"Wie de muziek van Bob Dylan kent, voelt zich nooit alleen", hoorden wij ooit eens uit de mond van Nieuwe Snaar Jan de Smet. Een betere manier om de kracht van Bawbs muziek onder woorden te brengen, hebben wij sindsdien nergens opgemerkt. Al kan de excellente soundtrack van de film "I’m Not There", waarop een bonte verzameling gasten op lichtjes imposante wijze hommage brengt aan de enige ware éminence grise van de muziekwereld, ook wel tellen qua omschrijving.
Geen idee of u er iets van gemerkt heeft, maar het zijn fijne tijden voor Dylan-adepten. Het prima "Modern Times" zinderde nog na, of daar was al de ietwat overbodige best-of box "Dylan" (echte fans hebben alle verzamelde songs natuurlijk al lang in huis), waar in de limited edition als lokaas Mark Ronsons veelbesproken, maar best aardige, funky remix van "Most Likely Go Your Way (And I’ll Go Mine)" aan wordt gehangen. Tussendoor was er de rerelease van de twee klassieke The Traveling Wilburys-platen, en binnenkort (vanaf 19 december) draait "I’m Not There" in een filmmastodont bij u in de buurt. In deze puike biopic van regisseur Todd Haynes worden de vele gedaanteverwisselingen van het caleidoscopische gebobte op geschikte wijze ondersteund door — hoe kan het ook anders? — een meesterlijke soundtrack.
En er is nog meer goed nieuws, want die soundtrack is nu ook op dubbel-cd beschikbaar. Haal even diep adem en begin al maar te likkebaarden bij het zien van volgend rijtje betrokken artiesten: onder andere Eddie Vedder, Sonic Youth, Cat Power, Yo La Tengo, Karen O (frontvrouw bij Yeah Yeah Yeahs), Stephen Malkmus (ex-Pavement) Mark Lanegan, Sufjan Stevens, Charlotte Gainsbourg (de Axel Merckx van de muziekwereld speelt tevens een prominente rol in de film), Marcus Carl Franklin (het kleine, zwarte jochie dat in de film de jonge Dylan gestalte geeft), The Black Keys, Mason Jennings en Antony & The Johnsons nemen een Dylan-song voor hun rekening. Voorts fungeren Calexico en The Million Dollar Bashers (een gelegenheidscombo, met onder meer Lee Ranaldo en Steve Shelley van Sonic Youth, Dylan-bassist Tony Garnier, Wilco-gitarist Nels Cline, en Television-icoon Tom Verlaine) her en der als huisorkest.
Veel schoon volk dus, en dat mondt dan ook uit in een pracht van een plaat. Deze dubbelaar laat zich beluisteren als dé ultieme Dylan-tribute (meer nog dan bijvoorbeeld "Masked And Anonymous" of de concertregistratie "30th Anniversary Celebration") door de exquise en heerlijk gevarieerde groep deelnemende collegae. Jong of oud, man of vrouw, alleen of in groep, akoestisch of ingeplugd, van iedere cover druipen de egards af. Luister bijvoorbeeld hoe Sonic Youth de gonzende stofzuiger door het titelnummer haalt. Of hoe Charlotte Gainsbourg "Just Like A Women" nieuw leven influistert, en hoe Tom Verlaine, gebackt door The Million Dollar Bashers, "Cold Irons Bound" nog dreigender doet klinken dan het al zo sinistere origineel.
Twee covers steken er echter bovenuit en deden ons de originele versies zowaar even vergeten: "Goin’ To Acapulco" klinkt uit de immer dieptreurige strot van Jim James (My Morning Jacket) nog imposanter dan het origineel, en wie dacht dat het machtige "Man In The Long Black Coat" niet meer te verbeteren viel, kent Mark Lanegan niet. Nog een beetje meer kippenvel, en ze konden ons aan het spit draaien. Het slotwoord op de plaat is voor de grootmeester zelve: voor het eerst valt de befaamde "Basement Tapes"- outtake "I’m Not There" op een officiële release te horen, na lange omzwervingen via allerlei inferieure bootlegs.
Voor niet-ingewijden vormt de "I’m Not There"-soundtrack een ideale instap in de kolossale back catalogue van een van de meest invloedrijke artiesten uit de muziekgeschiedenis (doe uzelf meteen ook maar "Blonde On Blonde", "Blood On The Tracks" en "Oh Mercy" cadeau). Voor de vele anderen is deze verfrissende coverplaat, door zijn welgekozen tracklist en de opgetrommelde beeldenstormers van vroeger en nu, eveneens een absolute must.
