De film:
Ryan Reynolds wil serieus genomen worden. En neem het hem maar eens kwalijk. De brave ziel heeft jaren lang vastgezeten in ongein als The Proposal, de remake van The Amityville Horror en – o gruwel! – The Green Lantern, tot hij het zelf zichtbaar beu werd. Daarom is hij de laatste jaren doelbewust zijn carrière meer in de richting van de independent aan het sturen, met zijn rollen in Buried, Atom Egoyans The Captive, The Woman in Gold en – wellicht de interessantste titel in heel de reeks – The Voices. Niet al die films zijn even geslaagd, maar ze tonen wel een acteur die risico’s durft te nemen, die zich verzet tegen zijn eigen reputatie.
Reynolds speelt Jerry, een magazijnier in een bedrijf dat badkamermeubilair maakt. Hij ziet er normaal uit, flirt met de seksbom van de boekhoudafdeling (Gemma Arterton) en blijft ondertussen blind voor de smachtende blikken van haar veel lievere collega (Anna Kendrick). Maar schijn bedriegt: Jerry heeft jaren doorgebracht in de psychiatrie en neemt het niet zo nauw met de medicatie die hij eigenlijk moet innemen om zijn schizofrenie onder controle te houden. Wanneer hij thuis komt, voert hij lange gesprekken met zijn kat, de psychopathische Mr. Whiskers, die hem probeert aan te zetten tot moord, en met zijn hond Bosco, die hem daarvan probeert te weerhouden.
Marjane Satrapi, die doorbrak met de fantastische animatiefilm Persepolis, gebruikt die premisse om een surrealistische horrorkomedie op poten te zetten, waarin ze op een slimme manier speelt met de perceptie van het publiek. Het grootste deel van de film wordt weergegeven vanuit het standpunt van Jerry – diep weggezonken in zijn waanzin, bewoont hij een kleurrijke wereld, waarin dieren praten en zijn eigen daden, hoe extreem dan ook, een zekere logica blijven bewaren. Het is pas wanneer hij even zijn medicatie begint te nemen, of wanneer iemand anders zijn flat binnengaat, dat we de objectieve werkelijkheid zien, waarin Jerry’s appartement volledig verwaarloosd is, waar zijn kat en hond de boel onder schijten, de vuilniszakken tot tegen het plafond opgestapeld staan en afgehakte hoofden staan te rotten in de koelkast. De hele film drijft op dat contrast tussen hoe Jerry zichzelf ziet en hoe de buitenwereld hem ervaart, en dat is een krachtige motor voor een zwartkomisch drama als dit. The Voices dwingt ons in het standpunt van een psychopaat en leidt ons naar de oncomfortabele conclusie dat niemand kan ontsnappen aan de kronkels in zijn eigen kop – Jerry is dan ook oprecht niet verantwoordelijk voor zijn eigen daden.
Het siert Satrapi dat ze ver durft te gaan: ze laat ons bewust sympathie voelen voor personages die daarna genadeloos worden afgeslacht en ze ensceneert bizarre fantasiescenario’s, inclusief conversaties met onthoofde lijken en zelfs een dansje met Jezus himself. Dat vergt lef en het zorgt voor een onvoorspelbare rit doorheen een hallucinante, visueel vindingrijke nachtmerrie, vol felle kleuren en gestileerde decors. Als je Dario Argento in een kamer met Mel Brooks zou stoppen en hen een remake laat bedenken van Henry: Portrait of a Serial Killer, dan zou je misschien iets krijgen dat lijkt op The Voices.
Reynolds is – alle haters ten spijt – uitstekend in de hoofdrol. Zijn vertolking barst van de energie en hij slaagt er in om op zeer korte tijd een aantal scherpe emotionele bochten te nemen. Gemma Arterton laat zich iets minder opmerken, maar Anna Kendrick is dan weer enorm charmant als verliefde collega van Jerry – we hopen dan ook dat ze zichzelf wat vaker in dit soort films laat zien, en wat minder in rotzooi als Into the Woods.
The Voices is excentrieke, uitdagende cinema. De film trekt misschien geen verblindend originele conclusies, maar het is met schwung en goesting geschreven, geregisseerd en geacteerd.
De dvd:
Het budget liet blijkbaar geen extra’s toe, wat jammer is, maar de felle kleuren komen goed tot hun recht op deze disc, die wel hier en daar te kampen heeft met compressiefouten (momenten waarop je heel even blokjes in het beeld ziet). Wel een zeer degelijke geluidsmix met een goede balans tussen dialogen, muziek en achtergrondgeluiden.