Porto Franco, 2010.
Kacey Johansing. Nooit van gehoord? Wij ook niet. Tot we plots een
video zagen waarin een jongedame zichzelf op piano begeleidde en
daarbij vooral onze aandacht vasthield door haar pakkende song en
stemtimbre. Bleek dat de dame in kwestie net een debuutalbum uit
had. Bleek dat ze een aantal huiskamers in ons land met een
muzikaal bezoek had verblijd. Bleek dat dat album nog behoorlijk de
moeite was. Ha!
Johansing is nieuw singer-songwritertalent uit de VS, dat via
Colorado en Boston in San Francisco is beland. Geen slecht idee
want daar maakt ze deel uit van een bruisende indiegemeenschap met
namen als Girls, Thee Oh Sees,
Deerhoof,
Sun Kil Moon
en – iets meer in het vaarwater van Johansing zelf – Emily Jane White. Dat
Kacey het epicenter is van de ginds snel veranderende
songwriterscene zullen we maar beschouwen als verbloemende
promotalk, maar dat ze kans heeft om er iets los te maken, willen
we best geloven.
Licht melancholische indiefolk met een jazztoets, dat is hoe we
Kacey’s songs op ‘Many Seasons’ kunnen omschrijven. Uitzondering is
de mooie opener ‘Good Morning’, waarop Johansing haar mond houdt en
harp met strijkers laat samenvloeien – al speelt ze die zelf niet –
tot een kort ontwakingsmoment in de stijl van Jóhann Jóhannsson.
Bekoorlijk, maar ook wat misleidend voor hen die op basis van deze
song beslissen zich met dit album richting kassa te begeven.
Wél representatief voor de sound op ‘Many Seasons’ en meteen het
hoogtepunt van dit debuut, zijn de twee volgende nummers. ‘Many
Seasons’ – de song – gaat door op het dartele elan van ‘Good
Morning’ door middel van Johansings vloeiende pianospel en verrast
met een sterk instrumentaal refrein. Johansing denkt weemoedig
(strijkers!) terug aan mooie tijden met hem, wie dat ook moge zijn.
‘Angel Island’ had op een Feist-album kunnen
staan en grijpt met een openingszin als “Fireworks in the sky /
Let’s pretend they’re for / Just you and I” terug naar
hetzelfde thema. De sfeer – en met uitbreiding die op het hele
album – is die van een hippe, jazzy bar; het refrein valt op met
een sterk melodische zanglijn en het geheel klinkt erg
gracieus.
‘Leave Your Sweater’ is de eerste ballad in de tracklist en een
mooie klaagsong, die prachtig openbloeit in de refreinen. ‘Oh,
Brother!’, over haar euhm… broer, haalt het vrolijkste in
Johansing boven en heeft door het leuke gefluit iets weg van
Disney tunes uit vervlogen tijden. ‘Spider Song’ is een
mooie jazzballad waarin Kacey vocaal indruk maakt en uithaalt als
een Shara Worden (My Brightest
Diamond). Ook ‘Soon (We Will Be Telling Our Children)’ haalt de
warmte van een orgel boven en is leuk en licht bombastisch in het
refrein. ‘Photographs & Letters’ is een degelijke song met een
leuke pianolijn, maar van ‘Same Old, Same Old’ (onopvallend),
‘Sleepwalk’ (half pathetisch) en de a capella afsluiter ‘Poison Oak
Hymnal’ (mooi effect, doch overbodig) worden we niet onmiddellijk
wild.
Geen overdonderend debuut, ‘Many Seasons’, maar een juiste keuze
voor je stijlvol cocktailfeestje, waarop mensen je zullen vragen
welke mooie stem ze horen en waar die knappe songs vandaag komen.
Werkt ook op andere gelegenheden.
