Divorce komt nog maar net piepen – “We zijn pas twee jaar ver in ons vijfjarig huwelijkscontract” – maar baant zich met charmant debuut Drive To Goldenhammer naar menig ones-to-watch-lijstje én de line-up van de grote festivals. Als dichtste stop moeten wij het met Best Kept Secret doen, als hun van mee wil dan toch …
Eigenlijk stond ons gesprek tussen soundcheck en diner in gepland. Trouwe volgers herinneren zich echter dat we het in onze review hadden over Abbey Load, het beruchte, onbetrouwbare busje waar Divorce maar mee blijft aanmodderen. Wel. Een tiental kilometer voor de Engelse kustlijn begaf het ding het weer, met als resultaat een behoorlijke vertraging – maar tot grote vreugde van de crew ook een nieuw transportmiddel mét Playstation 2 aan boord. Wij zijn fan en de band had er nog zin in, dus bogen we ons ergens rond middernacht op het terras van frituur Sympa over een microfoon, bicky’s, een frikandel speciaal en een bak friet met mayonaise. Of in het geval van drummer Kasper Sandstrøm, een mouw vol mayonaise.
enola: Ik las ergens dat jullie de rit naar Goldenhammer vergeleken met door België rijden. Voel je een connectie?
Felix Mackenzie-Barrow (zang, gitaar): “Oh ja, ik schreef dat in een van de mails naar onze mailing list abonnees omdat het land tussen het VK en België vele duizenden jaren geleden één stuk land was, genaamd Doggerland. Wanneer je door het oosten van Engeland rijdt, van de midlands naar beneden, en je rijdt door België, dan lijkt het landschap heel erg hetzelfde, maar de architectuur is helemaal anders. Dus op een bepaalde manier voelt Drive To Goldenhammer als dat gekke, spookachtige gevoel van ‘oh ik herken dit, maar toch niet’.”
enola: Ik wil Drive To Goldenhammer geen conceptalbum noemen, maar het klinkt wel als een thematisch geheel. De titel, referenties naar bochten en lange ritten, artwork, sound. In hoeverre was dat moedwillig?
Adam Peter Smith (gitaar): “Er is een verschil tussen een conceptplaat en een wereld bouwen, een thema hebben. We hadden nooit de intentie een conceptalbum te maken. We wisten niet waar het album over ging, of hoe we het zouden noemen tot zo’n drie maanden na de opnames.”
Tiger Cohen-Towell (zang, bas): “We doen veel op het gevoel, en volgens mij past alles samen omdat het allemaal in dezelfde periode door ons in één ruimte geschreven is. Dat was een wereld op zich, en we voelden ons op een bepaalde manier hetzelfde. Als je dat in muziek en beeld omzet, krijg je iets wat een natuurlijk resultaat is van de omstandigheden. Helemaal niet opzettelijk dus.”
Mackenzie-Barrow: “Al die nummers en crossovers zijn op zichzelf tot stand gekomen. Wanneer ik het album hoor, word ik weer meegenomen naar toen we het schreven. Dat is wat ik hoop dat mensen eruit halen als zij er op hun beurt naar luisteren. Misschien niet de specifieke plek waar wíj waren, maar dat het hun een gevoel van lichte nostalgie bezorgt, iets wat niet tastbaar is.”
enola: Wat mij betreft, zijn jullie daar helemaal in geslaagd. Het voelt als roadtrippen richting een gouden zonsondergang. De titel klopt als een bus.
Mackenzie-Barrow: “Oh, nice. Ben ik blij om, want titels zijn echt moeilijk om te bedenken, vind ik. We hebben er lang over gedaan om er eentje te verzinnen. We bedachten dat het ‘drive to’ iets moest zijn, en toen kwamen we op de proppen met ‘Goldenhammer’, een fictieve plek die je voor jezelf bouwt in je hoofd en die je de hoop geeft om door te blijven gaan.”
enola: Naast goud, figureert zilver ook best vaak op jullie Goldenhammer.
Mackenzie-Barrow: “Yep, de “silver bullet” in “Mercy” en Karen met haar “silver hands”.”
Cohen-Towell: “Maar geen brons. We handelen alleen in hoogwaardige materialen.”
enola: Kan je als zanger akkoord gaan met het spreekwoord ‘spreken is zilver, zwijgen is goud’?
Cohen-Towell: “Je leert veel meer door te luisteren dan van spreken. Het is absoluut waardevoller. Dat leer je denk ik als je ouder wordt. We zouden niet in staat zijn om muziek te schrijven mochten we nergens inspiratie uit kunnen putten.”
Mackenzie-Barrow: (plechtig) “Zonder woorden is er altijd nog de muziek van de wereld (algemene hilariteit). Nee, dat startte echt als een serieuze gedachte. En ik wilde eigenlijk zeggen dat vogels prachtige muziek maken. Ik ben volledig nuchter. Dat is het engste. Een van de redenen dat onze van het begaf, is dat de motor vol vogelkak zat, die guano werd.”
