Alle lof voor artiesten die waardig opboksen tegen hun eigen, roemruchte verleden en zichzelf op de koop toe regelmatig heruitvinden. Dat Lloyd Cole voor het eerst in tijden nog eens een lichtjes fantastische, grotendeels in synthesizers badende plaat heeft ingeblikt, is misschien geen wereldnieuws – daarvoor ligt zijn hoogtepunt te diep verstopt in de jaren tachtig. Het is wél een ferme opsteker voor iedereen die houdt van een fikse schep goudeerlijke kwaliteit en bescheiden klasse.
Want laten we wel wezen: de glorieperiode van de van oorsprong Britse, maar al jaren in de VS wonende Lloyd Cole ligt al zo’n kleine veertig jaar achter hem, van toen hij met zijn begeleidingsband The Commotions in het decennium van Duran Duran, Wham! en Culture Club het mooie weer maakte in de Engelse hitparades en zo het muzikaal welluidende antwoord op de legendarische The Smiths bood. Zijn solocarrière bevat evenveel pieken en dalen als een Zwitsers berglandschap, maar u mag, althans voor deze langspeler, gerust zijn: uw favoriete bard beheerst, voor het eerst in tijden, de edele kunst van de Betere Popsong nog steeds tot in de puntjes.
Jawel, albumopener en meteen titelsong “On Pain” klinkt bij aanvang even vertrouwd als een zonovergoten zomeravond, met op de achtergrond een radiootje dat Cole zijn prachtige stem over je heen strooit. Totdat synthesizers de song moordend accuraat een elektroshock geven. Is dit de Lloyd Cole die ooit met zijn Commotions fijnzinnige gitaarpop bracht zoals “Rattlesnakes”, “Lost Weekend” en “Jennifer She Said”? Goeie vraag, maar maakt het een dooie moer uit? Neen dus. Bovendien is Cole op het gebied van elektronica lang niet aan zijn proefstuk toe – in 2013 blikte hij al een album in met de Duitse elektronicagoeroe Hans-Joachim Roedelius en ook op Guesswork, ‘s mans voorlaatste, steengoede worp uit 2019, struikelde je over dikke lagen synthesizers.
Bovendien maakt het geen sikkepit uit: Cole is met deze plaat in bloedvorm en dat zullen we geweten hebben. Track twee, het ecologisch vlijmscherpe “Warm By The Fire”, baadt alweer in stevig gitaarwerk. “Verandering van spijs doet eten”, moet Cole gedacht hebben. Ook tekstueel schiet hij in deze song met voltreffers. “Flames rising/ the law hides in fear/Cars burning/ mob surging near/It’s warm by the fire/It’s warmer by the fire” Oftewel: hoe je zelfs aan iets vreselijks als de klimaatopwarming een mooie song overhoudt. In “I Can Hear Everything” jaagt onze favoriete Engelsman zijn gouden stem doorheen een vocoder. Het resultaat is lichtjes eigenaardig maar toch alleraardigst. Het weemoedige, eveneens in gulzige synths badende “The Idiot” katapulteert ons vastberaden naar het Los Angeles van 1975, net voordat David Bowie en Iggy Pop hun bestaan tjokvol drugs daar vaarwel zegden en verkasten naar Berlijn.
En zo gaat het dus maar door. Van “You Are Here Now”, waarin Cole zijn stem het op een amicaal robbertje vechten zet met breed waaierende synthesizers, over het ultrazachte, haast op een vliegend tapijt zwevende “This Can’t Be Happening” tot het radicaal poppy, voorwaar zelfs een geut naar The Pet Shop Boys lonkende “More Of What You Are”, een nummer over waardig ouder worden en vechten met vergane glorie. “Your skin gossamer thin/the light passes through/No more out of you/Your eyes dug deeper in your brow/Look only inward now/And your glory with each passing story/The more glorious”, zingt Cole en meteen geloven wij hem onvoorwaardelijk. Hekkensluiter van deze herhaaldelijk bloedmooie plaat, het hypnotiserende “Wolves”, zet finaal de puntjes op de i. Cole zingt hier meer bezwerend dan een slordige twee dozijn sjamanen en ook de uiterst hypnotiserende synthesizers zijn helemaal mee met de song.
Jazeker, het verschroeiend hoge niveau dat Cole destijds haalde met zijn eigen Commotions zal hij waarschijnlijk nooit meer evenaren; maar eens die premisse aanvaard, zien wij een doodeerlijke, honderd procent authentieke zanger die de hoogedele kunst van het songschrijven godzijdank nog ruimschoots in de vingers heeft. En als u ons nu wil verontschuldigen: wij gaan ijverig de dagen turven tot 5 november, want dan concerteert deze levende brok popmuziekgeschiedenis in het nabije Leuven, compleet met twee van zijn voormalige Commotions in de begeleidingsband. Allen daarheen!
Op zondag 5 november speelt Lloyd Cole in Het Depot in Leuven. Er zijn nog kaarten beschikbaar.
