenzang “Glory And Gore”.
De gebalde tracklist blijft tien nummers lang vrij van teleurstellingen — enkel de ballade “Still Sane” had met een stevigere ruggengraat gestut gemogen — wat op zich al een aardige prestatie te noemen is. Bovendien kan Lorde ondanks haar jonge jaren al een markant eigen karakter in haar muziek leggen, zonder dat je het gevoel krijgt dat er een hele marketingmachine rond zwermt. Laat deze stijl nog even rijpen, hou haar weg van de aasgieren die boven de industrie fladderen en Lorde levert binnen enkele jaren misschien wel een moderne klassieker af.
