Antwerpen kreunde, Gent plooide bijna, maar in Rotterdam hield Storm Benjamin uiteindelijk niet huis. Het was binnen, in tal van kleine zaaltjes dat het wervelde en blies, want daar stond het kruim van de punk, post-punk, en een hele hoop andere genres. Op Left Of The Dial viel opnieuw een stukje van de toekomst te ontdekken, en die bleek als vanouds boos, luid en hard, maar vooral ook: dromerig.
Het is gek hoe je een festival kunt organiseren in – ruwe schatting – vierhonderd zalen rond je centrum en iedereen in de stad kan gaan van ‘oh? Is er een festival?’ Maar zo gaat het met muziek die zich letterlijk links van dat midden afspeelt. Left Of The Dial is er voor de niche, muziek die zich beweegt in de schaduwen, en later, héél misschien, wel eens het daglicht komt opzoeken.
Dit zijn concerten die zich wel moeten afspelen in het duister, in stinkende clubs, en betonnen kelders. Het kleine zaaltje van Perron, bijvoorbeeld, waar Clutter vroeg op donderdagavond piekt. De jonge Zweden blijken gegroeid in vergelijking met de twintig minuten op Eurosonic begin dit jaar, en spelen deze keer een half uur vol.
Wat gebleven is, is dat de groep je van bij de Afghan Whigs-achtige gitaaraanval van “Brideshead” meteen beet pakt. Hoe ze het doen, wat het precies is, daar is moeilijk de vinger op te leggen, maar het voelt alsof dit viertal naar de essentie van rock gaat. Is het de overtuiging waarmee ze zich in de songs smijten, de ongenaakbare vanzelfsprekendheid waarmee de muzikanten bewegen als één entiteit, een vierdelig lijf waarvan de leden perfect weten wie wat wanneer moet doen? Onduidelijk, maar het werkt in elk geval. Zelfs al is nog niet elke song even indrukwekkend, de bonkige bas van nieuwe single “Superstar” of de gierende gitaren van het afsluitende “Jesus” voorspellen nog steeds een grote toekomst voor dit bandje.
Al kan het ook op een boot, zoals elk jaar met Bands On A Boat op dit festival voor wie geen idee te gek is. Terwijl achter ons de haven van Rotterdam zich ontvouwt, speelt voor ons DBA! en dat trapt af met een pittige Troggs-cover. “Wild Thing”, dus, dat plaatsmaakt voor eigen werk dat ook flink door de sixties is besnuffeld. Zitten wij met een serieus geval van Britpop? Op een bepaalde manier wel, en het smaakt lekker. DBA! weet een goeie song te schrijven, en is zeker in zijn eerste helft plezant. En dat hun debuutsingle “Sinkorswim” heet, is in deze context grappig en zorgwekkend tegelijk.
Meer nautische humor volgt. “We hope you had your fun. We are the captains now”, brult Herbie Jones terwijl de boot keerweerom begint te doen, en weg is Curser met een setje boze postpunk dat helaas niet helemaal overtuigt. Het maakt niet uit, het bier vloeit op de boot gratis uit de kraan, de middag is nog jong; alles kan nog.
Al zijn we met de Britten wel beland in de core business van Left Of The Dial, waar punk- en zijn post- variant nog altijd een flinke vinger in de pap heeft. Er is ondertussen een generatie die opgegroeid is met IDLES en aanverwanten, en dat hoor je aan de ongenadig slecht genaamde (hier krijgen jullie spijt van, jongens) Fuzz Lightyear dat in het legendarische donkere hol Waterfront vroeg op de dag woest in het rond ploegt. Log maar energiek knalt alles rechtdoor, en zeker een song als “Visual Effect” heeft het in zich om ook binnen vijf jaar nog enthousiast te worden meegebruld. De eerste pinten van de dag worden gelanceerd, een kleine pit test al eens de conditie voor vanavond.
Komt goed, zo blijkt, want heremejezus, wat gaat het publiek tekéér bij Soap Box in dat plots veel te kleine bijzaaltje daar in Perron! Het maakt niet eens dat de songs die de Schotse groep wel degelijk heeft er niet door komen, en herleid worden tot een boenke-tèk-storm, frontman Tom Rowan, met zijn lieve skinheadkop, trekt en sleurt tot de laatste man en vrouw deel zijn van de pit; gewonnen op vibes, dus. En die tirade over het openbaar vervoer in “Private Public Transport”? Die is twee dagen later geen beetje welkom wanneer de terugtocht per trein drie uur langer uitdraait dan voorzien. Leve de de trein, dus, maar niet per se op zondag 26 oktober 2025.
Het Franse Servo brengt dan weer zware, donkere postpunk met logge, diepe vocals die het een gothic-tintje geven. De machinale drums en strakke gitarenlijnen hebben een uitermate bezwerend effect op het publiek in Uniek, dat slaafs mee schuifelt in het zombieleger dat de band oproept. Een gebrek aan songs die blijven hangen doet vermoeden dat die opzwepende wervelwind van gitaargeweld niet per se keer op keer dezelfde uitwerking zal hebben.
Met Basht. trakteert Left Of The Dial ons in Perron op relatief aaibare postpunk met gevoel voor melodie à la Wunderhorse of The Clockworks. “Vain”, de meest herkenbare song uit de EP die het Ierse band dit voorjaar uitbracht, zit nadrukkelijk vooraan in de set en krijgt een herwerking – donker en dreigend als de zaal zelf – die bewijst dat de band wel lef heeft. We geloven de Ieren dus wel in hun zoektocht. “Wild Horses” groeit uit tot smeekbede die naar hogere plekken graait, en naar het einde van de set gunnen we de band dat wel. “Supernova, here we come”, zingt frontman Jack Leavey op “Burn”: ja, het zou zo maar eens kunnen.
