De eerste twee seizoenen van deze ‘het leven zoals het is’-serie waren iets prachtigs, puur bijna. Het was de combinatie van het openbloeien van de bromance tussen Ryan Reynolds en Rob McElhenny (Rob Mac voor de Sunny-fans) en de door hen in gang gezette herrijzenis van het vergane en vergeten stadje Wrexham in Wales. Een vroeger mijnstadje zoals er honderden verspreid liggen over het Britse eiland. Vanaf de jaren zeventig en tachtig begon de economie langzaam te tanen toen de ene na de andere mijn en fabriek dichtgingen. Maar Wrexham had, net als al die honderd andere gelijkaardige dorpen en steden, nog één kloppend hart: voetbal. Tot ook dit begon weg te kwijnen en het stadscentrum een rij leegstaande winkelpanden werd.
Aan de andere kant van de oceaan stellen steeds meer acteurs in Hollywood vast dat acteren niet meer genoeg opbrengt. Echt rijk worden doen ze tegenwoordig met de schnabbels. Een deel werd stinkend rijk dankzij alcohol, anderen investeerden op tijd in tech start-ups, sommigen werden miljardair met de verkoop van een cosmeticalijn. Als je in de VS ultrarijk bent, investeer je in een NFL-team. Maar dit is nog te hoog gegrepen voor deze sterren, dus richten ze hun ogen op Europa en op het langzaam stijgende succes van ons voetbal in de VS (dank u, Beckham). Om te kunnen investeren in een Premier League-club echter, moet je ondertussen ook al zo rijk zijn als een Russische oligarch of een Saudische prins. Maar in de lagere klassen zitten er genoeg clubs te wachten op een extra investering. Zo kwam Wrexham op de radar van deze twee acterende investeerders, Reynolds en McElhenny. Nu, het dient gezegd, Reynolds kende ten minste iets van voetbal. McElhenny is dan weer een typische Amerikaanse sportliefhebber, maar voordat hij naar Wrexham kwam, had hij nog nooit echt aandacht besteed aan een sport waarbij de naam ‘voetbal’ ook effectief betekent dat je de bal enkel met de voeten mag aanraken.
Wrexham is het soort stadje dat je zo in je hart sluit. De hele achtergrond die in de eerste twee seizoenen uit de doeken werd gedaan via plaatselijke anekdotes, was mooi om te zien. De hoop die de beide acteurs aan het stadje gaven, was zelfs indrukwekkend. De voetbalploeg was ondertussen afgezakt tot de National League en overleefde met moeite in een poging om niet weg te zakken in de plooien van het onbetekenende provinciale voetbal. Door de impuls van het Hollywoodgeld gebeurde er iets. Iets moois en indrukwekkends. Alsof het nooit was weggeweest, herstelde de sociale cohesie zich in een wip. De lijm die voetbal is om een gemeenschap te vormen en te consolideren is niet te onderschatten, zeker niet in een land waar voetbal bijna een heilige sport is. Het mirakel geschiedde en twee seizoenen op rij promoveerde de club richting League One.
Nu zijn ze opnieuw de underdog, want de ploegen op dit niveau rooien het met middelen die een serieus veelvoud zijn van die waarover Wrexham beschikt. Niet enkel financieel, ook qua infrastructuur en vooral ook in type spelers. Wrexham had zich al twee seizoenen flink in de kijker gespeeld en zelfs het nationale nieuws gehaald met de back-to-backpromotie. Desondanks hoopten alle fans en de twee Amerikanen natuurlijk op een back-to-back-to-backpromotie, iets ongeziens en bijna unieks. Beerschot deed het uiteraard ook ooit, nog indrukwekkender zelfs dan het team uit Wales, maar dat haalde jammer genoeg niet het hoofdnieuws in Engeland. Dat heb je nu eenmaal met imperialistische eilandbewoners, die kijken enkel naar zichzelf.
Dit seizoen is de verrassing er een beetje af, maar dat deert niet. Alles wordt vakkundig opgevangen doordat er nu een beetje boven het niveau gevoetbald moet worden en alles uit de kast gehaald moet worden om mee te blijven. Dit betekent extra investeringen, maar ook afscheid van enkele oude getrouwen.
De bewoners en spelers van Wrexham blijven gelukkig het kloppend hart en de meerwaarde van deze reeks. Dat is al drie seizoenen zo en bij bepaalde verhaallijnen blijven enkel de traanklieren van de grootste cynici en robotten droog. Want voetbal is leven, dus voetbal is ook dood. Het minpunt van dit seizoen is dat in sommige afleveringen het aandeel van de twee acterende sterren wat te groot is. Dat neemt de aandacht weg van waar het echt om draait. Hun aandeel herleidt alles te veel tot formulistische momenten waarin de Hollywoodvertelling het wil overnemen. Zelfs als ze het proberen over te brengen met een hoek af, blijft het wat steriel. Tegelijk is een van de hoogtepunten dan weer de zeer korte passage van Channing Tatum, een man met talent voor humor en zelfrelativering die hier dus zonder moeite de show steelt. Een andere opvallende verschijning is er ook voor American football-superster Tom Brady, nog zo’n superrijke sporter die waarschijnlijk ondertussen al meer ondernemingen steunt dan dat hij ooit passing touchdowns heeft gescoord en ook geld heeft geroken in het Engelse voetbal.
Het succes van Wrexham (ondertussen ook al enkele Emmy’s op de conto, zeg maar de Oscars voor tv) is een zeer aantrekkelijk model voor mensen die kicken op winstbejag. Reken maar uit. Ryan en Rob investeerden samen 5 miljoen dollar in de ploeg. Nu, na twee promoties, is die investering al een serieus veelvoud waard: 475 miljoen dollar. Als ze nu tot in de Championship kunnen geraken en ooit de Premier League halen, dan spreken we over buitensporige waarden en waanzinnige returns op hun investering. Alleen in films worden gewone mensen als u en ik makkelijk rijk. In het echte leven is dat een privilege weggelegd voor hen die al veel geld hebben.
Geen spoilers over of Wrexham er andermaal in geslaagd is te promoveren, maar de weg ernaartoe is toch weer om van te smullen, met een giechel, een krop in de keel, een lach en een traan. Als deze serie goed zit, en dat is het merendeel van de tijd, is ze echt wel een schot in de roos. Je hoeft zelfs niet van voetbal te houden om te kunnen genieten van de lotgevallen van dit voetbalteam. Je moet gewoon van mensen houden die hun uiterste best doen om een gemeenschap te vormen waarin iedereen op zijn eigen kleine manier probeert mee de lijm te zijn voor de noodzakelijke sociale cohesie. Laat seizoen 5 maar komen!
Seizoen 4 van Welcome to Wrexham is te zien via Disney Plus.
