Spannende muziek voor nieuwsgierige zielen. Hoewel Clinic onder de noemer rock valt en er soms een spoor van punk te ontwaren valt, schuwt de band ook op het nieuwe Visitations het experiment niet en worden grillige paden verkend, zij het met wisselend resultaat.
Liverpoolse artyfarty wankers. Clinic in drie woorden voor de leek verklaard. Al blijft er voor de aandachtige luisteraar na vier platen van dat stigma niet veel meer overeind. Clinic blijkt bijna tien jaar na het ontstaan van de band nog steeds een van de de spannendste rockbands te zijn die er in het Britse muzieklandschap te vinden is. Spannend, in die zin dat de muziek je bij momenten letterlijk de stuipen op het lijf jaagt én dat de groep het avontuur nog steeds niet schuwt. Zo laat Clinic in "Paradise" horen hoe Radiohead zou klinken mocht Ennio Morricone ingelijfd worden als mondharmonicaspeler. De verdere spanning zit ’m echter in de psychotische zang van Ade Blackburn, die klinkt alsof hij elk moment een mes kan grijpen om willekeurige omstaanders steekwonden toe te brengen.
Hoe gevaarlijk Clinic ook overkomt, op Visitations is de band nog steeds onweerstaanbaar en menig muzikant zou een been veil hebben om een meeslepend nummer als "Children Of Kellogg" aan de wereld te kunnen schenken. De baslijn mag dan doen denken aan foute discohits, een verschroeiende gitaarriff en een onderkoelde zanglijn maken van de song een motherfucker om U tegen te zeggen. Zelfs de plotse gedaanteverwisseling die het nummer ondergaat (horen we op de achtergrond iemand een doodskist zagen?) doet geen afbreuk aan de kracht van het nummer.
Muzikaal heeft Clinic alle deuren opengegooid en zet de groep een geluid neer dat verwantschap vertoont met zowat alles dat zich de laatste twintig jaar in de marge van de popmuziek heeft afgespeeld. Er klinken weerbarstige gitaren — denk daarbij aan het agressiefste van Joy Division — gespeeld op een zonet geëxplodeerde versterker, en de sfeer die de plaat uitademt, is die van onbekende verten die afgespeurd en verkend worden door een groep op zoek naar iets nieuws. In die zoektocht is Clinic slim genoeg om naar het verleden te kijken en zich te laten inspireren door oude wavegeluiden, en daaruit een volkomen nieuw, eigen groepsgeluid te puren dat zelfs op deze vierde plaat nog steeds fris en verrassend klinkt.
Die drang naar avontuur — een omschrijving die nog steeds te verkiezen valt boven ’gewank’— die bij Clinic nog steeds aanwezig is, drijft de groep soms net iets te ver, waardoor Visitations niet het soort plaat is dat je tijdens een eerste afspraakje moet opzetten. Hoewel we nog steeds grote fan zijn van het credo ’wie niet waagt, blijft maagd’, heeft Clinics drang tot het verkennen van nieuwe paden soms als resultaat dat de band net iets te eclectisch en ongrijpbaar klinkt. Waar pakweg "Animal/Human" een diepe indruk nalaat, wordt Visitations naar het einde toe iets te langdradig en dreig je je grip op de plaat te verliezen. Maar los daarvan is Visitations een hoogstandje dat we niet hadden willen missen, ondanks de inspanning die, zeker tijdens de eerste luisterbeurten, geleverd moet worden om tot de kern van de plaat door te dringen.
