Je moet het maar doen: na de bijzonder zwartgallige plaat Alice In Chains (die met de hoes waarop een hond een pootje mankeert) en het ijzingwekkend mooie Unplugged — beide wapenfeiten van medio jaren negentig — en nadat zanger Layne Staley zich middels een speedball het Grote Niets inschoot, in 2009 terugslaan met het beresterke Black Gives Way To Blue, een trip van mateloze uitzichtloosheid naar een schijntje hoop. Kunnen de grungeveteranen anno 2013 op hetzelfde elan verder gaan?
The Devil Put Dinosaurs Here heet de nieuwe plaat en dit keer siert de schedel van een –met dank aan de kennis van ons neefje –Triceratops de hoes. De titel verwijst ook naar een donderpreek van comedian Bill Hicks (“You believe the world’s twelve thousand years old?” / “That’s right.” / “OK, I got one word to ask you, a one word question, ready?” / “Uh huh.” / “Dinosaurs. “) en is het antwoord van Bible Belt-mafkezen als ze tegenover Darwin en paleontologie van geen hout meer pijlen weten te maken.
Het is geen misse plaat, The Devil Put Dinosaurs Here, maar — let even op de nuance — er is wel iets mis mee. Zo staat er met nummers als “Stone”, “Voices” of “Low Ceiling” iets te veel materiaal op waarbij je denkt: “Niets aan de hand, mensen, gewoon doorlopen”. Andere tracks zoals “Hung On A Hook” of het akoestische “Scalpel” slepen dan weer iets te lang aan en halen de dynamiek behoorlijk uit de plaat. Zo mag “Phantom Limb” dan wel een woeste riff in huis hebben, het nummer draait algauw wat onbeholpen rondjes.
Dit alles belet niet dat er ook smakelijke kost op het album staat: met opener “Hollow” staan de gitaren extra sludgy en wordt andermaal alle hoop geradbraakt, elke zekerheid gevierendeeld en geborgenheid zonder poespas gekielhaald. Grungers, het zullen nooit lachebekjes worden. “Pretty Done” ligt in het verlengde van het openingsnummer, dondert en snerpt een eind weg en vermijdt net op tijd de val van de zeurderigheid. En het spookachtige titelnummer “The Devil Put Dinosaurs Here” (met de sneer “The devil put dinosaurs here / Jesus don’t like a queer / No problem with faith / Just fear”), “Lab Monkey” (“Had enough, I don’t need you to stick my hide / Had enough, no more tears for me left to cry / Had enough, I don’t need you to blind my eyes / Had enough, no more tears for me left to cry”) en “Breath On A Window” kennen die typisch verschroeiende, aliceinchainsiaanse wendingen maar zelfs deze parels halen het niet echt van het gros van de songs die op Black Gives Way To Blue stonden.
Stijlbreuken, daar doet Jerry Cantrell, de bezieler van de band niet aan mee en er wordt aardig gewenkt naar het verleden. Het was daarenboven vier jaar geleden al duidelijk: William DuVall is een meer dan waardige opvolger voor de betreurde Layne Staley. De bezwerende, soms sjamaanachtige samenzang van Cantrell en DuVall werkt nog steeds wonderwel, de verzengende baslijnen van Mike Inez en ploerten van drumslagen van Sean Kinney stutten de nummers en houden ze feilloos in het gareel.
Een grimmig monster is hij echter niet, de nieuwe Alice In Chains; wellicht houden we hem te veel tegen het licht van zijn voorganger, maar hij ontbeert zeggingskracht. De Geketende Alicen zijn wat karig met de gitaarsolo’s en op deze plaat helaas ook geen mergdoordringende riffs van het kaliber “Check My Brain”. Als de oudjes van Black Sabbath, toch wel in grote mate de leermeesters van Alice In Chains, erin slagen met 13 een pico bello album af te leveren, dan zijn de mannen uit Seattle het aan zichzelf verplicht minstens even goed doen.
Hoe donker en beklemmend ze ook zijn, albums van Alice In Chains brengen troost en verzoenen ons met de futiliteit van het leven. Een plaat afspelen is altijd een vorm van exorcisme, demonen genaamd Verlies en Spijt, Bodemloze Wanhoop en Peilloze Pijn aan het Zijn worden en masse uitgedreven. Het is sneu maar hier speelt de band ietwat op automatische piloot. Om een snookerterm te bezigen: The Devil Put Dinosaurs Here is een safety shot.
