Met een cast van maar drie personen zou je het niet zeggen, maar de
3-D film ‘Journey to the Center of the Earth’ (kortweg ‘Journey’),
heeft meer spanning dan de meeste actiefilms. En er wordt al zeker
een hele hoop meer in geschreeuwd. De visuele effecten vliegen je
te pas en vooral te onpas in het gezicht, terwijl debuterend
regisseur Eric Brevig probeert te verbergen dat hij eigenlijk geen
samenhangend scenario heeft kunnen puren uit het boek van Jules
Verne uit 1864, dat gaat over een fantastische wereld vol
ongebruikelijke maar wondermooie fauna en flora dichtbij de kern
van de aarde. Gelukkig voor Brevig is er ook nog Brendan Fraser,
wiens rol het in Hollywood lijkt te zijn om mee te spelen in de
meest debiele specialeffect films van het moment. Adembenemende
actie, visuele effecten in 3-D, een flinke dosis humor en spanning,
Brendan Fraser die opnieuw zijn belachelijk valse en schreeuwerig
stem gebruikt (Here we go again!! )… Deze film lijkt het
allemaal te hebben om de kassa te doen ontploffen. Alles behalve
echte kwaliteit.
Jules Verne was een straffe kerel. Ruimtereizen naar de maan, in
een luchtballon rond de wereld, onderzeeërs,… hij schreef er over
lang voordat het werd uitgevonden. Het was dan ook de tijd van de
industriële revolutie. Machines maakte het leven in die tijd veel
gemakkelijker, en Verne, die zeer goed op de hoogte was van de voor
die tijd moderne technologie, liet zijn fantasie de vrije loop. Zo
zouden vele van zijn boeken vandaag echt kunnen bestaan. Zijn boek
‘Naar het Middelpunt van de Aarde’ is echter pure fictie gebleven.
Het verhaal gaat dat er in de kern van de aarde een andere wereld
zou zijn, met oceanen, vleesetende planten en dinosaurussen. Een
wereld in een wereld zeg maar. Dat bleek uiteindelijk een beetje
anders te zijn, want geologen ontdekten al snel dat er in de kern
van de aarde niets meer zit dan lava. Sorry Jules.
Voor ‘Journey’ plaatst regisseur Brevig het boek van Verne
letterlijk in de hand van Trevor Anderson (Brendan Fraser), een
sympathieke en charmante professor en seismoloog die lesgeeft aan
een handvol studenten. Trevor wordt een beetje achternagezeten door
nachtmerries over zijn broer Max, die enkele jaren voordien op
mysterieuze wijze verdween en sindsdien niets meer van zich heeft
laten horen.
Wanneer Max’ zoon Sean (Josh Hutcherson) op bezoek komt bij
Trevor, brengt deze een aantal documenten, gebruiksvoorwerpen en
boeken mee van zijn vader, waaronder een kopie van het bekende boek
van Jules Verne, ‘Naar het Middelpunt van de Aarde’. Wanneer Trevor
het opent, vindt hij aantekeningen van zijn broer waaruit blijkt
dat vulkanische gangen en tunnels leiden naar de kern van de aarde.
Trevor ontdekt ook dat zijn broer het beste moment berekende om in
zo’n tunnel neer te dalen zonder je te verbranden aan lava. En je
raadt het al, Trevor kijkt eens op zijn computer en bingo, het
beste moment blijkt nu te zijn. Zoals elke cinematografische
avonturier laat Anderson alles vallen en vertrekt hij naar IJsland
samen met zijn neefje, op wie hij eigenlijk zou moeten babysitten.
Deze laatste is de voorspelbare ‘who the fuck cares’-achtige tiener
die meer geïnteresseerd is in zijn PSP dan in stoffige oude boeken
van overleden Duitsers.
Nooit gedacht dat ik dit ooit zou zeggen maar zonder Fraser zou
deze film helemaal hopeloos verloren zijn. Hij speelt charmant, is
bij tijd en wijlen geestig, en kan, als alles dreigt te mislukken,
nog steeds terugvallen op zijn luidruchtige en kenmerkend
geschreeuw, wat toch wel wat goedmaakt. Hij straalt hier een zekere
warmte af, wat niet kan gezegd worden van zijn vrouwelijke
tegenspeelster, de Scandinavische Anita Briem die even mooi maar
ook even koel is als een IJslandse gletsjer.
Briem speelt Hannah, een berggids, wiens vader net als Max, een
Verniaan was. Een Verniaan blijkt iemand te zijn die gelooft dat
Jules Verne’s boeken non-fictie zijn en dat alle dingen die Verne
in zijn boeken beschrijft ook echt bestaan. Hannah vindt het
duidelijk maar allemaal zever in pakskes maar besluit toch om
Trevor en Sean mee te nemen naar de top van een vulkaan voor 5000
IJslandse kronen per uur. (Dit was nog voor het financieel systeem
in IJsland in elkaar stortte. Hannah zou nu met veel minder content
moeten zijn). Vanaf de eerste seconde dat Hannah in beeld komt weet
je dat Fraser erop zal vliegen zoals een hond op een frikadel en
dat gebeurt ook. Sean kijkt toe met tienerachtige minachting en
jaloezie. Hij wilde Hannah immers ook binnendoen maar hij is pas
dertien. Misschien had de truc met de sok in de onderbroek hier
meer soelaas gebracht.
Maar ondertussen beleeft het trio wel gevaarlijke en bijna
spannende ervaringen. Zo wordt de legendarische achtervolgingsscène
met mijnkarretjes uit ‘Indiana Jones and The Temple of Doom’ nog
eens losjes overgedaan en vallen onze drie vrienden in een bijna
bodemloze put. ‘We’re still falling!!!!’ schreeuwt Fraser.
Heeft hij het over het niveau van het scenario? Eens ze beland zijn
in de kern van de aarde vinden ze vleesetende planten,
dinosauriërs, en dieprode oceanen. Wie had dat allemaal durven
denken?
What ‘Journey’ ons vooral laat zien is hoe de 3-D technologie
steeds meer dicteert hoe het verhaal van een film moet verlopen.
Regisseur Brevig voelt zich verplicht om af en toe te laten zien
dat hier weldegelijk 3-D gebruikt wordt en dat u die belachelijk
grote en donkere bril niet voor niets heeft opgezet. Waarom laat
hij anders om de zoveel minuten een paar lichtgevende vogels naar
het scherm vliegen of een iemand met een meetlat naar het scherm
wijzen? Hoogwaarschijnlijk om te laten zien waar al het geld is
naartoe gegaan. De 3-D effecten zelf zijn zeer ondermaats. In het
begin zeg je nog wel van: Wow, dat ziet er vrij goed uit, maar na 5
minuten begint het al behoorlijk te vervelen. Dit komt mede door
het feit dat met 3-D-bril deze film veel te donker is en sommige
scènes zijn ronduit visueel mislukt. Misschien dat ik de prent in
2-D wat beter zou gevonden hebben. Meer helderheid en scherpte
zouden veel hebben goedgemaakt.
Maar het grootste obstakel is misschien wel het gebrek aan een
verhaal. Veel meer dan de uitgang zoeken uit de kern van de aarde
heeft deze film niet om het lijf. Toch is ‘Journey’ niet helemaal
voor de vuilkar. Neem als ouders gerust uw kinderen mee naar deze
film. Zij zullen het zich zeker niet beklagen. En mocht u het echt
niets vinden, achter die donkere 3-D bril kan u nog altijd
ongemerkt slapen. Tenzij Brendan Fraser u natuurlijk wakker
schreeuwt.
