My forties are kicking my ass, and handing ‘em to me in a margarita glass / I was infatuated with an older man, and then I dated a psychopath / So I’m 44 in 2020 and thank God I saved up some money / Time to ruminate like, “What the fuck was that?” Yup. ’t Zijn weer goeie jaren geweest voor Jenny Lewis. Joy’All, ja, maar het leverde slechts een halfslachtige plaat op.
Daar zat ze, halverwege 2021, diep in een pandemie waar niemand op zat te wachten. Jenny Lewis had op tour in de jaren vooraf wel wat nummers bij elkaar geschreven, toen Beck besloot een online songschrijfworkshop te geven – ook hij moest zijn tijd met iéts vullen – deed ze mee. De uitdaging: zeven dagen lang elke dag een nieuwe song schrijven volgens zijn richtlijnen. ‘Schrijf er eentje met alleen maar clichés’ was daarbij zowat de beste. Het paste Lewis vaak als een handschoen: meer songs volgden, en toen ze producer Dave Cobb (van Nasvhillehabitués als John Prine en Jason Isbell) tegen het lijf liep, was de deal snel beklonken. Ze trok met hem en zijn vaste band de studio in, later zou Jon Brion (Fiona Apple) de songs nog wat inkleuren.
Er zijn persteksten die van moeilijkere wordingsgeschiedenissen gewag maken dan die bij Joy’All, maar het is waar Jenny Lewis vandaag staat. Het leven heeft haar al eens citroenen gegeven, ze weet hoe daar limonade van gemaakt, en ze verslaat dat hele proces plaat na plaat laconieker en laconieker. Zong ze op voorganger On The Line al ‘I wasted my youth – doo doot doot doot’, dan worden hier met nog meer vrede schouders opgehaald. Het gaat uiteindelijk maar over hedendaagse datingprocessen (‘I’m not a psycho / I’m just tryna get laid’) om daarna te berusten in het lonely doglady zijn: ‘I got a puppy and a truck / and some unconditional love’.
‘Metaphorically, I’m having a hard time / writing the last line’ gaat het in het heupwiegende “Cherry Baby”. Kwistig strooit ze met dat soort goeie oneliners. ‘I’m a rock-‘n-roll disciple in a video game’, om er maar eentje geven. Of ‘It’s never gonna be the way it used to be /
You cannot unsee the search history’ uit een melodieus “Balcony”, dat zelfs even leentjebuur speelt bij The Shins. In afsluiter “Chain Of Tears” gaat het dan weer van ‘Don’t matter how long, if it ain’t right, it’s wrong / a chain of tears leads me back to you’ – dat moet wel die met de clichés zijn.
En daar zijn we waar het kalf gebonden ligt. Ook muzikaal duikt Lewis iets te hard in de ton met afgekloven country, riedels die we al vijftien keer hebben gehoord. ‘Marvin Gaye, Timberlake, Hank Williams, Johnny Cash, John Prine, Waylon and Willie’ gaat de opsomming in “Love Feel”. Je wil er misschien nog Stevie Nicks en Linda Ronstadt achter aan gooien, maar het beeld is duidelijk. Tof hoor, “Puppy And A Truck”, maar ook very ‘yeehaw’.
En zo blijft het te vaak. “Essence Of Life” flirt niet met schmaltz, het bespringt het zo gretig dat zelfs die van Rammstein er wat ongemakkelijk van worden. “Giddy Up” is daarna al even klef, maar wiegt zo gemoedelijk weg dat we er op zijn minst goesting in barbecue van krijgen. Iemand anders nog een vlezeke? Neen, geef ons dan maar de kekke titeltrack met zijn vreemd geplaceerde handclaps en de gezelligste baslijn – pintje bij dat worstje, anders? – ooit. Ja. Ooit.
‘I found your first draft in the trash of our bedroom / “Goodbye” and all that, screw you, dear June’; het begin van “Apples And Oranges” is een novelle op zich. Ze kán nog altijd een verhaal vertellen, die Lewis, maar ze moet het behang erachter dringend wat spannender laten zijn, of we vergeten bij de volgend barbecue te luisteren naar wat er op staat.
