De enola-filmrecensenten lichten de komende dagen elk hun tien favoriete titels van 2024 toe en op 1 januari krijgt u de samengestelde top 10 van de hele filmredactie. (Om in aanmerking te komen voor deze rangschikking moet een film gedurende het afgelopen jaar een Belgische release hebben gekregen in de bioscoopzalen of via VOD/streaming. Titels van op festivals die pas volgend jaar verschijnen, werden dus niet opgenomen in de lijstjes en verhuizen naar 2025).
- The Zone of Interest ( J. Glazer – Usa/Uk/Pl)
Een complexe, doorwrochte meditatie over schuldbesef door een filmmaker die in het verleden al bewezen heeft dat hij genres binnenstebuiten kan draaien om er vervolgens pertinente vragen over te stellen. Wat zegt het gebrek aan schuldbesef van toen over het schuldbesef van nu bijvoorbeeld?
- La Bête (B. Bonello – Fr/Can)
Een vrouw ondergaat een ingreep om haar DNA te zuiveren van opgelopen trauma’s. Bonello ontleedt de hubris waarmee de moderne mens kampt in een milieu gedomineerd door AI en social media. Is Léa Seydoux het beest of de prooi in dit cinematografisch spinnenweb? Een cerebrale en daardoor onderschatte film die menig arthouseliefhebber hoofdbrekens bezorgde het afgelopen jaar.
- Megalopolis (F.F. Coppola – Usa)
Nee, dit is echt NIET de stinker die pers en publiek ervan maken. Coppola jaagt op de grote, heel grote ideeën in deze rolprent. Ideeën waar hijzelf niet altijd grip op heeft. Een bij momenten iets gestroomlijnder scenario om het een en ander te kanaliseren, had wellicht ook geholpen. Niettemin is Coppola iemand die op zijn leeftijd nog altijd op zoek is en de wereld bevraagt. En dat is al veel, veel meer dan de doorsnee cineast van vandaag. Barok, wild om zich heen slaand soms, maar ook met een groot hart voor onze mensheid. Zolang er mensen zijn die het systeem regelmatig in vraag stellen en durven te reageren, zijn dictaturen onmogelijk. En dat is geen utopie!
- Emilia Pérez (J. Audiard – Fr/B/Mex)
Audiard verbindt de machocultuur van de misdaad met de emotionele, ingetogen zoektocht naar genderidentiteit. Overgoten met een musicalsausje geeft dit oogverblindende cinema voor het oog, oor en hart.
- Poor Things (Y. Lanthimos – Usa/Uk/Ie/Hu)
Een jonge vrouw met een babybrein zoekt haar weg in een fantasmagorische realiteit en ontdekt zo meer over zichzelf. Lyrisch en extravagant, maar ook diepzinnig en relevant.
- The Apprentice (A. Abassi – Usa/Can/Dk/Ie)
Acteur Sebastian Stan gaat met alle punten lopen voor zijn vertolking van Donald Trump. In zijn handen is het leven van de vastgoedmagnaat in de 70s en 80s een mooie spanningsboog van conflicterende emoties. Van schuchter en behoedzaam tot geslepen en doordacht. Trump is ‘The American Dream’ op z’n perverst. De onpersoonlijke, vlakke digitale fotografie onderstreept de teloorgang van de moraal van een man en het land waarin hij leeft.
- Monster/Kaibutsu (H. Kore-Eda – J)
Mijn kind, schoon kind. Het is een gezegde dat vaak voorbij gaat aan wat onze oogappels werkelijk uitvreten op school. In een tijd waarin het respect voor onderwijs ver te zoeken is, zoekt Monster doelbewust de nuance op. De elegische score van de veel te vroeg overleden Ryuichi Sakamoto lijkt dit te beamen.
- All of Us Strangers (A. Haigh – Usa/Uk)
Een jonge homo zoekt naar liefde in het heden en verzoening in het verleden. Regisseur Andrew Haig legt met grote kunde deze thema’s onder zijn filmmicroscoop.
- Dune: Part Two (D. Villeneuve – Usa/Can/Uae/Hu/I/Nz/Jo/Gm)
Paul Atreides gaat in de tegenaanval en knoopt de losse eindjes aan elkaar in het tweede luik van de Dune saga. Denis Villeneuve slaagt met vlag en wimpel in zijn adaptatie van een complex cultboek naar meeslepende en entertainende cinema.
- The Substance (C. Fargeat – Usa/Uk/Fr)
Een ouder wordende actrice bedient zich van ‘The Substance’ om terug fris en fruitig te worden….maar is dat ook echt zo?! Een perfecte symbiose tussen A-list arthouse en B-list cultcinema op smaak gebracht met een intrigerende female gaze.