Het verlies van een kind is ongetwijfeld de grootste nachtmerrie van iedere ouder. Toch overkomt het Lucas (Tim Roth) en Edith (Trine Dyrholm) wanneer hun zoon het leven laat bij een verkeersongeval – een noodlottige nacht die de relatie van het koppel de vernieling in jaagt. Tien jaar later kijkt het gescheiden echtpaar elkaar voor het eerst weer in de ogen op de begraafplaats van hun kind waar het stoffelijk overschot opnieuw moet worden opgegraven omdat de bodem vervuild is.
Dat is het eenvoudige concept van Poison, een emotioneel geladen drama waarmee Désirée Nosbusch haar langspeelfilmdebuut maakt. Nosbusch was amper twaalf toen ze als jonge presentatrice aan de slag ging bij de radio, maakte later haar opwachting op de Duitstalige televisie en bouwde vervolgens een succesvolle acteercarrière uit. Poison is een project dat de cineaste nauw aan het hart lag. De film is geïnspireerd door het aangrijpende theaterstuk Gif van de gevierde Nederlandse schrijfster Lot Vekemans. De voorstelling vormde al eerder de basis voor Isabel Coixets weinig gekende bioscoopadaptatie Ayer no termina nunca uit 2013, en werd in wel twintig verschillende landen opgevoerd, van China tot in New York.
Het spreekt voor zich dat de zevende kunstvorm en theater natuurlijk een totaal verschillend medium zijn. Bovendien bestaat altijd het gevaar dat men, bij een overstap van de bühne naar het witte doek, dreigt te vervallen in een schools ‘verfilmd’ toneeltje – maar dat euvel weet Nosbusch vrij behendig te omzeilen.
Ze focust in Poison vooral op hoe verschillend elk van de protagonisten omgaat met dit moeilijke rouwproces. Het is deze tweespalt die door Nosbusch een centrale plaats krijgt toegewezen in de film. Terwijl Lucas probeert afstand te nemen en in alle voorzichtigheid verder hoopt te gaan met het leven, klampt Edith zich halsstarrig vast aan wat vroeger was. Logischerwijs hangt er dan ook zichtbaar spanning in de lucht wanneer het aan het begin van de film tot een ongemakkelijke ontmoeting komt tussen de ex-geliefden. De pijnlijke gebeurtenis dwingt hen immers om de confrontatie met het verleden aan te gaan, waaruit blijkt dat de innerlijke wonden die deze tragedie sloeg er diep hebben ingehakt, en nog steeds niet geheeld zijn.
Los daarvan dient wel gezegd dat het op klassieke leest geschoeide Poison – dat liefst elf jaar in de maak was, maar in een recordtempo van zeventien draaidagen op locatie werd opgenomen in Luxemburg en Nederland – louter cinematografisch weinig te bieden heeft. De film zet in op lang aangehouden shots van twee mensen die praten over hun emoties en de Duitse director of photography Judith Kaufmann (Corsage, Das Lehrerzimmer) is te veel gebonden aan dat strikte kader om veel variatie in haar werk te steken. Wanneer er dan toch enkele locatiewissels plaatsvinden, krijgt het ritme hieronder te lijden. Het scenario heeft evenmin dezelfde draagkracht als de toneelvoorstelling, maar dat wordt gelukkig grotendeels opgevangen door de sterke rolbezetting. Tim Roth en de Deense karakterspeelster Trine Dyrholm steken elkaar niet de loef af maar stellen zich kwetsbaar op, wat u in de beste momenten van Poison gegarandeerd een krop in de keel bezorgt.
