Na een reeks wisselvallige adaptaties, met het geflopte Sneeuwwitje nog pijnlijk vers in het geheugen, lijkt Disney opnieuw grip te krijgen op zijn klassiekers. Regisseur Dean Fleischer-Camp (Marcel the Shell with Shoes On) brengt met Lilo & Stitch een eerbetoon aan de originele animatiefilm uit 2002, zonder louter een nostalgische kopie af te leveren. Wat ooit begon als een schets in 1985 door animator Chris Sanders, groeide uit tot een geliefde franchise. Sanders leende in 2002 zijn stem aan het blauwe wezentje en keert ook nu terug in diezelfde rol. De centrale thematiek, ‘Ohana means family’, blijft overeind, maar krijgt een andere invulling: minder vanuit het perspectief van het buitenbeentje Stitch, en meer vanuit de menselijke kant van Lilo en haar zus Nani.
Het verhaal volgt opnieuw het eigenzinnige Hawaiiaanse meisje Lilo, gespeeld door de ontwapenende 8-jarige Maia Kealoha, die als het evenbeeld van haar personage opgroeide op Hawaii en een passie heeft voor hula. Haar natuurlijke spel, gecombineerd met een sterke fysieke gelijkenis met de geanimeerde Lilo, geeft deze live-actionversie het vertrouwde gevoel waar de kijker naar op zoek is. Wanneer het destructieve buitenaardse wezen Stitch op aarde crasht, ontstaat tussen hen een onwaarschijnlijke vriendschap die de kern van de film vormt. Regisseur Fleischer-Camp slaagt erin de chemie tussen een echt kind en een CGI-animatie overtuigend te maken, een niet te onderschatten prestatie die de film grotendeels draagt. De focus in deze versie verschuift echter nadrukkelijk naar het familieportret, met meer aandacht voor de dynamiek tussen Lilo en haar oudere zus. Sydney Elizabeth Agudong, ook geboren op Hawaii, weet als Nani mooi de balans te vinden tussen zorg en frustratie, en geeft het personage een extra laag kwetsbaarheid. Na het verlies van haar ouders neemt Nani de zorg voor Lilo op zich, waardoor ze haar studies moet opgeven. Dit element maakt haar rol tastbaarder voor de kijker. Waar de originele animatiefilm een emotionele snaar raakte met de tragische zoektocht van Stitch naar identiteit en verbondenheid, toont deze remake zijn kwetsbare kant zonder die diepe melancholie mee te nemen. Stitch kreeg sinds 2002 maar liefst drie vervolgfilms en drie tv-series, maar zijn rol in deze versie voelt paradoxaal beperkt. Scènes die zijn innerlijke strijd en outsiderpositie benadrukten, zoals het moment waarop hij zichzelf herkent in The Ugly Duckling of Jumba’s reflectie “I never gave him a greater purpose…”, werden achterwege gelaten. In plaats daarvan draait zijn aandeel vooral rond cartooneske uitspattingen: een bruiloft saboteren, gulzig eten, brandstichten en chaos veroorzaken. De tragiek die hem tot zo’n gelaagd personage maakte, is grotendeels vervangen door chaotische aaibaarheid.
Visueel kiest de remake voor een meer gestileerde aanpak. In plaats van het originele eiland Kauai werd gefilmd op het drukke Oahu, wat zorgt voor minder natuurlijke charme maar wel voor een efficiëntere productie. De humor, vaak aangedreven door nevenpersonages als Pleakley en Jumba, krijgt hier een update dankzij Billy Magnussen (Game Night) en Zach Galifianakis (The Hangover), die als een soort modern slapstickduo voor de luchtige toets zorgen. Al gaat dat soms ten koste van de karakterontwikkeling, vooral bij Jumba’s complexe relatie tot Stitch, die in deze versie iets vlakker blijft. De keuze om het alienduo in menselijke vorm op te voeren werkt als komisch element, maar verliest daarmee wel een deel van de cartooneske charme van het origineel. De film introduceert ook enkele nieuwe personages, zoals buurvrouw Tutu (Amy Hill, in 2002 de stem van het verwarde groentevrouwtje) en Mrs. Kekoa (Tia Carrere, oorspronkelijk de stem van Nani), die de familiebanden extra kleur geven. Courtney B. Vance maakt indruk als Cobra Bubbles, de socialedienstmedewerker met een dubbele agenda.
Net als de originele film flirt deze remake met genregrenzen: het is een familiefilm, sciencefiction, komedie en Hawaïaanse cultuurverkenning in één. De vernieuwde Lilo & Stitch mist soms de rauwe emotionele lading van de animatieklassieker, maar biedt in ruil een vooral komische en eigentijdse blik op dezelfde universele thema’s. Tussen de Elvis-soundtrack, razende achtervolgingen en kleine intieme momenten door, wordt opnieuw bevestigd waarom dit verhaal blijft hangen.
Lilo & Stitch toont aan dat Disney toch in staat is om zijn klassiekers succesvol om te toveren naar hedendaagse cinema, zonder dat ze hun ziel te verliezen. Na de kritiek op Sneeuwwitje voelt deze remake als een welgekomen bevestiging, wanneer het verhaal de juiste aanpak krijgt, leeft de magie nog steeds.
