Alles knettert op 03.15.20, de vierde plaat van Childish Gambino. Maar in zijn ambitie om een gesamtkunstwerk af te leveren is hij één cruciaal basiselement vergeten.
Donald Glover is een merk. Zijn expressieve wenkbrauwwerk en de flegmatiek waarmee hij zich gedraagt verdienen stilaan hun eigen copyrighttekentje. Die bewuste eenzijdigheid keert terug in alles wat hij doet, waaronder acteren, producen en opgezadeld worden met Emmy’s en Golden Globes voor zijn serie Atlanta. Het zou me niets verbazen mocht hij zelfs een onmiskenbaar Gloveriaanse manier hebben gevonden om zijn teennagels te knippen. Om maar te zeggen: Donald Glover is heel erg is wie hij is.
Sinds 2008 – en bij gratie van een Wu-Tang-naamgenerator – is hij ook Childish Gambino, een rapper die al drie platen lang bekendstaat om zijn George-Clintoneske eighties-funk. Iedereen kent “Redbone”, die onmogelijk catchy song op “Awaken, My Love!” die zo nonchalant leunde op funklegendes als Prince en Roy Ayers en dagen in je hoofd kon zomeren. Maar twee jaar later volgde Gambino op met “This Is America”. Koorzangen en ukulelegetokkel concurreerden met monsterlijke bassen en Skrrrt, Ayy en Woah’s. Het was een bipolaire single, de muzikale versie van The Joker. En de whiplash na “Redbone”.
Nu is er 3.15.20. Dit is met voorsprong Gambino’s meest contrastrijke werk. Het loodst de luisteraar in zevenmijlslaarzen van de P-funk van Parliament naar hiphop waarvan de bas diep en de adem goor is. Experimentele beats woekeren op soulmelodieën en ze doen dat op zo’n wijze dat het woord ‘eclectisch’ te binnen schiet. Niets vloeit hier harmonisch in elkaar over. Alles knettert.
Twee van de twaalf songs dragen een naam, de rest kreeg een tijdstempel. Die keuze doet denken aan wat Kendrick Lamar destijds heeft gedaan met untitled unmastered. Door haar context kreeg die plaat als vanzelf een Betekenis mee, en Bino lijkt hier een soortgelijk sentiment te willen losweken: de man achter “Redbone” en “This Is America” hoopt dat de plaat het nog eens mag halen van de single.
De productie zit in elk geval goed. “32.22” is misschien minder frenetiek dan Kanye Wests “Black Skinhead”, je voelt de zwaailichtbeats en vocoderadem wél heet in je nek. “12.38” is veeleer relaxte hiphop met 21 Savage op z’n gladst, en de keys zijn proper Stevie Wonder. “Everybody’s jealous I won’t ease it with these colors”, kirt Gambino in de eerste strofe. Het is precies wat hij op deze plaat doet. 3.15.20 heeft dan wel een blanco hoes, vanbinnen is alles rijkelijk gesatureerd.
Verder is het vooral zoeken naar wat deze plaat bijeen kan houden. Lamars untitled unmastered. had bossa nova, trap, funk en soul, maar daaronder vloeide nog wel een laag gruizige jazz. Op 3.15.20 ontbreekt een soortgelijk sturende sound. Dat gebrek maakt dat deze twaalf nummers toch vooral singles zijn, eerder dan onderdelen van een plaat. En nog iets: Lamars stem is een genre op zichzelf. Gambino kan croonen, snauwen en veel dingen daartussen, maar als rapper moet hij in Lamar en in vele anderen zijn meerdere erkennen.
Op elke track hoor je Bino over de matter die zijn hart en brein aanbelangt, maar ook hier blijft het zoeken naar een omvattend thema. “Algorhythm” is een drumcomputerzware en in een sample van Nine Inch Nails verklede kritiek op collectieve schermverslaving. In “Time” vragen hij en Ariana Grande zich af waarom het leven een compulsieve snelheidsduivel is die zich zelden van de achteruitkijkspiegel bedient. En in “19.10” rapt hij op een krakkemikkige beat over de very mixed bag die zwart zijn nog steeds is: “To be beautiful is to be hunted”. Mooie zin, maar daar blijft het bij. Hier zitten ideeën geïsoleerd in nummers die hun buren niet kennen.
In zijn ambitie om overal kleur en contrast aan te brengen is Gambino zijn grondlaag vergeten. Mogelijk zat hij daar niet zo mee, en wilde hij in eerste instantie vooral niet meer ‘die gast’ van “Redbone” en “This Is America” zijn. Childish Gambino lijkt nog niet te weten wie hij dan wél wil zijn. Dat hij daarvoor maar eens te rade gaat bij Donald Glover.