Cohen-Towell: “Het werd afschuwelijk. We lachen er nu mee, maar het was niet grappig.”
Mackenzie-Barrow: “We lachen om onze tranen te verbergen.”
enola: Groen lachen, noemen wij dat dan in het Nederlands.
Cohen-Towell: “We hebben daar een tekst over. “I’m green again” in “Jet Show”. Ik herinner me dat ik niet eens wist wat het wilde zeggen toen ik dat schreef. Maar dat is eigenlijk wat het wil zeggen.”
enola: Heb je die tekst nu ter plekke een nieuwe betekenis gegeven?
Cohen-Towell: “Ik had eerst jaloezie in gedachten, da’s ook groen. Maar ik vind het interessant dat het ook op ellende slaat. Want dat komt eigenlijk op hetzelfde neer hè?”
enola: En groen zien achter je oren?
Sandstrøm: “Ja, zoals wanneer je nieuw bent.”
Smith: “Wij zouden ‘wet behind the ears’ zeggen.”
Cohen-Towell: “Klopt ook. Drie betekenislagen.”
enola: Jullie teksten worden met de minuut dieper.
Mackenzie-Barrow: “Grappig, toen we vanavond onze show speelden, was er plots een tekst die ik zong waarvan ik dacht ‘oh misschien is dat wat het wil zeggen’. En dit gaat nergens heen, want ik kan me niet herinneren welke regel het was, of wat het wilde zeggen. Maar ik vond dus een nieuwe betekenis waarvan ik me het bestaan nog niet eerder realiseerde.”
enola: Overkomt dat jullie vaak?
Mackenzie-Barrow: “Soms ben je niet helemaal zeker wat je teksten willen zeggen op het moment dat je ze schrijft. Een deel van je weet het wel, maar het zit diep begraven. Het is iets intuïtiefs. Je brein weet meer dan waar je je bewust van bent.”
enola: Zingen jullie telkens wat je zelf geschreven hebt, of schrijf je ook voor elkaar?
Mackenzie-Barrow: “We hebben de neiging om het voortouw te nemen op de songs die we individueel schreven. Tiger en ik schrijven de teksten en het gebeente van de nummers. Soms collaboreren we, zoals bij “Jet Show”, waarbij we elk een strofe schreven. Voor album twee zouden we het eens vaker anders moeten aanpakken.”
Cohen-Towell: “Ik heb me ook al bedacht dat we dat moeten doen voor onze volgende. Maar dan heb je de luxe van tijd nodig om je visie uit te werken. Voor ons eerste album voelde het logisch aan om wat we voornamelijk zelf maakten ook te leiden, maar ik denk dat we heel enthousiast zijn om in de toekomst eens te variëren en de lead vocals naar deze gasten toe te schuiven. We moeten dit huwelijk interessant houden.”
Mackenzie-Barrow: “Vanaf morgen in Lille gaat Kasper iedereen leiden.”
Sandstrøm: “Het is waar. Ik ben waarschijnlijk de beste zanger. (Iedereen knikt.) Maar niemand laat me ooit echt zingen.”
Cohen-Towell: “Ik denk dat we lang bang waren dat hij ons zou overschaduwen. We hebben hem laag gehouden. Zijn licht gedimd. Maar hoe hard we ook proberen, je licht blijft verblindend, Kasper.”
enola: Kasper, jij speelt ook in Do Nothing. In welke band kan je het meest uitblinken?
Sandstrøm: “Omdat ik verschillende instrumenten speel in Divorce en Do Nothing, hou ik om totaal verschillende redenen van beide bands. In Divorce ben ik creatiever, omdat Chris (Bailey, zanger bij Do Nothing) zowat alle nummers schrijft. Ik check wel eens in, maar da’s niet eens nodig. Bij Divorce drumt niemand anders. En ik kan al amper drummen.”
Cohen-Towell: “Hij is eigenlijk een heel goeie, instinctieve en creatieve drummer. De drums zijn echt een kenmerkend deel van onze sound nu.”
Mackenzie-Barrow: “Hij drumt zoals een producer of een gitarist. Dat hij er zo fijngevoelig mee omgaat, is geweldig voor mij als zanger. Hij kiest zijn momenten zo goed dat het nooit voelt alsof de drums concurreren met de vocals.”
Cohen-Towell: “Niet met de jouwe misschien. Mij probeer je wel te overstemmen – mensen zeggen me constant dat het zonder jou zo veel beter zou klinken.”
Mackenzie-Barrow: “Ik zag onlangs een opmerking op TikTok waarin ze zeiden dat ik cool was, maar jij (Tiger) veel cooler.”
