Zo sympathiek dat ie letterlijk alles en iedereen ontwapent. Inclusief de al dan niet terechte kritiek dat ‘s mans vaak hilarische bindteksten het te veel overnemen van zijn schitterende songs. Jawel, als er een prijs voor warmste persoonlijkheid van het jaar bestond, mag die wat ons betreft al veertig jaar onverdroten naar de linkse protestzanger Billy Bragg gaan. Voor een uitverkochte en dus bloedhete Roma etaleerde de Brit zaterdag een mooie staalkaart van zijn carrière.
Al kon je het voorprogramma – een korte film over de carrière van Bragg – op zijn zachtst gezegd een vreemde keuze vinden. Een wel erg letterlijke vorm van zelfbewieroking? Ach, de meer dan sympathieke Brit staat tenslotte al heel lang in het vak. Dus toen Bragg zelf het podium bestormde met de geweldige Leon Rosselson-cover “The World Turned Upside Down” uit oercompilatieplaat Back To Basics vergaf je hem meteen alle zonden van Israël. Yep, zijn elektrische gitaar stond als vanouds in de scherpste stand; so what? Bragg blinkt al vier decennia lang uit in eenmanspunksongs én folk. En dus kwamen er voor “Way Over Yonder In The Minor Key”, song nummer twee, een mandolinespeler (die later die avond geregeld ook naar een bloedmooie pedal steel greep) en een toetsenist aan te pas. Mooie blauwdruk dus voor de rest van deze magische avond.
Maar; we schreven het al, Bragg zijn bindteksten zijn minstens zo goed als zijn songs – zelfs Frank Vander linden kan hier nog een punt aan zuigen. En dus leerden we dat ook Bragg soms zijn tijd doodt met zinloos scrollen op YouTube; een mooie inleiding voor de semi-akoestische gitaar die hij omgordde voor het recente folknummer “Ten Mysterious Photos That Can’t Be Explained”. Toch ging het grootste herkenningsapplaus die avond logischerwijs naar ouder werk. Wat dacht u van een vlekkeloos uitgevoerd “A Lover Sings”? Of, na een wat mak “King Tide And The Sunny Day Flood” de uppercut die “Sexuality” nog steeds is, zelfs in de folk light-uitvoering die Bragg hier aan een enthousiast publiek serveerde?
En zo ging het dus door, Bragg laveerde de hele avond als een volleerde koorddanser tussen oud en nieuw werk, waarbij opviel dat de recente nummers heus niet de kneusjes van dienst zijn. Na “Mid-Century Modern” volgde dus een adequaat “Levi Stubbs’ Tears”; na “Tank Park Salute” en “The Million Things That Never Happened” was er toch die heerlijke herkenning in “Shirley (Greetings To The New Brunette)”. En zo regende het die avond songs als – excusez le mot – oude én nieuwe wijven. Het als een spinnende kat zacht tegen je aan schurkende “I Will Be Your Shield” werd meesterlijk afgewisseld met de nijdige Woody Guthrie-cover “All You Facists Are Bound To Lose”. Nog meer lekkers kwam er met “Rich Men Earning North Of A Million”, het majestueuze “There Is Power In A Union” en vooral hekkensluiter van de reguliere set, het magnifieke, als vanouds stomende “Waiting For The Great Leap Forwards”.
Maar Bragg dacht duidelijk niet aan ophouden die avond. En dus kondigde de zanger voor een bomvolle Roma in de bissen de integrale uitvoering van zijn debuutplaat aan. Een waarachtige krachttoer? Niet als je weet dat Life’s a Riot with Spy Vs Spy, de plaat in kwestie, slechts een dik kwartier duurt. Maar de korte duur van dat vlijmscherpe, in punk gedrenkte debuut is natuurlijk omgekeerd evenredig met de energie en vooral het spelplezier dat een nu in bloedvorm verkerende Bragg zaterdag de zaal inwierp. Van het ietwat zachte “The Man In The Iron Mask” over het in spinnijdige, in punk gedrenkte wiegeliedje “The Milkman Of Human Kindness” tot het heerlijke “To Have And To Have Not” en uiteindelijk het uit volle borst, door de ganse zaal meegezongen “A New England”; eigenlijk ongehoord wat je met een doodsimpele elektrische gitaar en moorddadig goede songs allemaal kan teweegbrengen.
Bragg tekende in een terecht uitverkochte Roma voor een golfbreker van een marathonconcert, al moet hij zich toch ooit eens gaan bezinnen of hij niet eenmalig met een spoken word-tournee de hort op gaat. Soit, detailkritiek: het is immers hartverwarmend om te zien en vooral te horen dat er zelfs na veertig jaar totaal geen sleet op de formule van Bragg zit. Subliem; energiek en vooral mooi concert.
