Het is een lam zootje daar aan de Schelde dezer dagen, maar wanneer u even genoeg heeft van vastgelopen ringen en zure blokkers kan u misschien toch even uw arendsoog verplaatsen naar het debuut van het Antwerpse 2000 Monkeys, de nieuwe hobby van Tom Pintens. De flauwe woordspeling in de groepsnaam nemen we er, tolerant als we zijn, maar bij.
Ach, alweer een nevenproject. Nu, dat zei Oppenheimer’s vrouw tijdens een Tupperware-avond ook toen haar gevraagd werd waar haar man toch al die tijd zijn kop over brak. Laten we maar even rustig afwachten dus. Niet te lang echter, want een inslaande bom is het debuut van dit bonte gezelschap niet helemaal geworden.
Tom Pintens, die zich duidelijk thuisvoelt in twieduuzend aantwaarpe en het eerder met wisselend succes en subsidie probeerde met Flowers for Breakfast, Think of One en Zita Swoon, verzamelde een bont gezelschap rond zich. Piet Jorens (van onder andere Vive la Fête) zette zich achter de drumkit, Mirko Banovic (Arno, PJDS en Arsenal) gordde de bas om en Wannes Cre (Quetzal) levert op enkele nummers een gesmaakte bijdrage op trombone.
Deze schuiftrompet mag al snel het openingsnummer "Oliverain" redden van de middelmaat: het huppelt allemaal wel lekker weg richting vergetelheid en de ritmebox bevat voldoende batterijen, maar het is het subtiele geblaas van Wannes Cre dat van "Oliverain" een broeierig, zweterig hittegolfnummertje maakt. Het plakt, maar we weten ons verfrist.
Ook "1-2" (voetbal heeft hier niets te zoeken: Pintens houdt gewoon van een Engels taalgrapje op zijn tijd) is prima sluimerpop. Pintens bengelt mijmerend en vertwijfeld tussen hoge en lage tonen, terwijl er onverwachts een meisje aan de voordeur opduikt. Hij blijft voor zich uitstaren en levert voor sluitingstijd nog een prima song af.
Niet alles op dit debuut kan echter op goedkeurend geknik rekenen en dat schrijven we niet enkel op het conto van nekpijn. "Walk/talk" is zoutloze dEUS ten tijde van The ideal crash: plotse tempoversnellingen, flink en snel naar de climax, die dan even ras afgebroken wordt. Wij waren even de kluts kwijt, maar kregen niets lekkers in de plaats. In het bubbelende "Dusk" horen we ook nog wat flauwe disco opduiken en dat mag zo ondertussen wel ophouden. Het rammelt ook wel eens artistiek bij deze swingende apen. In "Tunnel" gaat het nog de verkeerde kant op, maar uit een moeras van vaak monotoon gerammel en gedram pruttelen gelukkig ook af en toe mooie luchtbellen naar boven.
Kaatje blijkt weliswaar verdronken, maar "Winter whine" komt alvast heerlijk bovendrijven. Het slentert gezapig verder, Tine Reymer vleit haar stem tegen die van Tom Pintens en deze muzikale coïtus levert een uit de kluiten gewassen popsong op, die al na de eerste beluistering een stapje kan zetten. Ook met behulp van de eerste single "One night" kan men van wegdromen desgewenst een zomerse hobby maken. Terwijl u dat doet, persen wij er alvast een conclusie uit.
De hoes is kotslelijk, uit de Antwerpse scène wil wel eens arty farty gewauwel komen en het Engels van Pintens doet onze tenen soms meer dan alleen maar krullen. Het belet ons niet om 2000 Monkeys als een degelijk debuut te omschrijven. Geslaagd, al is het dan zonder onderscheiding. Terugkomen in september hoeft niet, maar bij een volgende keer mag er wat ons betreft toch wat meer decolleté en split bij.
