Fierce Panda, 2007
Zanger-gitarist Sune Rose Wagner en zangeres-bassiste Sharin Foo,
beter bekend als The Raveonettes, zijn met ‘Lust, Lust, Lust’ nu al
aan hun vierde plaat toe. Whip it On werd in
2002 enthousiast onthaald, maar na de heel wat lauwere ontvangst
van Chain Gang of
Love en ‘Pretty in Black’ mogen we deze vierde cd toch wel vrij
bepalend noemen voor het Deense duo.
De muziek van The Raveonettes valt het best te omschrijven als
korte, simpele en duidelijk door de jaren vijftig en zestig
geïnspireerde songs, overgoten met een noisy wall of
sound. Die typerende, maar niet altijd even originele aanpak
lokte ten tijde van het debuut van de band heel wat liefhebbers,
maar toen bleek dat het té gespannen vasthouden aan steeds
diezelfde tactiek geen verrassingen meer opleverde, haakte een
groot deel van hen weer af. Zo leek ‘Pretty in Black’ aanvankelijk
zeer veelbelovend (dankzij de verfrissende, catchy single ‘Love in
a Trashcan’), maar bleek die uiteindelijk toch wel heel gauw te
vervelen. The Raveonettes leken gewoonweg niet voldoende inspiratie
te hebben om elke twee jaar een hele cd met kwalitatief hoogstaande
songs af te leveren. Voor mij had die vierde plaat eigenlijk al
niet meer gehoefd.
Mijn nieuwsgierigheid werd toch enigszins aangewakkerd toen ik de
opener van ‘Lust, Lust, Lust’ te horen kreeg. ‘Aly, Walk With Me’
zet vooral de noisy kant van de Denen in de verf en is zo’n nummer
dat bij iedere luisterbeurt steeds beter in de oren klinkt. The
Raveonettes staan bekend om de zomerse, maar tegelijk ook ietwat
duistere stemming van hun songs. Dit eerste nummer – met prachtige
tweestemmigheid – trekt die beklijvende sfeer tot in het extreme
door, waardoor het lijkt alsof je zelf de hoofdrol vertolkt in een
broeierige film noir. ‘Hallucinations’ en ‘Lust’ wekken hetzelfde
gevoel op, maar – ook al evenaart geen van beide nummers ‘Aly, Walk
With Me’ – waar ‘Hallucinations’ uitgroeit tot een prima song, is
‘Lust’ niet meer dan een wat vervelende mantra. Jezelf The Velvet
Underground wanen is een riskant spelletje.
Eerste single ‘Dead Sound’ is het tweede hoogtepunt op ‘Lust, Lust,
Lust’. Dit nummer wordt gekenmerkt door dezelfde zomerse
melancholie die op de vorige cd zo’n pareltje maakte van ‘Love in a
Trashcan’. En The Raveonettes zouden The Raveonettes niet zijn
zonder bijhorende gitzwarte tekst: “It’s oh so cold on the
other side where thoughts can turn you down/You make the eyes of a
million girls, but I see no girl around/Dead sound”. De
teleurstelling is groot wanneer na deze knappe song het fletse
‘Black Satin’ volgt. De retro klinkende vocalen en militante drum
volstaan gewoonweg niet om een goed nummer tot stand te brengen.
Dat was de fout die The Raveonettes op hun vorige albums maakten,
en veel hebben ze blijkbaar niet bijgeleerd. Gelukkig klinkt
‘Blush’ weer een stuk beter. Dit intrieste nummer doet denken aan
de ‘gemoderniseerde’ shoegaze die de Silversun Pickups kort geleden
nog op zeer succesvolle wijze op ons afvuurden.
Na een bij momenten bijzonder aangename eerste helft, stuikt het
album echter ineen. ‘Expelled from Love’ – een slepende, drukkende
song die ondanks zijn reële korte duur door en door lijkt te gaan –
is een absoluut dieptepunt. Ook ‘You want the Candy’ (een
surfnummer dat beslist heel poppy is, maar dan zijn we er ook
meteen over uitgesproken), ‘Blitzed’ (een lied zoals The
Raveonettes er door de jaren heen al met hopen hebben
bijeengeschreven, maar waar we echt niet op zaten of zitten te
wachten) en ‘Sad Transmission’ (idem) stellen echter diep teleur.
De eer van Sune en Sharin wordt op de valreep nog gered. ‘With My
Eyes Closed’ is een klassieke, bloedmooie ‘plakker’. “I close
my eyes to hurt you, to leave you…” Weinig inventieve, maar oh
zo pakkende lyrics. Hoogtepunt drie is een feit. En ook afsluiter
‘The Beat Dies’ mag er absoluut wezen. Het is zo’n nummer dat door
zijn pijnlijke schoonheid bij elke luisterbeurt een stukje van je
ziel lijkt weg te vreten, en dan nog gerechtvaardigd ook.
Alhoewel The Raveonettes op ‘Lust, Lust, Lust’ enkele van hun beste
nummers ooit hebben neergepoot, zijn er toch weer te veel dipjes.
Het zijn die kleine huzarenstukjes – hartverscheurend door de
schitterende manier waarop de band een aangrijpende atmosfeer weet
op te bouwen – die er voor gezorgd hebben dat onze nieuwsgierigheid
naar deze band weer is opgeflakkerd.
http://www.theraveonettes.com/
http://www.myspace.com/theraveonettes
