Als dit eigenzinnig Kortrijks festival met SUUNS en Fuck Buttons de toekomstige ambassadeurs van de alternatieve muziekscene programmeerde, dan bood de tweede festivaldag ouwe rotten als Michael Gira en Geoff Barrow de kans om te bewijzen dat ook zij nog meetellen. Een kans die ze met beide handen grepen.
Ook Clinic mag stilaan tot die veteranenclub gerekend worden. Opgericht in 1997 hebben de vier Liverpudlians al zeven albums op hun conto en de daar op te horen mix van artpunk en psychedelica werd zelfs door Radiohead bejubeld. En al is het recente Free Reign dan niet hun pièce de résistance, toch bewezen Ade Blackburn en co op het podium er nog steeds te staan. Het viertal vuurde driekwartier lang kunstzinnige indie-poppunk af op het publiek en bleek daar uiterst effectief in. De melodieuze zanglijnen, stekelige gitaarriffs, tevreden zoemende orgeltjes en de retestrakke ritmesectie deden ons denken aan Wire op zijn meest melodieus, en dan is het voor ons al lang goed.
Tijdens het optreden van krasse knar en ex-Sun City Girlslid Sir Richard Bishop besloop ons echter een déja entendu-gevoel; zijn set leek immers niet zo veel te verschillen van die in de AB anno 2008. Met een semi-akoestische gitaar in de aanslag toverde hij een reeks als Indiase raga aandoende drones uit zijn muts. Tijdens de strafste passages waanden wij ons opnieuw op de Gangesoevers te Varanasi, maar een por tussen de ribben en de opmerking “dat het toch veel van hetzelfde was” hielden bruusk halt aan die dagdromerij.
Hoewel diens vorig jaar verschenen Ravedeath, 1972 heel wat weerklank kreeg, kon ook Tim Hecker ons niet helemaal overtuigen. Zich over een laptop buigend, vergastte hij de toeschouwers op een soundscape die soms als een in gamelan patronen gegoten maalstroom van pianoaanslagen klonk. Op andere momenten deden op aardedonker gebrom gestutte, lieflijk kaduuk klinkende percussie-instrumenten hun ding; aardig maar ook wat oubollig.
Een andere act die ongegeneerd in de muzikale archieven snuffelt en stiekem dingen weg graait, is Beak, maar Barrow en de zijnen klinken allerminst gedateerd. Erg knap is het immers hoe zij een mengeling van krautrock, psychelica en musique concrète omkneden tot eigentijds klinkende artrock die ook live overeind blijft. Straffe versies van “The Goal” en “Yatton” bewezen dat zondagavond ten overvloede, maar mooi was vooral hoe tijdens “Spinning Top” Matt Williams’ pisnijdige gitaar in mono beurtelings door de linker- en rechter-speaker spatte; zonder twijfel hoogtepunt nummer één.
De laatsten zullen echter de eersten zijn, en dat waren in dit geval Michael Gira en diens partners in crime. Swans schonk ons dit jaar The Seer; zo voortreffelijk en intens als dat album is, was ook het concert. Met zijn diepe, gloedvolle zang bezwoer Gira als een duiveluitdrijver de aanwezigen en gidste zijn companen door twee uur durende, minutieus en prachtig georkestreerde teringpokkeherrie. Uitgerust met gitaren, twee drumstellen, een gong en andere percussie wroette het sextet zich door erg luide versies van “The Wolf”, “Avatar” en “Apostate” en nam het daarbij niet al te nauw met de albumversies. Zo werd het titelnummer én sleutelsong van zijn laatste worp verkapt tot een steeds opnieuw in de set opduikende lillende lap noise waar de briesende en stampende voorman niet genoeg van leek te krijgen. Of toch voor een hele tijd niet, want rond middernacht werd er met een smack in the neck een roodgloeiend uitroepteken gezet achter deze performace.
En daarmee sloot deze hoogmis van moderne no wave de vijfde editie con brio af. Als de Kreun ons een even leuke line-up kan beloven, kijken we nu al reikhalzend uit naar volgend jaar.
