In 2020 besloten Jacamon & Matz hun succesreeks De Killer nieuw leven in te blazen. Hierbij pikten ze handig in op het einde van de eerste 13-delige reeks door het naamloze personage, killer genoemd, effectief te laten arresteren door de Franse geheime dienst. Die heeft echter wel oog voor zijn vaardigheden en besluit hem in te schakelen om af te rekenen met figuren die dankzij hun netwerk en kennis buiten de klauwen van het gerecht weten te blijven. De contactpersoon tussen de dienst en de killer zelf is de jonge geheimagente Barbara.
Een eerste, sterke trilogie werd afgesloten in 2021 waarna met Medemensen in 2022 een tweede trilogie opgestart werd. Ditmaal staat niet één enkel figuur op het uit te schakelen lijstje van de killer maar zowaar een heleboel namen die elkaar de hand boven het hoofd houden. Terwijl de killer wacht op nieuwe orders komt hij op het spoor van mensensmokkelaars die zich schuilhouden in het afgelegen gebied waar hij tijdelijk verblijft. Hoewel de killer zich er niet mee bemoeit, raakt hij via een meisje dat naar zijn woonst vlucht toch (tijdelijk) betrokken. Het meisje wordt teruggevonden door de smokkelaars en voor de killer is daarmee de kous af, ook al knaagt het diep vanbinnen en niet alleen omdat ze zijn woonst binnengebroken zijn.
In het tweede deel van dit drieluik blijken de smokkelaars banden te hebben met het door de killer geviseerde netwerk en weet hij niet alleen zijn doel uit te schakelen maar ook het meisje te redden. Zijn keuze om af te wijken van de opdracht betekent echter ook dat hij driester te werk moet gaan dan gepland en meer doden (zij het vooral ingehuurde krachten) achterlaat. Hoewel het beoogde doelwit, een procureur, uitgeschakeld is, zijn de opdrachtgevers niet helemaal tevreden. Vanwege het hoge profiel van het laatste doelwit en de aandacht die zijn moord met zich meebrengt, wordt de missie tijdelijk stilgelegd.
Vooralsnog heeft Barbara bovendien aan haar meerderen niet meegedeeld dat een kind betrokken was bij de laatste opdracht en dat de killer haar onder zijn hoede heeft genomen. Terwijl de dienst beraadslaagt over volgende stappen, wordt de killer belaagd door een aantal ingehuurde huurmoordenaars. Hij slaagt er in hen allemaal uit te schakelen en wanneer Barbara dit doorgeeft, wordt duidelijk dat er binnen de dienst een mol aan het werk is. Rigor Mortis focust dan ook vooral op hoe de geheime dienst zich niet alleen moet richten op de interne mol maar ook wat aan te vangen met de killer en het meisje. Al vroeg in het verhaal maken ze ten overstaan van Barbara duidelijk dat wat hen betreft, een eliminatie van hem, en zelfs het meisje, tot de mogelijkheden behoort, iets wat de killer zo blijkt ook altijd in zijn achterhoofd heeft gehouden en zich vooral de vraag stelt welke keuze Barbara zal maken als het zo ver is.
Als afsluitend hoofdstuk van niet alleen het tweede drieluik maar ook de nieuwe opzet voelt Rigor Mortis teleurstellend aan. Uiteraard bracht de keuze om de killer in “staatsdienst” te nemen beperkingen met zich mee, maar om dit na zes delen al af te sluiten, voelt aan alsof de auteurs het gevoel hebben zichzelf in een hoek geschreven te hebben en er snel komaf mee willen maken. Bovendien voelt de dynamiek tussen Barbara en de killer, die ze Denis noemt, geforceerd aan. Waar de vorige relaties tussen de killer en zijn kompanen de kans kregen om op papier uitgewerkt te worden, lijken hier verschillende stappen overgeslagen te worden in een poging een nieuw kerngezin op te starten als verhaallijn voor een volgende trilogie. De klassieke elementen zijn nog steeds aanwezig en het vakmanschap blijft buiten kijf staan, maar vooralsnog is Rigor Mortis het zwakke broertje dat hopelijk de brug kan slaan naar een nieuw en sterker drieluik.
helemaal eens !!! goede observatie!