We kennen het allemaal: na de kick van die eerste espresso in de koffiebar volgt al snel een nieuwe bestelling. En zeker in de Londense tent Bar Italia. De gelijknamige Britse artrockband doet hun naam dan ook alle eer aan en komt met hun tweede release dit jaar: The Twits is de opvolger van de gesmaakte debuutplaat Tracey Denim. En verhip: het blijkt meer van dat lekkers te zijn.
In een metropool als Londen vind je uiteraard alle soorten muziek. Het landschap vertoont stromingen die elk dozijnen muzikanten met zich meesleuren. Hoe kan het ook anders, in dat mierennest van mortel, glas en gewapend beton. Zo doken er de voorbije jaren al wel artiesten op die de vuilheid van deze permanent smeulende fabrieksschouw mooi weten te bezingen, zoals King Krule of Shame. Begin dit jaar werd die vuilheid iets mooier afgevijld en van wegwerkplastieken verpakking voorzien door het trio Bar Italia. Met hun Instagrambaar voorkomen en een groepsnaam die verwijst naar een koffiebar in het toeristische Soho was het oppassen voor te hoogdravend gedoe. Maar kijk: Tracey Denim wist ons wel te smaken, all het gedoe aside.
Maar daarmee blijkt de kous niet af te zijn. Het creatieve vuur bleef aanwezig, en meteen trok de band een studio in Malaga in om de Britse wintergrijsheid te ontvluchten en nog eventjes dertien nummers op te nemen. En zo kunnen we dus enkele maanden na het debuut alweer gaan zitten voor opvolger The Twits. Hmm, zo snel een opvolger na dat debuut … Hadden jullie toevallig nog wat B-kantjes liggen en werd dit een handig excuus om de winter in de Spaanse zon door te brengen?
Wel … het antwoord is wat dubbel. Ja, de plaat ligt qua geluid grotendeels in de lijn van de voorganger: compacte nummers van slechts enkele minuten, vaak opgebouwd uit slechts een ninetiesriff met erover de bitterzoete verzuchtingen van zangers Nina Cristante en Sam Fenton. A Marriage Story op grunge- en shoegazevibes. Een formule die af en toe heel goed werkt, zoals op “my little tony”, “Real house wibes” of “Jelsy”.
En toch weet de groep zich verder te ontwikkelen en perfectioneren. Op zich is hun muzikaal palet niet echt vernieuwend, maar die dialogen in moddervet Brits accent van een koppel bij de relatietherapeut dat er minder zin in heeft dan een veertienjarige op maandagochtend geeft het geheel een spannende edge. Toppunt hiervan is de bijna als Gainsbourg aandoende sloopballad “twist”, maar ook hoe Cristante, schijnbaar gelaten, opengereten wordt door een kettingzaag van een gitaar in “Shoo”. Ook de slepende wanhoop wegzinkend in een bodemloze modderpoel van afsluiter “bibs” doet het kriebelen in de onderbuik.
The Twits is dus wat we kunnen verwachten, zo kort na het debuut: een verdere ontwikkeling van de eigen sound. Composities zijn soms wat langer uitgesponnen en nog meer wordt die spanning tussen de zangers uitgespeeld. De vraag is of dit dan genoeg is om te blijven hangen. Aangezien er ook op deze tweede worp weinig nummers echt met kop en schouders bovenuit steken, moet het gezelschap wel wat oppassen om niet als gimmick van de ninetiesrevival te eindigen. Maar goed, door zo snel na hun debuut met nieuw werk komen, maakt het trio wel duidelijk dat het niet op zijn lauweren wil rusten. Laat ze dus maar die gulzigheid behouden en verder onze stereo bevuilen. Ober, nog een refill graag!