De ene plaat laat zich al gemakkelijker bespreken dan de andere, maar het moet gezegd, deze tweede langspeler van de Italiaanse globetrotter Mauro Remiddi wist bijzonder moeilijk de juiste woorden te onttrekken aan uw nederige dienaar. Voor wie toch per se een genre wil, brute pech, dat geven wij u niet, maar beschouw dit gerust als de soundtrack bij de sterker gesuikerde dramatische scènes uit pakweg One Tree Hill.
Porcelain Raft is een naam die ongetwijfeld niet meteen de klokken zal doen luiden, en toch zag u de man misschien al aan het werk tijdens het voorprogramma van Blonde Redhead in de AB, niet minder dan drie jaar geleden. Iets later verkaste de man van Londen naar New York, alwaar, en bij uitbreiding in de hele States, hij sindsdien hoe langer hoe meer een ware hype begint te worden.
Dat het met hypes snel kan gaan, zien we ook hier weer. Permanent Signal is de tweede langspeler op anderhalf jaar tijd, en zag het licht na een uitputtende, acht maanden durende tournee met zijn debuutplaat. Voor het verhaaltje: Remiddi werd al wel eens eenzaam op die tour, en begon dan imaginaire gesprekken te voeren met mensen die hij dierbaar miste, maar met wie communiceren op dat moment onmogelijk was. Vandaar de titel van de plaat, zijnde een verwijzing naar een welbepaald continu signaal op de analoge telefoonlijn dat aanduidt dat er geen verbinding is.
Classificeren onder een genre mogen we dan wel pertinent weigeren, een beschrijving van de sfeer kunnen we u wel geven. Denk eerder minimalistisch (voor plamuurwerk moet u ergens anders zijn), rustig, spaarzame drums, veel brede synthesizer pads, crunchy gitaar lickjes en feedback, en de onmiskenbare stem van Remiddi er dik bovenop. En, oh ja, veel galm. Wat er ook van zij, een eigen geluid heeft de man wel.
Afgaande op zijn muziek is Remiddi een erg emotionele mens. Persoonlijk zijn wij daar ook niet vies van, maar wanneer het klef begint te worden, dan begint het toch een beetje te jeuken. Laat deze plaat nu net quasi constant balanceren op het randje tussen oprechte emotie en puberige emo cheesiness waar je spontaan de vloertegels van gaat liggen tellen, niet in het minst vanwege Remiddi’s stemtechniek. Nummers als “Night Birds”, “I Lost Connection” en afsluiter “Echo” hebben wat dat betreft hun evenwicht verloren om onherroepelijk aan de verkeerde kant te belanden.
Gelukkig zijn er ook een aantal nummers aan de goede kant beland, waardoor de eindbalans terug rechtgetrokken wordt . Zo hebben we de erg sterke “Cluster”, en tweede single “The Way Out”. Deze nummers bewijzen dat wanneer Remiddi zijn klefheid onder controle kan houden, en niet constant als een ware soapacteur tracht zijn publiek een traan te laten wegpinken, hij een verdomd beklijvend stukje muziek kan maken. Eerste single en opener “Think Of The Ocean” is dan weer een mooie introductie tot wat u van de plaat als geheel mag verwachten.
Voorts telt de plaat drie instrumentale nummers, waarvan twee in feite korte intermezzo’s zijn. Die laatstgenoemden behoren tot het beste van de plaat. Hun grote broer was dat mogelijks ook geweest, indien zijn lengte slechts tot de helft van zijn huidige waarde beperkt was gebleven.
Het is een vreemde eend in de bijt, dit album, daar valt niet over te twijfelen. Enerzijds is dat petje af voor Porcelain Raft, anderzijds is dat helaas nog geen garantie dat alles ook goed zit. De take away message is dus simpelweg dat Remiddi af en toe een behoorlijk stevige pot kan zeuren, maar indien u erin slaagt daar voorbij te kijken, wachten u een paar erg mooie nummers. Wat die hype betreft, die laten wij bijzonder graag aan ons voorbij gaan.
