"La fiction devient réalité et la réalité une cauchemar." Zong IAM op de soundtrack La Haine. Na het beluisteren van R.E.D.A. ’s Gemini zouden we het nog geloven ook. De Belgische hiphop toont via REDA de duistere kamers van haar huis.
De Franstalige R.E.D.A. (Rythme Elémentaire d’une Distortion Analogique) heeft zijn naam niet gestolen. De instrumentale hiphop die de man tentoon spreidt, vertoont geen gelijkenissen met de eerder luie, en goed in het gehoor liggende beats van 40winks maar klinkt eerder als een op hol geslagen nachtmerrie van een dolgedraaide studiotechnicus. R.E.D.A. stouwt zijn nummers vol met allerlei niet thuis te brengen melodieën waaronder hij dan de klassieke hiphop beats en scratches plaatst.
"Anomalie genetique — chromosome tueur" klinkt alsof het oude combo Einstürzende Neubaten gereïncarneerd is in de geest van een hiphop freak. De staalplaten en tonnen zijn dan wel vervangen door een sampler en sequencers, het postindustriële gevoel blijft, inclusief de boormachine. "Pandemonium – sous le soleil de Satan" start als een uitloper van "Anomie genetique" maar weet door een ritmisch herhalende melodie van trompetgeschal en bezwerende klanken de luisteraar te hypnotiseren.
"11 – Attaque des skulls & bones" is een aparte kijk op Amerika in het bijzonder door de speciale keyboardaanslagen gekoppeld aan het frenetiek herhalende "yeah America, we can do it." Het nummer lijkt wel de schizofrenie van het post 9/11-Amerika te verwoorden en slaagt daar ook grandioos in door verstoorde klanken te laten botsen met uitgekiende leuzen. Helaas gaat hij – -titelgewijs dan toch- – lichtjes uit de bocht met "Jeru.s.a.lem – U.S.A. über alles". Het nummer zelf is sterk omdat een zware beat contrasteert met een holle en lichte metaalachtige percussie en een jazzy trompetinterludium en er ook gebalk te horen is dat zowel een verstoorde Flavor Flav (Public Enemy) als het gebalk van een ezel kan zijn.
Het hele album door luister je nu eens geërgerd dan weer geïntrigeerd naar wat uit je boxen knalt. Na verschillende luisterbeurten twijfelen we nog altijd. Het album is zeker gewaagd te noemen, maar is het ook goed? De iets klassiekere tracks "hip hop + trip hop" en "karyso skylla – legendes urbaniques" laten samen met de tweede helft van het album de balans naar de positieve kant doorslaan. Wie houdt van de moderne industriële techno zal dit album mogelijk smaken maar lekker met een jointje achteroverleunen zit er niet in tenzij je een bad trip van jewelste wil beleven.
R.E.D.A. heeft met Gemini geen gemakkelijk album gemaakt. De man leunt met zijn muziek dichter aan bij de postindustriële muziek die medio jaren tachtig furore maakte dan bij de klassieke hiphop. Anderzijds toont hij met zijn muziek duidelijk aan dat hiphop niet in de steriele wachtkamer dient te blijven waar bepaalde grote namen het genre gedropt hebben. De man is een duidelijke aanwinst binnen een gediversifieerde Belgische hiphop scène.
