Lang geleden dat een shoegazeband nog zo diep onder de huid bleef (en blijft) steken. Lotto van They Are Gutting A Body Water is de meest glorieuze plaat in het genre in jaren.
Van DIIV tot M83, van Deafheaven tot Beach House. Shoegaze en aanverwanten zijn al zeker tien jaar bezig aan een revival, bij zowel bands die middenin het genre zitten als de groepen die stofzuigergitaren als onderdeel van een eigen stijl geboetseerd hebben. Dan hebben we het nog niet gehad over de succesvolle reünies van Slowdive en Ride (2014). Vooral die eerste band is groter en sterker dan ooit te voren. My Bloody Valentine schopt het volgend jaar zelfs tot een van de grootste namen op de affiche van Primavera Barcelona.
Over naar een band gepokt en gemazeld in het DIY-circuit. They Are Gutting A Body Of Water, kortweg TAGABOW, uit Philadelphia draait al even mee in de underground met drie platen op zak, het lijkt er nu op dat de band die begon als soloproject van Douglas Dulgarian wel eens kan doorbreken in de alternatieve rockscene. Of dat hopen we toch, want met Lotto hebben Dulgarian en zijn band een plaat uitgebracht die muzikaliteit, chaos en schoonheid op een urgente manier combineert.
Voor Lotto uitkwam, stond het furieuze openingsnummer “The Chase” al een tijdje op repeat. Dulgarian zet direct de toon van de plaat met vocale bekentenissen over zijn drugsverleden, verpakt in een geluidsmuur die doet denken aan het zwaarste van My Bloody Valentine. Het is een nummer waarvoor in de recensentenwereld het woord verschroeiend is uitgevonden.
Daaropvolgende nummers “Sour Diesel” en “Trainers” zijn al even – euh… – verschroeiend en duiken even diep in de kenmerkende TAGABOW-sound: een mix van zweverige, galmende gitaren, rauwe drums en diep verzonken, bijna ademende vocalen. De gitaarsirene uit “Sour Diesel” blijft van bij de eerste luisterbeurt meteen hangen en laat je niet snel los. Ook in “Trainers” worden met enkele snaartokkels en riffs uiterst efficiënte dingen gedaan.
Maar er is meer. De interlude “Chrises Head” voelt ondanks de vervormde stemmetjes en bedje van drones nog altijd rauw, zuiver en eerlijk aan. Het instrumentale “Slo crostic” (een cover van Fugazi uit de plaat Instrument Soundtrack) biedt als het ware een moment van helderheid, tussen de vele sonische aanvallen op de plaat. De meeste opvallende creatie is het intrigerende “American Food” dat met zijn wervelende mix van sonische sirenes, eclectische beats en bevreemdende folkachtige vocalen heel wat schoonheid in zich heeft.
Met “RL stine” is het dan weer letterlijk shoegazen geblazen: de dromerige vocalen komen nauwelijks boven de sonische chaos terwijl de vlijmscherpe, vervormde riffs een haast bevrijdend gevoel geven. Dat laatste effect is wat Lotto zo sterk maakt en komt doordat de band de digitale perfectie laat voor wat het is en resoluut kiest voor een analoge, live-op-tape aanpak, die de plaat een pure emotie geven. Dat is zelfs in het meest overrompelende stuk van “Violence III” te merken.
“Baeside k” zou door zijn catchy noise-popelementen niet misstaan op een compilatie naast Dinosaur Jr. of The Smashing Pumpkins, maar ook in dit nummer doet een niets ontziende riff je weer daveren, net als in afsluiter “Herpim” waarin ook weer vervormde stemmetjes en sample uit drum & bass en jungle verwerkt zijn. Zo voelt Lotto – met z’n 10 nummers maar amper 27 minuten een compacte plaat – aan als een coherente sonische trip dat toch genrefluïde is en bewijst TAGABOW dat anno 2025 een muur van feedback en galm nog altijd een krachtig en vitaal muzikaal signaal is, een die even stevig geworteld is in de jaren negentig als in de wereld van vandaag.
They Are Gutting A Body Water speelt op 17 februari in Trefpunt in Gent.
