“Cerebrale hypoxie en de prachtige complexiteit van de natuurlijke wereld”. Daar gaat Blanck Mass van Blanck Mass over. Vergeet dat nu. Dit is gewoon een wondermooie noiseplaat voor wie zonder beats kan.
Het was nauwelijks enkele weken geleden dat we ons in een schamele ruïne in het Bourgondische Cluny bevonden. Daar, waar een kloosterorde Europa langzamerhand aan de duistere middeleeuwen onttrok, stond ooit een kerk die enkel in de Sint-Pietersbasiliek in Rome ooit haar gelijke heeft gekend. Een Franse Revolutie en een uitverkoop later bleven een hoop stenen, wat schaarse pilaarstompen en een eenzaam rechtstaand stuk zijbeuk over. En probeert men via 3D-technologie een beeld op te bouwen van wat was uit wat restte.
Aan die stille, statige, en digitale beelden van een kathedraal, badend in door glasramen gefilterd zonlicht, moeten we terugdenken nu we dit debuut van Blanck Mass onder de laser hebben. Zonder de beats van zijn voltijdse job Fuck Buttons bouwt Benjamin John Power immers kathedralen van geluid, monumenten van noise die zo onmetelijk groot en afstandelijk lijken dat ze niet door mensenhanden lijken te zijn gemaakt. Als was het een alternatieve soundtrack bij de rondtollende ruimteschepen van 2011: A Space Odyssey.
Al is dat ook maar een eerste indruk. Langzamerhand ontdek je dan toch de menselijkheid in de warme noise-omhelzing. Dan doet “Sub Serious” met zijn troostende bromtonen denken aan een kerkorgel in dienst van Sigur Rós. “Land Disasters” lijkt in al zijn grootsheid dan weer enkel uit water opgetrokken; één lange drone met daarboven subtiele verschuivingen in een immer beweeglijke melodie. Het is breekbaarheid op grote schaal: het kan een dun vliesje van ijs worden dat met een vingerknip breekt onder zijn eigen gewicht, het water kan elk moment de zwaartekracht herontdekken en neerstorten.
Groots wordt het in het langgerekte “What You Know” dat ruim de tijd neemt om met langgerekte tonen en kwikzilveren melodieën op te bouwen. Het lijkt nergens heen te gaan, maar voor je ’t weet zit je dertien minuten verder, is de aandacht nog steeds niet weggedreven, en eindigt alles alweer in wat vaag wegtikkende synths. Een geslaagde oefening in minimalisme.
Blanck Mass is het soort plaat dat zelfs tien jaar na Fennesz’ Endless Summer met de disclaimer “alleen maar ruis” dient te komen om misverstanden te vermijden. Laat dat u vooral niet afschrikken. Blanck Mass verdient uw aandacht.
