Toen een van mijn Amerikaanse collega’s me vroeg wat mijn bevindingen waren na het zien van Snow White antwoordde ik met “What in holy fuck’s name was that … it’s so bad on so many levels that it simply defies belief.”
Maar ik loop vooruit op de feiten, laten we het er eerst over hebben dat het na maanden van controverse bijna een beetje een fait divers lijkt dat het veelgeplaagde Snow White nu ook eindelijk in de zalen komt. De storm aan kritiek komende van beide zijdes van de ideologische lijn is zo groot geweest dat men Disney wellicht al lang blij zal zijn als de prent geen compleet roemloze dood aan de kassa sterft. Het begon met de rechterzijde die moord en brand schreeuwde om de casting van Rachel Zegler als Sneeuwwitje, een actrice met gemengde Amerikaans-Colombiaanse achtergrond. Stel je voor, hoe durft men een niet puur blank actrice kiezen hiervoor. Het deed allemaal denken aan de onnozele controverse rond de live-actie remake van The Little Mermaid en het hielp natuurlijk niet dat Zegler een paar boude uitspraken deed die conservatief Amerika nog meer deden steigeren. Nadat het stof wat was gaan liggen, roerde de andere kant zich door heisa te maken rond het ‘achterhaalde’ concept van de zeven dwergen, waarna ‘The House of the Mouse’ nogal onhandig besliste om te werken met digitale personages, wat er dan weer voor zorgde dat acteurs betreurden dat de rollen nu niet gingen naar vertolkers met dwerggroei.
Het gevolg is een productie die voortdurend krampachtig werd bijgestuurd om toch maar deze of gene vocale groep te plezieren, en dat is op zijn zachtst gezegd niet meteen bevorderlijk voor de creativiteit gebleken. Vergeet dat de nieuwe songs en musicalscènes voor geen meter werken en vergeet ook dat de aangepaste verhaallijn – we laten de plot die u genoegzaam kent even achterwege – uitmondt in een soort onnozele kruising tussen Robin Hood voor prinsessen en The Chronicles of Narnia. 
De veel meer pertinente vraag is immers hoe het kan dat met een enorm budget, een regisseur – Marc Webb – die toch ooit enig potentieel toonde met 500 Days of Summer en een fotografieleidster – Mandy Walker – met best een degelijk palmares, er een film kan afgeleverd worden waarvan de lelijkheid zou moeten gecatalogeerd worden als een soort esthetische misdaad tegen de mensheid. We hebben het dan over de vreselijke kostumering en make-up, maar evenzeer over de fletse en vlakke digitale cinematografie die lijkt op een soort slechte reclamespot voor een pretpark. De zeven digitale dwergen dan maar? Afzichtelijke creaties die netjes grapjes uit het origineel mogen overdoen en waar verder niets mee wordt aangevangen behalve een roetsjbaanritje dat ongetwijfeld potentieel biedt voor een nieuwe attractie.
Het allerergste is dat in navolging van het vreselijke Wicked – Part I, Snow White de nieuwe standaard lijkt te bevestigen voor dit soort muzikale Disney-vehikels: een overdadig en excessief gebruik van droneshots en een totale teloorgang van elke vorm van beeldcompositie: alle taferelen worden gecentreerd, wat ervoor zorgt dat alles uiteraard ook perfect kan bekeken worden op de smartphone, desnoods met verlies van een deel van het kader, maar wat als praktijk wel een totale doodsteek betekent van de kunst om enige expressie te leggen in de opbouw van een shot.
