Hij zou al haast gabberhouse moeten gaan maken voordat we onze rug zouden keren naar absolute jeugdheld Lloyd Cole. Gelukkig toont de 62-jarige zanger, die de jaren tachtig bloedmooie gitaarpop schonk zoals ‘Rattlesnakes’, ‘Lost Weekend’ en ‘Jennifer She Said’, ons al jaren hoe je wel op een waardige, uiterst stijlvolle én avontuurlijke manier ouder wordt.
Cole strooide, met twee leden van zijn voormalige begeleidingsgroep The Commotions in zijn band, opvallend veel hits uit de jaren tachtig de zaal in; al greep de flegmatieke Brit uiteraard ook ruimschoots naar zijn later solowerk.
Laat ons maar meteen met de deur in huis vallen: dit was een prima (marathon)concert. Kan ook niet anders als je, wat ons betreft, verantwoordelijk bent voor enkele van de mooiste muziekjes die ooit op de mensheid werden losgelaten. En zo verscheen Cole, in een smetteloos wit pak en slechts gewapend met een akoestische gitaar, om eerst moederziel alleen “Don’t Look Back”, een song uit 1990, te spelen. Het eerste herkenningsapplaus in een rijkelijk gevuld Depot kwam er al snel met “Mister Malcontent” een song die hij inblikte met The Commotions op sleutelplaat Mainstream. Op plaat baadt die song in een gulzige, moordend accurate synthesizerpartij, maar live speelde Cole deze absolute luisterparel, aangevuld met voormalig Commotionsgitarist Neil Clark, enkel op gitaren, een intrigerende keuze.
Cole zou in de loop van de avond wel meer kakelverse arrangementen uit zijn mouw schudden, zo bleek. Want na de introductie van een drumster met de zoetgevooisde naam Jane en voormalig Commotions-toetsenist Blaire Cowan en na een knap gespeeld “Trigger Happy” -‘s mans gouden stem wordt enkel beter met de jaren – volgde een meer dan verrassende keuze qua instrumentatie. U moet namelijk weten dat de titeltrack uit Cole zijn laatste worp On Pain enkel op synthesizers drijft. Nauwelijks iets van te merken op het podium in het Depot: akoestische gitaar om en hup, we drijven verder op wolkbreuken van heerlijke songs, met of zonder synthesizers. Of het nu “Why I Love Country Music” uit de Commotionsplaat Easy Pieces was, het op een synthesizerloop drijvende “Headlights” of “No More Love Songs” uit zijn periode met begeleidingsband The Negatives; steeds was er die zachte, fluwelen stem van Cole en de granieten kwaliteit van zijn songs.
Bovendien bleek de al jaren in Amerika wonende Brit niet te beroerd om zowel zichzelf als zijn tanende succes op gezette tijden in hun hemd te zetten. Wat dacht u van de aankondiging van “My Other Life’” volgens Cole ‘from a period where I almost reached zero visibility.’ Nog meer lichtjes hilarische bindteksten? Na het bloedstollend mooie “2 CV’” absoluut goud uit de jaren tachtig, benadrukte ons jeugdidool droogjes dat “Undressed” uit 1989 kwam en dat die titel absoluut niet meer actueel was. Na een wat minder geslaagd “Tried To Rock” volgden de beresterke, na al die decennia nog steeds fier overeind staande überhit “Rattlesnakes” en, kwestie van een mooi einde van de eerste set te breien, “Are You Ready to Be Heartbroken”; twee kleppers uit de plaat Rattlesnakes uit 1984, sowieso een van de sterkste debuutplaten van de ganse jaren tachtig.
De eerste set? Welja, het publiek kreeg tijdens deze tournee overduidelijk waar voor zijn geld. Waar Cole en de zijnen in de eerste set meestal naar akoestische gitaren grepen, was dit tweede deel duidelijk meer elektrisch getint. In “No Blue Skies”, met Cole op bas, etaleerde gitarist Clark haast achteloos zijn kunnen. Clark zou zijn meesterlijk gitaarspel herhaaldelijk met de vingers in de neus de zaal in keilen, bijvoorbeeld in “Violins”, en ook de bas van Cole liet zich niet onbetuigd. Na het door keyboards gedomineerde “Night Sweats” en de nostalgie van Commotionssong “Minor Character”, volgde de op een metersdikke baslijn geschraagde solohit ‘Blue Like Mars’. Heerlijk gewoon.
Cole had ons bij aanvang gewaarschuwd dat in deel twee beduidend minder hits de revue zouden passeren maar al bij al viel dat heus wel mee. Deel twee bevatte immers een uitgekiende afwisseling tussen ouder en nieuw werk. En zo omarmden “Perfect Skin” en “Perfect Blue”, twee songs uit de jaren tachtig, heel slim het bloedmooie “Wolves” uit laatste plaat On Pain. Eindelijk kreeg toetsenist Blaire Cowan hier vrij spel en jawel, dat deed evenveel deugd als een container frisse berglucht.
Verdere uitschieters? Wat dacht u van een subliem “Myrtle and Rose”, volgens Cole na 31 jaar carrière de eerste song die zijn moeder een beetje te pruimen vond. Ook heel knap: de loepzuivere single “The Idiot”, alweer uit On Pain, over de laatste dagen van Iggy Pop en David Bowie in het Los Angeles van 1975, knal voordat ze naar Berlijn verkasten om daar een gezonder, productiever leven te gaan leiden. De laatste twee songs van de reguliere set, “Brand New Friend” en “Forest Fire”, waren weer geplukt uit Commotions-albums, maar ons hoorde u niet klagen. In de bissen genoot het publiek nog voluit van “The Young Idealists” en “Mainstream”, maar dan floepten de zaallichten onverbiddelijk aan. Cole bood met dit concert een mooie staalkaart van zijn carrière en bleek herhaaldelijk niet te beroerd om het vluchtig dansende vuurtje van succes te relativeren met dikke lagen humor. Onwaarschijnlijk straf concert.
Onwaarschijnlijk mooie recensie! Ik heb het concert niet bijgewoond. Maar hoe die recensent door zijn tekst toch de lezer zo dicht bij het gebeuren kan betrekken… hoedje af voor mijnheer Hermans!