“Where shall I go on that big, black night? Shall I take the
coast road back through my life?” Nachtelijke omzwervingen en
verstillende impressies, het nieuwe album ‘Sky At Night’ is een
roadbook voor melancholische zielen. Het trio uit
Manchester timmert sinds 2001 aan de weg naar succes en een
decennium later hebben ze de sleutel in handen om het volledig waar
te maken. IJzersterke doodeerlijke songs, uitgebalanceerd in de
handen van producers Guy Garvey en Craig Potter (van Elbow). Een
home-game voor Manchester!
Een onophoudelijk getokkel op de akoestische gitaren, terwijl de
orkestraties als vuurvliegjes in de achtergrond fonkelen… ‘Sky At
Night’ raast met een fluwelen dynamiek door de tien nummers, zonder
enig gevoel van tekortkomingen of gebreken. Het distinctieve
stemtimbre van Bramwell begeleidt de muziek op wervelende wijze:
uit het leven gegrepen anekdotes, dichterlijk tot stevige teksten
verweven (‘Northern Skies’).
“This stuff strips the light from your bone”: tijdens ‘To
The Brink’ wordt de liefde in een intiem en tijdloos aura verpakt.
‘Fingerprints’ zweeft zoals alle nummers vanaf de eerste seconde op
een bijzondere drive: zelfbewuste teksten met diepgang (“If
heaven is a place upon your skin, that I may have touched from
without to within/ then dust yourself of fingerprints and
grin”) en met fenomenale melodische ontwikkelingen. Eenvoudig
maar krachtdadig in zijn dynamiek, waarbij het strijkerskwartet op
het einde een diepe indruk nalaat.
Bramwell weerhoudt zich er niet van om de muziek bij momenten een
rauw en doorleefd karakter te geven. ‘Lately’ houdt de kerk in het
midden, tussen een zwaarmoedige drinking song en een
psychedelisch folknummer. “It’s been a struggle”, de
gekheid wordt in al zijn facetten beschreven. Net zoals de andere
nummers zit ‘Lately’ volgepropt met persoonlijke materie, maar dat
wordt allemaal op wonderlijke wijze in een evenwichtige en
uitgebalanceerde compositie gekanaliseerd. In de helft van ‘Sky At
Night’ ben je al overtuigd van de volgende luisterbeurt.
‘Sky At Night’ is een perfect game dat indrukwekkend stand
houdt door zijn radicale eenvoud en kleine maar geniale
omwentelingen. Meer dan dat, klinkt het bovenal bijzonder
persoonlijk en gepassioneerd. Het stemgeluid van Bramwill bevat op
‘I Still Do’ eerlijke en doorprikkende elementen, terwijl ‘The Moon
Is A Blind Eye’ een bevlogen symbiose is van brute waarheid en
naturalistische symboliek (“The sun may glorify the heavens,
but he never sees the stars”).
‘Proof’ is een kort maar fantastisch nummer dat luistert als een
spannend en aaneenhangend boek. Een melodie waar niks op aan te
merken valt, de breekbare stem van Bramwell en wederom een
fascinerende tekst waar veel artiesten jaloers op zouden zijn.
‘It’s Just The Night’ is door zijn tragere ontplooiing iets
moeilijker te doorgronden, maar het algemene gevoel bij het album
leeft op onovertroffen wijze door in het nummer.
Wanneer het einde begint te naderen, is het tijd voor het drietal
om nogmaals zwaar uit te pakken. ‘Radiation’ doet simpelweg wat het
zegt: het straalt tot de uithoeken van de kamer en blijft nog een
lange tijd nagloeien. Gracieus qua proporties, bevlekt door enige
somberheid, een emotionele schokgolf uit het asgrauwe Manchester.
‘Same Shoes’ is ten slotte een intrigerende epiloog, een
dronkemansode aan de liefde. Een laatste moment van uitblazen
terwijl het stoomschip naar de horizon vaart.
Een onverwachte vuistslag in het gezicht, want I Am Kloot benadert
de perfectie met de tien hemelse zielsberoeringen op ‘Sky At
Night’. Een album om de lichten bij te doven, op de grond te liggen
en urenlang naar de sterrenhemel te staren. U zult er geen spijt
van hebben!
