Een nieuwe Clinic, dat baart minder opzien dan een nieuwe Isabella A. Toch zijn de platen van het gezelschap uit Liverpool stuk voor stuk de moeite waard. Met Do It! levert Clinic zowaar zijn meest meeslepende plaat tot nu toe af.
Het lijkt maar niet te willen lukken voor Clinic. De band draait ondertussen al een aardige tijd mee, bracht een aanzienlijk aantal degelijke platen uit, speelde op gerenommeerde festivals en mocht op tournee met Radiohead en Arcade Fire. Op zich een mooi parcours, maar bij dat laatste onderdeel knelt het schoentje ook een beetje. Ja, het zijn uiteraard grote bands die de kleintjes mee op tournee nemen, maar toch voelt het een beetje als fout aan dat Clinic zich moet uitsloven voor een publiek dat in wezen niet in de band geïnteresseerd is. Dit gezelschap verdient immers beter, en dat blijkt ook uit deze nieuwe — alweer uitstekende — plaat die recent verschenen is.
Met deze opvolger van Visitations zit de band immers weer op het juiste spoor — vorig jaar verscheen met Funf weliswaar nog een rariteitencompilatie. Zeker aangezien Do It!, in tegenstelling tot het de deuren wijd opengooiende Visitations, een mooi afgelijnd album is waarop Clinic coherenter dan ooit klinkt en waarop onderhuidse spanning en inventiviteit hand in hand gaan.
Die coherentie leidt er echter niet toe dat Clinic de innovatie en nieuwsgierigheid overboord gegooid heeft. Met “Emotions” wordt op een zweverige manier geflirt met sixties-pop, maar op zo’n manier dat het nummer net niet klinkt als het doorsnee jaren zestig-popnummer. Reken daarbij nog een streep marsmuziek in “High Coin” en het mag duidelijk zijn dat ‘afgelijnd’ een ruim te interpreteren begrip is bij deze Liverpoolse postpunkers.
Al is er wel één absolute constante: de ietwat angstaanjagende zang van Ade Blackburn die zelfs de melancholische opener “Memories” van een dreigende ondertoon voorziet. Maar evengoed als dreigen, kan Blackburn melodieus uit de hoek komen, zoals in “The Witch (Made To Measure)”. Die song toont een glimp van een Clinic die tot nog toe onbekend was: die van een band die songs maakt die, bovenal, uitermate aanstekelijk zijn.
En dan is er nog het halve walsje “Mary & Eddie”, dat langzaam komt aangeslopen als een roofdier in zijn meest bloeddorstige stemming dat je onverhoeds in de nek springt om niet los te laten voor je voor de totale overgave gekozen hebt. Laatste hoogtepunt dat absoluut niet onvermeld mag blijven, is “Free Not Free”, dat overigens onlangs gratis via het net aangeboden werd. Dat nummer combineert al de sterke punten van de eerder aangehaalde songs en maakt er een track van die zowel nieuwkomer als fan richting platenwinkel laat hollen.
Als vanouds is deze Clinic er een om je door te laten overrompelen en overweldigen. Dat de band het nog steeds met een cultstatus moet stellen, is dan maar zo. Dat de reacties op Clinic voornamelijk bestaan uit een oorverdovende stilte, lijkt de band zelf niet te deren. En mocht dat wel zo zijn, dan is het in ieder geval niet aan de muzikale kwaliteit te horen.
