De in Brussel geboren scenarist en regisseur Fabrice du Welz behoeft eigenlijk geen introductie meer. Elke doorgewinterde cinefiel is vertrouwd met zijn naam en erkent hem als een van de grote talenten die ons land rijk is. Het werk van du Welz plaatst de kijker vaak oog in oog met het kwaad en kenmerkend is de manier waarop zijn films doordrongen zijn van een morele complexiteit die dieper graaft in de psychologie van de personages. Ook zijn nieuwste prent Maldoror vormt daarop geen uitzondering.
De film verweeft echte feiten met fictie en is losjes geïnspireerd op de zaak Dutroux die halverwege de jaren negentienhonderdnegentig een schokgolf teweegbracht in België. De onrustwekkende verdwijning van twee kinderen dient als kapstok voor een groezelige thriller over het falende justitieapparaat. Anthony Bajon vertolkt de idealistische, impulsieve flik die zich obsessief in het onderzoek vastbijt. Wanneer hij door het rechtssysteem in de steek wordt gelaten, besluit de man het heft in eigen handen te nemen.
Fabrice du Welz creëerde het scenario van Maldoror, dat gedurende het schrijfproces regelmatig werd herwerkt, samen met Domenico La Porta. De maker van Calvaire en Adoration probeerde al een paar jaar een film rond dit onderwerp van de grond te krijgen en koesterde de ambitie om daarmee tot de kern van de zaak door te dringen, bepaalde zaken in vraag te stellen zonder daarop een helder antwoord te bieden en zodoende toch een groot publiek te kunnen aanspreken. Du Welz was er zich echter van bewust dat dit thema tot op de dag van vandaag nog altijd gevoelig ligt en veel emoties losmaakt. Het kostte heel wat moeite om de juiste invalshoek en perspectief voor het verhaal te vinden. Toch wist de cineast de film te verwezenlijken met het grootste respect voor de getroffen families en de slachtoffers.
Du Welz beschrijft Maldoror als een tragedie die eindigt in een catharsis, waarmee hij op z’n eigen manier hulde wou brengen aan de gerechtigheid die nooit geschiedde. Met wat goede wil kan je deze true crime-thriller ook zien als een dossierfilm in de stijl van David Finchers Zodiac. In Maldoror wemelt het van leugens, bedrog en doofpotoperaties tijdens de kruistocht voor rechtvaardigheid die de jonge gendarme onderneemt. Du Welz streefde hiervoor naar een vorm van authenticiteit en maakte voor het eerst in zijn oeuvre gebruik van digitale fotografie om de film een rauw, documentair uiterlijk te geven.
Voor de strakke cinematografie van Maldoror kon de cineast wederom een beroep doen op Manuel Dacosse (die ook al herhaaldelijk in zee ging met François Ozon). De visuele esthetiek roept vaag herinneringen op aan de neo noir en een bonte verzameling van hard boiled misdaadfilms. Die onopgesmukte look leunt echter ook dicht aan bij de Franse policier uit de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw, wat zonder meer een aparte stempel drukt op deze gitzwarte genrefilm.
