Zes mannen gekleed in het zwart met een witte rouwband om de arm en as rond de ogen gesmeerd. De promoshots voor de nieuwe plaat van The Spirit That Guides Us zijn veelzeggend: deze band ziet het allemaal heel erg somber. Don’t Shoot, Let Us Burn is een terugkeer naar de militante begindagen van het internationale collectief.
Het is even wennen als je de heren van The Spirit That Guides Us zo ziet staan. Toen de groep begin deze eeuw de Benelux veroverde met de uitstekende debuutplaat The Sand, The Barrier en de daarbij horende liveshows, waren promotiefoto’s taboe. Ook de namen van de bandleden waren een groot geheim, laat staan dat iemand wist wie nu de frontman was. Het collectief stond voorop. In de loop van de jaren is de band stilletjesaan afgestapt van dit concept zodat we sinds de vorige plaat North & South uit 2004 een volwaardige groep te zien krijgen. Letterlijk en figuurlijk. Allemaal dezelfde look, hetzelfde baardje. Een gimmick of een statement, we zijn er nog niet helemaal uit.
North & Southwas hoe dan ook een behoorlijke shock voor de fans van het eerste uur. Debuutplaat The Sand, The Barrier barstte nog van de snoeiharde emocore, vol vlijmscherpe riffs en boeiende tempowissels. De mix van indierock, emo en hardcore was eigenzinnig maar werkte wel. Nummers als “Agnes” en “Real Life Motion Picture” behoren nog steeds tot het betere hardcoregeweld van deze eeuw. Maar North & South was een plotse stijlbreuk, een wissel naar meer rechttoe rechtaan indierock. Meer rock-‘n-roll, minder hardcore. Na korte omzwervingen via een plaat vol b-kantjes, remixes en liveversies (We Are Under Construction Part 1) en een dvd (We Are Under Construction Part 2) is er dan eindelijk een nieuwe studioplaat om ons aan op te warmen.
De derde langspeler is meteen The Spirit That Guides Us’ stevigste tot nu toe. Een brutale mix van die karakteristieke emocore van weleer en elementen uit meer innovatieve stromingen in de hedendaagse metal, zoals de snoeiharde drones van Isis of de soundscapes van Dälek. “Moth And Rust” is een opener die kan tellen. Gejaagd en hondsbrutaal, maar toch met oor voor een uitstekend refrein. Dat is iets waar de heren van The Spirit That Guides Us altijd heel sterk in geweest zijn: ruimte vinden voor een mooi melodieus en vaak erg meezingbaar refrein tussen al het hardcoregeweld. “Blacksmith (Don’t Shoot, Let Him Burn)” is nog zo’n meezinger, een nummer waarbij live steevast honderden vuisten de lucht in vliegen.
Net als het bloed lekker begint te koken komt “Looking Back”, een meer midtempo rocker die de rust wat doet weerkeren. Veel ruimte om te ademen is er echter niet want de hardcore riffs vliegen ons om de oren. “Control” en “Reign On High” zijn staaltjes onversneden metal terwijl een sfeerrijk nummer als “Reflections Of The Fall” toont hoe hard deze groep gegroeid is op korte tijd. Nog een hoogtepunt is het hoopvolle “The Island Of The Blessed”, dat in tegenstelling tot de meeste andere nummers perfect op debuutplaat The Sand, The Barrier had gepast. Hadden er jammer genoeg tussenuit gemogen: het nogal zeurderige “Irrigate My Ground” en “99”, een melige afsluiter van een voorts voortreffelijke plaat.
Pikzwart, brutaal en minstens even militant als Rage Against The Machine in zijn beste dagen. Don’t Shoot, Let Us Burn is een plaatje dat ons verrassend snel na aan het hart komt te liggen. Met mate te consumeren, dat zeker, maar ideaal als adrenalinerush.
The Sprit That Guides Us speelt op 1 november op het Horrorfest in Tessenderlo.
