Het doek valt over Childish Gambino. Het muzikale alter ego van Donald Glover is wat uitgeperst en iedereen – Glover incluis – is in de war of zijn act nu ironisch is of niet. Het slotakkoord heet Bando Stone And The New World, en doet alvast wegdromen naar die nieuwe wereld: eentje zonder al te veel platen als deze.
Childish Gambino. Die naam. Het klinkt als het verzinsel van een band name generator op het internet. En dat blijkt nog zo te zijn ook – weetje! Het is natuurlijk al langer bekend dat dit het alter ego is van Donald Glover, de gelauwerde acteur-regisseur. Bekend geworden als goofball in de sitcom Community en intussen ontpopt tot een heuse steracteur in onder andere Star Wars en Spider-Man. En dan is er nog Atlanta, een prachtige serie waarin absurde humor, melodrama en raciale kwesties op vlijmscherpe manier door elkaar geweven worden.
Maar die muziek dus. Hetzelfde what–the–hell-gevoel dat we hadden bij die artiestennaam, gold eigenlijk ook voor zijn muziek toen we die leerden kennen met Because The Internet en Awaken, My Love! En toch kwam hij er nog mee weg. Echte songs stonden er niet op, eerder knipsels en losse ideeën, maar ze waren vaak van de oorwormerige soort. De zwoele r&b en spacey funk met hints naar Stevie Wonder, Frank Ocean en Parliament deden ons vaak kirren van plezier.
Waarna Childish Gambino een bocht nam. Glover, zowel als acteur als muzikant de vleesgeworden ironie, leek zichzelf plots serieus te nemen. De thema’s werden zwaarder –vaderschap, de onderdrukking van de zwarte Amerikanen met “This Is America”. Kon hij echt die volwassen rol dragen? We geloofden het eerlijk gezegd nooit helemaal.
Die gedachte overheerst ook bij het beluisteren van Childish’ vijfde en laatste studioalbum, Bando Stone And The New World. Er komt blijkbaar ook nog een film aan met dezelfde naam die de muziek op dit album zal gebruiken, en we hopen dat die wat context zal geven bij wat we hier horen. Rommelig en zonder veel echte nummers was het altijd al, maar deze keer blijven ook de voorheen soms zo aanstekelijke ideeën grotendeels achterwege.
Glover lijkt zich bewust te zijn van het feit dat hij al met zo’n verscheidenheid aan genres is weggekomen dat hij het er maar van pakt op deze laatste worp. In de waan dat hij geloofwaardig is in zowat elk genre wil hij hier een monumentaal statement neerzetten. Zo krijgen we Donald te horen als rapper. Op trap beats zet hij in “H3@RT$ W3RE M3@NT T0 FL ¥” – geschreven alsof het een wifi-paswoord is – of “Yoshinoya” een nogal matige pastiche neer van hedendaagse hiphop; chaos à la JPEGMAFIA, maar dan zonder hooks.
Beter gaat het wanneer hij een ‘Kendrick Lamar’ doet in “Talk My Shit”. Ook Frank Ocean-r&b passeert regelmatig, met het acceptabele “Survive”, het door onder andere Jorja Smith opgehitste “In The Night” of de zeven minuten lange zwoele sambatrip “No Excuses”. Dat geldt dan weer niet voor hap-slik-weg-popnummers als “Lithonia”, waarin een ferme scheut N.E.R.D zit, “Real Love”, en zelfs zijn schandalig brave gooi naar poppunk in “Running Around”.
Bij momenten horen we hier een begenadigd muzikant, maar van zodra een goed idee zich aandient, is Glover er als de kippen bij om dat vakkundig de nek om te draaien. We krijgen te veel ideeën en stijlen in een enkel nummer, te weinig intrigerende momenten en jongens, blijf in hemelsnaam van die stemmeneffecten af! Childish Gambino verdient zijn plek in onze herinnering, maar deze laatste plaat illustreert vooral dat hij vaak lukraak schiet zonder vaak doel te treffen.
