Het jaar 2012 was voor garagerocker Ty Segall een bijzonder goed jaar. Zo goed dat het heel moeilijk zou worden om het in 2013 nog evengoed te doen. Op de valreep tovert Segall echter Fuzz uit zijn hoed, een plaatje dat door velen effectief als een hoogtepunt wordt beschouwd.
Naar verluidt was het niet eens de bedoeling dat het bekend zou raken dat Segall deel uitmaakt van Fuzz. Juist ja, wat een fantastisch idee dan om het plaatje bij In The Red Records uit te brengen! Het mag echter wel gezegd worden dat Fuzz toch weer een apart hoofdstuk in het Segall-verhaal is. Met Fuzz kruipt Segall namelijk weer achter het drumstel en wat blijkt? Segall is effectief een goede drummer en bij Fuzz mag hij bovendien nog altijd zingen. Wat u te horen krijgt, is fijne psychedelische rock, weliswaar niet het geraffineerde type van Thee Oh Sees of The Brian Jonestown Massacre, maar eerder het soort dat het moet hebben van lang uitgerokken solo’s en stevige drumpartijen, hier en daar aangevuld met een metal- of grunge-inslag. Niet heel orgineel, horen wij u denken, en hierin geven wij u gelijk, want hoe lang trakteert Motorpsycho ons al op iets dat niet erg veel van verschilt van een dergelijk concept?
Dat Fuzz niet meteen het meest creatieve idee is waar Segall mee op de proppen kon komen, hoeft gelukkig echter nog niet te betekenen dat het niet de moeite loont om ernaar te luisteren. Met “Earthen Gate” trapt het plaatje namelijk heel betekenisvol af met een nummer dat met een rustig riffje heel kalm opbouwt om met een felle drum even later korte metten te maken met de anticipatie. Wat hierbij opvalt, is dat Segall’s stem heel mooi inspeelt op de muziek, echter zonder een dominante rol op te eisen, wat toch fel verschilt met wat wij tot nu toe van hem op het bord hebben gehad. Wat maakt dat als niemand het echt aan de grote klok had gehangen dat Segall deel uitmaakte van Fuzz, wij het mogelijk niet eens in de gaten hadden gekregen.
Het wordt in ieder geval niet onder stoelen of banken gestoken dat het de bedoeling was om met Fuzz iets psychedelisch te brengen. Na “Earthen Gate” volgen er namelijk nog betekenisvolle titels als “Sleigh Ride”, “What’s In My Head?” en “Hazemaze”, iets waar een cannabisminnend publiek ongetwijfeld een vette kluif aan zal hebben. Daarbij mag het cinematografische effect u zeker niet ontgaan, want een nummer als “Sleight Ride” doet met een hypersnelle melodie effectief denken aan een duizelingwekkende afdaling. Voor “What’s In My Head?” willen wij Segall dan weer aanraden een kaleidoscoopachtige videoclip op te nemen, kwestie van het publiek een beetje een idee te geven wat er nu precies in een beneveld hoofd omgaat.
Afgaande op wat wij in “Loose Stutures” te horen krijgen, zouden felle gemoedswisselingen hier in ieder geval wel eens een belangrijk deel van kunnen uitmaken. Zo traag als het nummer begint met een rustig kwelende Segall, zo hyperkinetisch worden de solo’s halverwege het nummer om vervolgens toch weer in stilte onder te gaan en even later weer in een overdosis gitaargeweld te exploderen. Het is pure verwennerij voor psychonauten en op zijn minst geen slechte poging om een bestaand genre levend te houden.
Dat het eveneens mogelijk is om Fuzz vanwege een originaliteitsprobleem iets kritischer te bekijken, maakt het uiteraard een minder groot succesverhaal dan Ty Segall & White Fence, het combo waarmee Segall besloot de grenzen tussen nineties indierock en psychedelische seventies af te tasten. Maar hiermee zijn wij dan wel meteen aan het einde van onze kritiek, want voor de rest is Fuzz een stevig en perfect genietbaar plaatje dat heel goed in elkaar zit.
