De herfst is in het land: de regen en de natuurlijke grijstint van
België zijn er weer en het kwik trek zich terug. Meteen is de
juiste sfeer gecreëerd voor een plaat van Magnolia Electric Co.,
want songwriter Jason Molina is iemand die kiest voor de
schaduwzijde van de menselijke psyche en bij uitstek herfstplaten
maakt. Ook ‘Josephine’ is weer een plaat voor de donkere dagen
geworden, zij het minder zwaar op de hand dan we gewoon zijn.
Helaas is de voorgeschiedenis van het album dat wel.
Molina heeft de slowcore alt.country waarmee in de jaren ’90 naam
maakte met zijn toenmalige band Songs: Ohia definitief achter zich
gelaten. De omvorming van Songs: Ohia naar Magnolia Electric Co.
was dan ook een natuurlijk evolutie, waarbij de countryinvloeden
steeds meer het voortouw begonnen te nemen. Molina’s output was de
afgelopen jaren grillig omdat hij zoekend was. De emotionele
intensiteit van de bekendste Songs: Ohia-albums haalde hij enkel
nog op het album ‘Black Ram’ uit de Sojourner-box
(hoewel hij hier met ‘Map Of The Falling Sky’ aardig in de buurt
komt) en de meer traditionele countryinvalshoek zaten de songs niet
steeds als gegoten.
Op deze ‘Josephine’ vallen de meeste puzzelstukken die Molina de
afgelopen jaren niet steeds goed gelegd kreeg, echter wel op hun
plaats. De inbreng van bassist Evan Farrell, die samen met Molina
de ideeën voor ‘Josephine’ uittekende, zit daar waarschijnlijk voor
een deel tussen. De tragedie is dat Farrel in december 2007
overleed en dus nooit de afgewerkte songs heeft gehoord. Molina
verloor met Farrel dus niet alleen een vriend, maar ook de man die
hem richting gaf.
‘O! Grace’ is in vergelijking met Molina’s meeste songs bijna
frivool en bevat zelfs een ietwat goedkoop klinkende saxsolo zoals
in Leonard Cohens werk. Titelsong ‘Josephine’ is een rustige
countryrocksong, een achterkleinkind van Neil Youngs countryplaten
uit de seventies. Ook ‘Whip-poo-will’ heeft dezelfde stamvader,
maar is een song van grotere klasse door het knappe gebruik van de
slide als leidmotief en door het achtergrondkoortje in de finale
van het nummer.
‘Hope Dies Last’ is een beklemmende song met een meerstemmige intro
en een doowop-achtig koortje, en eindigt weer in een meerstemmig
gezongen finale. Het is geen Fleet Foxes, maar het is wel een
verrijking van de sound en een aardig tegengewicht voor Molina’s
treurige, snikkende stem en meteen ook één van de beste songs op de
plaat. Maar ook ‘Map Of The Falling Sky’ en ‘Little Sad Eyes’ met
het Jimmy Smith-achtige orgeltje en ‘Knoxville Girl’ zijn knappe
nummers die je bij de lurven grijpen.
Sinds de omvorming van Songs: Ohia in Magnolia Electric Co. groeide
de band traag en subtiel naar een meer traditionele countrysound.
De band en Molina’s typische, huilende stem blijven wel altijd
herkenbaar, en grote stijlbreuken zijn er dan ook niet ten opzicht
van vorige platen. Maar de kwaliteit is er en de verrijking van het
geluid, hoe subtiel ook, doet veel goed. En hoe zwart Molina’s
teksten ook mogen zijn, hoe zwaar het afscheid van zijn vriend ook
weegt, op ‘Josephine’ lijkt door elke donkere wolk toch een straal
van licht te schijnen. ‘Josephine’ is een waardig afscheid voor
Evan Farrell maar Magnolia Electric Co. heeft nog steeds een
toekomst voor zich.
www.myspace.com/magnoliaelectricco
