Sen Morimoto :: Diagnosis

Bekijk Berichten

Na enkele jaren en twee platen in de luwte ziet Sen Morimoto het met zijn derde worp een stuk grootser. Op het gedurfde Diagnosis, een eclectische mix van in jazz gemarineerde hiphop, onvervalste pop, en zelfs een vleugje folk, rijdt hij zich met momenten echter stevig vast in de modder.

Dat Morimoto bij slechts weinigen een belletje zal doen rinkelen, hoeft niet te verbazen. De potige jazz-rap uit eerder uitgebracht werk Cannonball en Sen Morimoto kon dan wel rekenen op enkele bescheiden succesjes, echt potten breken deed het nooit. Met Diagnosis gooit de Japanse Amerikaan het nu over een andere boeg. De overwegend grijzige tinten van de voorgangers hebben plaatsgemaakt voor een eigenzinnig kleurenpalet dat bol staat van de uiteenlopende muzikale invloeden. Morimoto experimenteert er op los, en in het beste geval leidt dit tot een stel avontuurlijke popsongs waarin onder meer jazz, rap, en folk de degens kruisen. Helaas raakt de zingende rapper bij wijlen zelf zo verstrikt in zijn wirwar van diverse muziekstijlen, dat ook hij nog maar moeizaam de uitgang weet te vinden.

Good news first. Opener “If The Answer Isn’t Love” is tegendraadse, rammelende R&B met een stugge gitaarsolo die nog het best kan dienen om je gevel mee te plamuren, en gaat naadloos over in de blitse funk van “Bad State”, een snedige popsong die al even snel eindigt als ze begonnen is. Ook enige maatschappijkritiek is Morimoto niet vreemd. Op de verschroeiende titeltrack trekt hij hard van leer tegen de kapitalistische muziekindustrie. Agressieve hiphop-beats hebben de bovenhand, maar de lichtvoetige zang manoeuvreert de song tijdig naar een aanstekelijk refrein. Het is Morimoto op zijn best: schijnbaar moeiteloos slaagt hij erin om uit het amalgaam van muzikale invloeden zorgvuldig geboetseerde popsongs te puren. Zie in dit verband ook hoogtepunt “Deeper”, dat met zijn dikke vijf minuten ruim de tijd krijgt om zich te ontvouwen tot een sprankelende smooth jazz ballade waarop het heerlijk wegdromen is.

De grenzeloze experimenteerdrift van Morimoto botst echter al vlug, welja, op zijn grenzen. De moderne barok van “What You Say”, met zijn intermezzo’s van dissonante freejazz, komt er nog nét mee weg, maar het kaal gearrangeerde “St. Peter Blind” is het beste voorbeeld dat sommige ideeën beter op de tekentafel blijven liggen. Recent verschenen single “Pressure On The Pulse” is eveneens weinig meer dan hyperkinetische liftmuziek. Doet ons sterk denken aan Muse overigens, en dat is tegenwoordig zelden een compliment. Het pompeuze “Surrender” spant niettemin de crown of shame: klinkt als een, helaas serieus bedoelde, pastiche op de soundtrack van een horrorfilm. De ongemakkelijk hijgerige vocals krijgt u er gratis bij.

Op “Naive” en “Forsythia” lijkt Morimoto dan weer auditie te doen voor het programma De Beste Singer-Songwriter. Met de akoestische gitaar in de hand brengt hij twee ingetogen folkpop-niemendalletjes, die hij voor de gelegenheid voorziet van fonkelende jazz-akkoorden en overstuurde zangpartijen. Alle kunstgrepen ten spijt – op “Forsythia” smokkelt hij zelfs wat Japanse vocalen binnen – kan hij echter niet verhullen dat ook deze twee folky uitstapjes al bij al weinig om het lijf hebben. In de laatste rechte lijn naar het einde weet Morimoto ons toch nog tweemaal te verrassen: ontstellend heen- en weer geschuif is uw deel in het dreigende “Pain”, waarin Morimoto de spanning voortdurend laat borrelen onder het oppervlak, zonder de teugels ooit helemaal te lossen. Megalomane afsluiter “Reality” krijgt vervolgens een volwaardig big bandarrangement mee, en besluit zo op feestelijke wijze een plaat waarop er eerlijk gezegd niet altijd evenveel te vieren valt.

Diagnosis is een verwarrende plaat geworden. Sen Morimoto lijkt veel te willen, maar weet niet juist wat. Hoewel sommige experimenten resulteren in kleine diamantjes, blijven andere al te vaak steken in de testfase. Een enkeling gaat zelfs roemloos ten onder. Morimoto balanceert met Diagnosis voortdurend op de slappe koord tussen kunst en kitsch, en zelfs een ervaren danser verliest al eens zijn evenwicht.

5.5
Release:
"03-11-2023"
Rough Trade Distribution
City Slang
Beeld:
Sammy Sutter

verwant

aanraders

ILA :: Ayna

Het was met verbetenheid dat Ilayda Cicek zich met...

English Teacher :: This Could Be Texas

Muziek die in de rondte stuitert als een lading...

Girl In Red :: I’M DOING IT AGAIN BABY!

Somberte verkoopt, zo ook de sad girl aesthetic waar...

The Lemon Twigs :: A Dream Is All We Know

De Amerikaanse band The Lemon Twigs komt terug met...

St. Vincent :: All Born Screaming

St. Vincents zevende slaat je flink op je donder,...

recent

The Strangers: Chapter 1

Vooraan de jaren negentienhonderdtachtig begon Renny Harlin commercials en...

J. Bernardt :: Contigo

Op Contigo slaat Jinte Deprez’ alter ego J. Bernardt...

Ronker

15 mei 2024Ancienne Belgique, Brussel

'Welkom op onze babyborrel!' Hoezo, al een albumpresentatie? Onze...

Maria Iskariot :: ”We zijn heel verschillende persoonlijkheden die elkaar versterken”

'Bedankt', zongen ze al in de preselectie, maar de...

I.M. Steve Albini

Steve Albini is overleden. Een hartaanval. Volgens sommige berichten...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in