The Raveonettes is een band met twee gezichten. Er is The Raveonettes die barst van de lust for life, lak heeft aan conventies en wiens intentieverklaring ongeveer klinkt als ‘inject the stars, make them glow’. En dan is er de tweede persoonlijkheid van The Raveonettes: duf, saai, klaar voor veertig jaar op de boekhoudafdeling van een puntslijperfabriek.
Kon je ten tijde van Whip It On nog zeker zijn dat je een kopstoot van een concert zou meemaken, dan is het nu vooral hopen dat de Denen zich niet laten verleiden tot het volledig voorstellen van jongste plaat Raven In The Grave. Als dat het uitgangspunt is, weet je eigenlijk al dat de avond gedoemd is. Een band die zijn nieuwste plaat links laat liggen, geeft eigenlijk toe dat het zelf geen vertrouwen heeft in het nieuwe materiaal. Maar als dat materiaal effectief niet deugt, kan je als toeschouwer enkel hopen op een set bestaande uit persoonlijke favorieten.
Het mag uiteraard niet waar zijn. Door oud en nieuw materiaal te mixen, wordt het concert van The Raveonettes eentje met up en downs, waarbij de sfeer en de spanning die opgebouwd wordt met nummers als “Love In A Trashcan” of “Attack Of The Ghost Riders” hun effect volledig missen doordat deze prijsbeesten tussen miskleunen als “Recharge & Revolt” en “Heart Of Stone” de kans niet krijgen om tot hun recht te komen.
“War In Heaven” en vooral “Evil Seeds” laten zien dat de leden van The Raveonettes het nochtans wel kunnen, als ze maar willen. Beide nummers zorgen voor een kortstondig gevoel van opwinding, dat het viertal helaas niet weet vast te houden. Het stofuigergeluid dat in “Noisy Summer” bovengehaald wordt, doet even het oude vuur opflakkeren, maar volstaat niet om de boel recht te houden.
“My Time’s Up” klinkt het zeer accuraat op het einde van de set in het gelijknamig nummer en misschien wordt het wel tijd dat de band zijn conclusies trekt, voor het helemaal gênant wordt. Want als een miskleun als recente single als “Forget That You’re Young” al opgespaard wordt als bisnummer, dan is dat een teken aan de wand dat er iets serieus mis is.
Als kleine troost krijgt het publiek nog een witheet “Aly, Walk With Me” voor de voeten geworpen, maar dat kan zelfs niet als een troost aangevoeld worden. Eerder is het een glimp van wat had kunnen zijn, maar nooit verwezenlijkt werd. Wie in 2003, bij het verschijnen van de debuut-EP, had voorspeld dat deze band ooit knoertesaaie concerten zou geven, was ongetwijfeld weggehoond, maar kijk, acht jaar later blijkt dat nochtans de enige accurate omschrijving voor The Raveonettes. Jammer.
