Het succes van The Avengers heeft Hollywood aan het denken gezet. Het samengooien van Iron Man, Hulk, Captain America en Thor heeft Disney en Marvel zeker geen windeieren gelegd, met als logisch gevolg dat elke studio die de rechten bezit van een stuk of wat superhelden, druk aan het zoeken is naar mash-up mogelijkheden. 20th Century Fox wil de komende jaren de nodige X-Men-films blijven afleveren, terwijl ze met Fantastic Four ook ambitieuze plannen hebben. Sony beschikt enkel over Spider-Man, maar dat houdt hen niet tegen om naar grotere dingen toe te werken. The Amazing Spider-Man 2 introduceert het plan om de spinnenman het binnen enkele jaren te laten opnemen tegen de Sinister Six, een collectief van Spider-Mans grootste vijanden. In dit tweede deel krijg je er al enkele te zien, maar dat zorgt er verrassend genoeg niet voor dat de film ten onder gaat aan te veel baddies.
In het vorige avontuur zagen we hoe Peter Parker (Andrew Garfield) transformeerde in een menselijke post-it door een ongelukkige aanvaring met een genetisch gemanipuleerde spin. Nadat hij een gigantische hagedis op z’n donder gaf, zwiert Spider-Man nu lustig doorheen de New Yorkse straten en is hij uitgegroeid tot een ware volksheld. Maar zoals dat gaat, zal zijn heldenstatuut al snel weer op de proef worden gesteld. Tegenstander van dienst is Max Dillon (Jamie Foxx), een wat schuchtere en eenzame werknemer van Oscorp die steeds door iedereen onder de voet wordt gelopen. Na een tragisch ongeval transformeert Dillon in Electro, een gigantische gloeilamp met slechte bedoelingen. Ondertussen keert ook Peters oude vriend Harry Osborn terug naar New York: hij lijdt aan een erfelijke ziekte die hem dwingt tot drastische maatregelen. Aan Spider-Man om alles onder controle te houden. En dan hebben we zijn grootste tegenstander nog niet vernoemd: l’amour.
U leest het al: het is geen lachtertje om Peter Parker te zijn. De jongeman heeft dan ook veel om handen in deze film. Maar liefst drie slechteriken uit de Spider-Man-catalogus draven op om stokken in de wielen te steken: Electro, The Green Goblin en Rhino. Net zoals wij, krijgt u nu ongemakkelijke flashbacks naar Sam Raimi’s Spider-Man 3, een film die volledig onderuit werd gehaald door zijn overload aan villains. The Amazing Spider-Man 2 loopt hetzelfde gevaar tegemoet, maar houdt verbazingwekkend genoeg stand. De personages lopen elkaar niet voor de voeten, maar krijgen elk hun moment om te schitteren. De lange speelduur van de film – 142 minuten – zorgt ervoor dat er ruimte genoeg is voor alle personages. Vooral Electro is genoeg uitgewerkt om mee te zijn met zijn motivaties en de evolutie die hij doormaakt. Ook de transformatie van Harry Osborn tot The Green Goblin krijgt de nodige tijd en wordt niet plotsklaps op je bord gegooid. Het is enkel Rhino die fungeert als schermvulling, met een vertolking van een rotirritante Paul Giamatti, die ook nooit de kans krijgt om zich echt te geven als geflipte Russische crimineel.
De actiescènes zijn leuk en doen wat ze moeten doen, maar wat deze film echt interessant maakt, is wat er gebeurt wanneer het even stopt met knallen. Marc Webb is nog steeds de regisseur van het charmante (500) Days of Summer, en dat laat zich ook in deze blockbuster voelen. Webb maakt niet van Spider-Man het interessantste personage, maar wel van Peter Parker. Nog meer dan in de vorige film, concentreert Webb zich op de slungelige en nonchalante persoonlijkheid van Parker, zijn relatie met Gwen Stacy (Emma Stone) en zijn liefdevolle moeder-zoonrelatie met Aunt May (Sally Field). Tussen al het geweld schuilt dan ook een film over een jonge twintiger die worstelt met zijn verantwoordelijkheden en de mensen die hij lief heeft. Webb heeft een goede voeling met de interne leefwereld van jongvolwassenen en weet ook knap de romance tussen Parker en Stacy uit te werken, op een subtiele en ontwapenende manier, waarbij hij de voor de hand liggende emo-knopjes onberoerd laat.
Andrew Garfield en Emma Stone tillen dit superheldenspektakel naar een hoger niveau met hun aanstekelijke chemie. Hun interactie heeft een plezierige speelsheid, die oprecht overkomt en in bepaalde mate nog wel herkenbaar zal zijn voor iedereen die zich zijn eerste grote liefde nog herinnert. In tegenstelling tot pakweg een Christopher Nolan (hoe graag we Nolan verder ook zien), vergeet Webb ook niet om er de nodige humor aan toe te voegen. Spider-Man, toch altijd al een meer kindvriendelijke superheld dan veel van zijn soortgenoten) steekt bijvoorbeeld Giamatti letterlijk de broek af en scheldt Electro uit voor “sparkles”. We zien het Batman nog niet snel doen.
Toffe blockbuster dus, maar het is niet allemaal goed nieuws. Eerst en vooral had er al een goed stuk van het einde gemogen. Webb heeft eigenlijk het perfecte einde voorhanden, maar besluit dan om nog twintig minuten door, zodat hij nog wat knipoogjes naar de Sinister Six kan toevoegen. Dat zorgt er voor dat het einde aan scherpte verliest, met een slordige afwerking van de verhaallijnen. Spider-Mans vijanden worden soms te grotesk in de verf gezet – hun cartoony eigenschappen worden te zeer benadrukt, allicht alweer in een poging om het jongere publiek tevreden te stellen. En dan heb je ook nog componist Hans Zimmer die kiest voor een dubstep-aanpak. Want ja, dat past wel bij een protagonist die elektriciteit uit zijn vingers tovert.
The Amazing Spider-Man 2 is log kijkvoer, maar ligt gelukkig niet te zwaar op de maag door de luchtige acteerprestaties van Garfield en Stone en de touch van Marc Webb. We zijn trouwens nog lang niet af van Spider-Man. Er staan nog twee sequels op stapel, plus spin-offs van Venom en de Sinister Six. Zolang die films, net als deze, niet uitdraaien op al te bombastische aanslagen op de zintuigen en de personages de nodige aandacht krijgen, willen wij gerust gaan kijken.