Maryam Moghadam en Behtash Sanaeeha wisten zich enkele jaren geleden in de kijker te plaatsen met Ghasideyeh gave sefid (Ballad Of A White Cow), een Schuld & Boete-variant over een vrouw die de strijd aanbindt met het hypocriete rechtssysteem nadat haar echtgenoot ten onrechte geëxecuteerd werd. De jongste prent van het schrijvers- en regisseursechtpaar zette dan weer kwaad bloed bij de Iraanse overheid, omdat ze daarin bepaald geen vleiend beeld schetsten van hun geboorteland. Hierdoor kregen beide makers een reisverbod opgelegd en werden hun identiteitspapieren in beslag genomen. Bijgevolg moesten Moghadam en Sanaeeha verstek geven voor de wereldpremière van My Favourite Cake in Berlijn, waar de film deel uitmaakte van de officiële competitie en aan de haal ging met de FIPRESCI-prijs.
My Favourite Cake richt de schijnwerpers op liefde en romantiek in de herfst van het leven. De ingetogen film onderzoekt ons universele verlangen naar verbinding. Lili Farhadpour vertolkt een eenzame weduwe van zeventig die een teruggetrokken bestaan leidt. Dertig jaar zijn er verstreken sinds Mahin haar man verloor in een tragisch auto-ongeval, en inmiddels emigreerden haar dochter en kleinkinderen naar Europa. De door slaapproblemen geplaagde gepensioneerde verpleegster slijt haar dagen in haar rustig gelegen flat aan de rand van de grootstad Teheran, waar ze zich lijkt te hebben verzoend met haar lot. Mahins woonst fungeert als een plek vol mooie herinneringen, maar is ook een metafoor voor de ‘kooi’ waarin ze opgesloten zit. Tot de vrouw besluit dit isolement te doorbreken en haar routine nieuw leven in te blazen. Zodoende draait een onverwachte ontmoeting met een gescheiden, hardwerkende taxichauffeur (Esmaeel Mehrabi) uit op een onvergetelijke avond.
Verandering en transformatie zijn de sleutelwoorden van deze tragikomische film. Mahins ‘reis’ naar vrijheid symboliseert echter de schrijnende positie van de vrouw in de Iraanse samenleving. My Favourite Cake speelt dan ook tegen het decor van een maatschappij die wordt overschaduwd door het repressieve regime en deinst niet terug om toespelingen te maken op de politieke en sociale situatie waarin het land verkeert. Zo is er een scène waarin de protagoniste het opneemt voor een jong meisje dat op straat in conflict is geraakt met de zedenpolitie: een rechtstreekse verwijzing naar het veelbesproken incident met de Koerdisch-Iraanse Mahsa Amini, die dat in september 2022 met de dood moest bekopen.
Toch ademt My Favourite Cake ook een gevoel van hoop en optimisme uit. De genegenheid die plots openbloeit tussen de twee in zichzelf gekeerde mensen en de manier waarop ze geluk vinden bij elkaar, wordt mooi en met veel waarachtigheid weergegeven. Dit vertaalt zich in een op het eerste gezicht luchtige, maar spaarzaam opgebouwde film die kabbelend voortbeweegt en waarmee Maryam Moghadam en Behtash Sanaeeha inzoomen op schijnbaar triviale handelingen van doodgewone burgers. De zuinig afgebeelde taferelen worden gevat in een palet van zachte kleuren, met veel natuurlijk licht.
Louter technisch gezien stelt My Favourite Cake, dat vaagweg Blackbird Blackbird Blackberry van de Georgische cineaste Elene Naveriani voor de geest haalt, niet zoveel voor. Toch schuilt er meer betekenis in de statische en eenvoudige camera-instellingen. Zonder meteen hoge toppen te scheren, weet My Favourite Cake je sympathie op te wekken, mede door de welomlijnde personages die sterk worden ingevuld. Hoofdrolspeelster Lili Farhadpour geeft de film een uitstraling die je niet meteen zou koppelen aan een voormalige journaliste en vrouwenrechtenactiviste die geen professionele opleiding als actrice genoot (en ooit zelfs tijdelijk achter de tralies verdween in de Iraanse gevangenis).
