Bijna dertig jaar geleden na The Untouchables bracht Brian De Palma op succesvolle wijze een andere oude televisieserie naar het witte doek. Tom Cruise stapte in de huid van agent Ethan Hunt, een rol die de volgende drie decennia van zijn carrière zou domineren. Er volgden een sterke sequel onder regie van John Woo en een degelijk derde deel van J.J. Abrams, waarna de reeks een beetje vaart en creativiteit begon te verliezen met afleveringen vier en vijf. Christopher McQuarrie vond echter een tweede adem met Fallout en leverde vervolgens nog een behoorlijke blockbuster af met Dead Reckoning. Met het tweede luik van die verhaallijn wordt de serie nu ten grave gedragen – al weet je met dit soort reeksen natuurlijk nooit.
Het lijkt er in ieder geval op dat Cruise begint te beseffen dat zijn dagen als actieheld nu toch wat achter hem beginnen liggen (hij heeft als acteur bereik genoeg om andere dingen te gaan doen, zoals bijvoorbeeld Magnolia overtuigend aantoonde) en dus kruipt hij (wellicht?) voor de laatste keer in de huid van Hunt om de bedreiging ‘the entity,’ een AI met grootheidswaanzin die de mensheid wil uitroeien, alsnog te proberen stoppen. Ten minste, dat lijkt de bedoeling. De eerste negentig minuten van deze bijna drie uur durende actiekanjer worden echter gespendeerd aan jammeren over verloren vrienden en relaties, over hoe het zover is kunnen komen en over hoe Ethan al te vaak met het lot van de mensheid gegokt heeft. Er zijn flashbacks uit alle eerdere afleveringen en de personages – het vaste team plus extra entourage en een verrassende nevenfiguur die een terugkeer maakt – lijken te zijn vergeten dat we kijken naar Mission: Impossible voor de stunts en het spektakel, niet voor het uitstorten van het hart.
Halverwege komt er dan ein-de-lijk schot in de zaak en schiet de film op overtuigende manier uit de startblokken wanneer Cruise de Beringzee induikt om de onderzeeër uit de ouverture van het vorige deel binnen te dringen, teneinde de broncode te bemachtigen van het digitale kwaad dat de wereld bedreigt. Die scène is meteen de beste van de film en dé reden om The Final Reckoning op groot scherm te zien (bij voorkeur in het 2:20 formaat dat de beelden best ondersteunt). De onderwatercapriolen van Cruise zijn totaal onwaarschijnlijk, maar visueel bijzonder stijlvol en meeslepend. Vanaf dat punt lijkt het erop dat de hogere versnelling eindelijk is ingeschakeld en wordt de spanning degelijk opgebouwd naar een halsbrekende finale in de lucht.
De serie eindigt daarmee misschien niet op haar hoogtepunt (die eer blijft voorbehouden voor delen I, II en VI), maar toch op zijn minst op een aanvaardbaar niveau. De beste dialooglijn van de film hoorde u al in de trailer wanneer een verschrikte generaal aan de president vol ongeloof vraagt “You gave him … an aircraft carrier!?” Een grap die meteen de charme en absurditeit van de M:I reeks samenvat.
