Alleen al voor de heerlijke titel verdient deze reeks alle aandacht. Dat Steve Martin de showrunner en hoofdrolspeler is ook. De man is 75 en doet voor het eerst een tv-reeks. Je kan meewarig doen over een bepaalde periode uit zijn carrière (de Cheaper by The Dozens en Pink Pantherfilms indachtig), maar dit is ook de man die in de jaren ‘80-‘90 ettelijke heerlijke films afleverde (denk aan Roxanne, Planes, Trains and Automobiles, Dirty Rotten Scoundrels, L.A. Story, Bowfinger, …). Only Murders in the Building is te zien via Disney+.
Steve Martin is een man van vele talenten. Op z’n schouw prijken ettelijke Grammy’s voor z’n stand-up en voor z’n roots/bluegrass platen. In de jaren ’90 schreef hij geregeld voor The New Yorker, hij publiceerde enkele boeken waaronder het zeer beknopte maar uiterst vermakelijke en zeer goed geschreven Born Standing Up: A Comic’s Life (memoires die geen memoires zijn). In zijn geschriften toont de man dat hij een sterk analyserende geest heeft. In zijn roman Shopgirl ontleedt hij verschillende facetten van liefde, in Born Standing Up heeft hij het meer over zijn visie op humor dan over z’n leven. Maar alles in een lyrische stijl, die verzachtende glimlachopwekkende toon.
Only Murders in the Bulding drijft op deze toon. Het is een muziekstuk in 10 afleveringen dat telkens de kijker net dat tikkeltje voor de gek houdt. Het is een ‘whodunit’ in de vorm een podcast. Het is een doorsnede van een stad, van een groep mensen. Ik tegen de groep. Het teert op karakters die onder normale omstandigheden nooit zouden samenwerken en teert op leugens die zelfbescherming blijken. Zelfbedrog voor nog een extra laag zelfbescherming. Dit alles verpakt als een vernuftige sitcom. Geen bulderlachkomedie, maar wel een altijd aanwezige glimlach.
De hoofdrol is weggelegd voor ‘The Building’ uit de titel: ‘The Arconia’ (gefilmd in ‘The Belnord’, zo een typische preoorlogse appartementsblok vol grandeur die we dankzij film associëren met New York, zo een plek waar je al gauw een paar miljoen dollar neertelt voor een flat). In dit gebouw woont Tim Kono, die in de eerste aflevering tijdens een brandalarm zelfmoord pleegt.
Enkele medebewoners betwijfelen echter deze zelfmoordpiste en trekken op onderzoek uit. Het zijn drie totaal uiteenlopende karakters, maar wat hen bindt is een liefde voor true crimepodcasts. Ze besluiten er zelf een te maken over wat volgens hen een moord is. Deze drie personages zijn de oudere acteur Charles-Haden Savage, die ooit een succesreeks had (Steve Martin), de oudere Broadwayregisseur Oliver Putnam, die persona non grata werd na een gigantische flop (Martin Short) en de mysterieuze Mabel Mora (Selena Gomez).
Hun moordonderzoek verlegt elke aflevering de focus op een ander personage, op een andere invalshoek. Het is allemaal een beetje onnozel, een beetje licht, een beetje een malle bedoening. Het gebeurt echter met zoveel plezier, zo dartel en woelig en elk ander denkbaar ouderwets adjectief: speels, guitig, snaaks, ondeugend, frivool, jolig, olijk, schalks.
Die lichte toets werkt aanstekelijk. Steve Martin en Martin Short hebben al vaak samengespeeld en zijn duidelijk nog altijd op elkaar ingespeeld, maar de grote verassing hier is Selena Gomez. Ze steelt de show zonder er mee weg te lopen. Nu, wie ooit Woody Allens A Rainy Day in New York zag, zal daar niet zo verbaasd over zijn. Hierin overklaste ze al in een bijrol moeiteloos ‘rising stars’ Timothée Chalamet en Elle Fanning.
Only Murders in the Building is lichtjes oubollig, heel zelfbewust, maar ook bijzonder onderhoudend. Elke aflevering is een heerlijke capsule waarbinnen de acteurs hun beste werk sinds jaren afleveren. Elk dwaalspoor is van kilometers ver te zien, maar dat is net wat het leuk maakt. Vergeet niet dat Steve Martin de komieker is die een succesvolle carrière bouwde op zijn haarfijne ontleding van wat humor grappig maakt en wat non-humor nog grappiger maakt. Het is niet meer de ‘sturm-und-drang van weleer’, maar zijn kenmerkende witte haardos begeleidt nu het monkelende gelaat van een man van 75 die zichtbaar plezier heeft in wat hij goed kan.
