Dit derde seizoen van Only Murders In The Building is een tikkeltje minder goed dan de vorige twee, al bevat het tegelijk wel sommige van de beste momenten. Ditmaal krijgen we enkele narratieve kronkels die begrijpelijk zijn voor een derde seizoen maar die wel net wat de charme van de reeks is, ondermijnen: de interactie tussen de drie spelers.
Nochtans bouwt dit seizoen voort op elementen die in de vorige seizoenen organisch waren gegroeid; zo krijgt Martin Short nog meer de kans om all out te gaan en te schitteren. Steve Martin en Selena Gomez nemen bij die momenten dan wat gas terug, al is het overduidelijk dat sommige van hun solomomenten puur ter compensatie zijn. Conform de geplogenheden van dit soort verhalen, duikt ook het Kapitein Haddockfenomeen op: er worden extra personages toegevoegd aan het oorspronkelijke triumviraat, kwestie van meer verschillende groepsdynamieken te kunnen uitproberen. Eén toevoeging is alvast een gouden zet: Meryl Streep. Ze duikt niet in alle afleveringen op, maar als ze erbij is, knettert het langs alle kanten en de chemie tussen haar en Short behoort tot het beste van het seizoen. Maar niet alle addities zijn helaas even geslaagd.
Only Murders in the Building (OMITB) begint dit seizoen bijna briljant hilarisch door de titel van de reeks (en de podcast in de reeks) te ondergraven. De moord – die we al op het einde van seizoen twee zagen – gebeurt op de bühne, niet in het gebouw. De manier waarop de makers er toch in slagen de moord in het Arconiagebouw te krijgen, is heerlijk. Alleen jammer dat voor de rest van het seizoen dit schitterende gebouw amper nog een rol zal spelen, terwijl dit net het sterkste punt was in vooral het tweede seizoen. Er duiken ditmaal meer locaties op met meer aankleding: ligt dit in aan het succes en bijgevolg een groter budget? Het is in ieder geval niet altijd een meerwaarde. Seizoen drie eindigt gelukkig wel met een cliffhanger die alles terug in het gebouw brengt
Martin Short is in deze derde proeve meer de ster, maar Steve Martin krijgt ook enkele kansen te schitteren. Al zal dat ‘schitteren’ ook afhankelijk zijn van welke versie van hem je graag hebt. Er bestaan veel verschillende Steve Martins. Je hebt de sterke komiek van eind jaren zeventign begin jaren tachtig, die klassiekers maakte als The Jerk en Dead Men don’t Wear Plaid. Er is de flauwe Martin van de jaren negentig met films als The Father of the Bride en Sgt. Bilko. Er is de memorabele Martin van films als The Spanish Prisoner en Grand Canyon. Er is de zachte en intelligentere Martin van Shopgirl. Er is echter ook de ergerlijke etter uit The Pink Panther en Cheaper by the Dozen en al hun vervolgen. En dan is er nog de ronduit onuitstaanbare Martin uit SNL (Saturday Night Live) met zenuwtergende, infantiele ondingen als King Tuth en de Dancing in the Dark parodie (naar The Band Wagon) die hij maakte met Radnor. Dit seizoen laat ze allemaal een beetje toe en dat zorgt voor een wisselvalligheid. De momenten in aflevering 4, The White Room, lijken bijvoorbeeld rechtstreeks uit zijn SNL periode te komen. In de vorige seizoenen primeerde toch de diepere versie die dichter staat bij Steve Martin de schrijver.
Selena Gomez wordt een deel van het seizoen losgekoppeld van de twee oudjes en dat werkt minder goed. Al geeft het haar wel de kans enkele persoonlijke zaken toe te voegen aan het personage Mabel. Zeker sinds de openhartige ‘documentaire’ Selena Gomez: My Mind & Me, waarin ze praat over haar bipolaire stoornis en psychoses, is het moeilijk Mabel nog enkel als een volledig fictief personage te zien. Er sijpelt duidelijk een en ander van haar eigen angsten door in het personage, wat deels verklaart waarom ze niet altijd met Martin en Short te zien is, maar ook bijvoorbeeld wordt geconfronteerd met allerhande emoties in haar momenten met Tobert (Robert with a T.). Het maakt de reünie van het triumviraat dan wel mooier, maar het geeft de serie ook meteen een harder randje terwijl het escapistische en oubollig luchtige net een deel van de oorspronkelijk charme vormden.
Martin Short, ondertussen 73, beleeft dan weer uitersten dit seizoen, van hartaanvallen tot liefde op het eerste gezicht met Meryl Streep (74 ondertussen). Hun romance is prachtige televisie. Short is het best als ongeleid projectiel binnen een setting met afbakeningen geplaatst door anderen. Laat hem niet volledig zijn eigen ding doen, niemand zit te wachten op een nieuwe Clifford. De scenaristen van dienst in OMITB weten echter perfect hoe hem het best te dienen. Streep, het type actrice dat in de jaren tachtig negentig extreme reacties opriep van love her tot hate her, met weinig nuance daartussenin, heeft zich de laatste jaren ontpopt tot een geweldige comédienne, mogelijk sinds Florence Foster Jenkins. Ze bevestigde deze zijde verder met Mamma Mia! Here We Go Again en vooral toch met Let Them All Talk. Hier gaat ze nog een stapje verder en lacht ze zelfs met haar voornaamste trademark: accenten.
Het verhaal is even banaal als pragmatisch als ongebreidelde leut: een superster blijkt een etter tijdens de voorbereidingen van Olivers eerste Broadwayshow in jaren. De avond van de première sterft hij en blijkbaar had zo goed als iedereen van de cast en crew een gegronde reden hem te haten en hem dood te willen. Elke aflevering speelt met verwachtingen en zet de kijker op het verkeerde been. Een tip als je je whodunnit skills wil testen: let op de titels van de afleveringen, die zitten tjokvol clues. Zoals gezegd eindigt het andermaal met een cliffhanger en er komt nog een vierde seizoen. Ergens een beetje jammer, want Steve Martin had van bij het begin gezegd: drie seizoenen en dan op pensioen. Hopelijk wordt dat niet het ‘jumping the shark’ seizoen, want vaak wordt dit veroorzaakt door de drang te willen vastklampen aan het succes in plaats van in schoonheid te kunnen stoppen.
Het derde seizoen van Only Murders in the Building is te zien op Disney+