Cohen-Towell: “Mensen willen de band echt uiteen halen. Er zijn vreselijke mensen op TikTok. Ik denk dat het weer die vogels zijn. Ik denk dat ze er op een of andere manier in geslaagd zijn het systeem te infiltreren.”
Smith: “Ze hebben duizend TikTok accounts gemaakt. VogelTikTok. We krijgen wel echt veel bots die dingen als ‘niet scheiden’ sturen. Vaak witch doctors. Dit is serieus hé. Er was een account dat ‘Elvis Lil Dre’ heette. Ze gaan ook vaak met elkaar in gesprek.”
Cohen-Towell: “Het is vooral op Facebook. Het is iets algoritmisch, waarschijnlijk gewoon omdat we Divorce heten. Die accounts bieden diensten aan die de problemen in je leven op magische wijze zouden oplossen, en dan heb je accounts met namen à la Barbara Wilson die reageren met “Ik ben zo triest dat mijn man me verlaten heeft, wat moet ik doen?”, en dan zegt Dr Elvis Lil Dre – waarvan ik vrij zeker ben dat het dezelfde bot is die een gesprek creëert – “Problemen met je stoelgang? Je school? Hoofdpijn? Aambeien? Een scheiding, je partner die je bedriegt? Maak je geen zorgen, ik los het op.””
Mackenzie-Barrow: “En om eerlijk te zijn, sinds we met hen in zee gegaan zijn …”
Cohen-Towell: “Ze hebben veel van ons geld afgepakt, maar ik voel het verschil.”
Smith: “Het houdt ons huwelijk in stand.”
enola: Een neveneffect van jullie bandnaam. Ooit spijt gehad van jullie keuze?
(Allemaal): “Nee!”
Mackenzie-Barrow: “Ik denk dat de naam van gelijk welke band meer betekent voor de mensen die naar de band luisteren, dan de mensen die er deel van uitmaken. Voor mij betekent het woord ‘divorce’ niet echt iets anders meer dan de titel van de band. Het neemt een betekenis aan naargelang de context. Maar een echt idee zit er niet achter. We moesten het kind gewoon een naam geven. Het is wel grappig dat mensen vaak verwachten dat we een hardcore band zijn. En dan spelen we die softe nummers. Divorce heeft vele facetten, zoals een scheiding als concept dat ook heeft.”
Smith: “Het iets wat je leven verandert. Het kan bevrijdend zijn, aangrijpend, een nachtmerrie voor sommigen.”
Mackenzie-Barrow: “Hopelijk is onze muziek geen nachtmerrie.”
Cohen-Towell: “Het is geladen, maar op hetzelfde moment nogal koud en wettelijk als naam – zowat het tegenovergestelde van wat we met onze muziek proberen te doen. Het voelde gewoon goed, maar tegelijk is het ook maar een naam. Je moet er nu eenmaal een hebben.”
enola: Een passant vroeg me daarnet om een foto te nemen van haar bij het bord waarop jullie show aangekondigd werd. Puur voor jullie naam.
Smith: “Was ze net gelukkig gescheiden? Soms komen mensen naar onze merch stand om dat te zeggen. Zoals die ene vrouw die vertelde dat ze onze muziek nog nooit eerder gehoord had, maar door een scheiding ging en wilde weten hoe dat klonk.”
enola: Diep. En ook een manier om volk te lokken. Ondertussen zijn jullie toch al een pak bekender in jullie thuisland?
Cohen-Towell: “We hebben heel veel geluk dat we een geweldige fanbase opgebouwd hebben waardoor we in het VK in best grote zalen konden spelen.”
Smith: “Door die UK tour konden we een Europese tour financieren. We zijn hier veel geld aan het kwijtraken, maar het is belangrijk voor ons om dit te doen. Het gaat niet alleen om het Verenigd Koninkrijk. We zijn wel van daar, maar we willen meer plekken verkennen, en in contact komen met anderen die van ons gehoord hebben – wat nog niet veel volk is in Europa, maar het blijft belangrijk om hen ook te bereiken.”
Cohen-Towell: “In Dublin spelen was interessant. Dat was deel van onze reeks shows in het VK en Ierland. In Belfast, Noord-Ierland, en natuurlijk in het VK, hebben ze BBC Radio 6, wat hét radiostation is voor alternatieve muziek. Die zender heeft ons al enorm gesteund, dus daar gingen de tickets snel. In Dublin hebben ze BBC Radio 6 niet, waardoor het echt heel lang duurde voor die show uitverkocht. Die airplay doet zo veel. Daarnaast moet je hard werken en er veel tijd in steken. En geld, want touren is natuurlijk duur. Dus dit is onze eerste headlinetour in de EU, en da’s echt gigantisch voor ons, maar je moet het doen, of mensen weten niet wie je bent. Het is echt fijn om hier te zijn en te spelen.”
Divorce speelt op vrijdag 13 juni op Best Kept Secret.
