‘Te country voor rock, te rock voor country’, zo werd de muziek van Lucinda Williams vroeger meermaals omschreven. Op haar nieuwe plaat kan daar alvast geen sprake van zijn: het is een rockalbum pur sang.
De voorbije jaren werd Lucinda Williams niet gespaard door het noodlot. In het begin van de pandemie werd haar huis in Nashville beschadigd door een tornado en in november 2020 werd ze getroffen door een beroerte. Na haar verblijf op intensive care begon ze aan een lange revalidatie om opnieuw te leren wandelen. Hoewel gitaar spelen haar nog altijd niet lukt, stond ze verrassend snel weer op het podium, het bloed kruipt immers waar het niet gaan kan. Dat ze nog steeds één brok energie is op het podium toonde ze eind vorig jaar al tijdens haar optreden in de Antwerpse Roma. Hoewel ze duidelijk fragiel over de Bühne wandelde, was ze zowaar beter bij stem dan gewoonlijk.
Van deze periode maakte Williams gebruik om terug te blikken op haar leven en een carrière die ondertussen al bijna vijf decennia overspant. Dat resulteerde in de autobiografie Don’t Tell Anybody A Secret waarin ze verhaalde over haar jeugd in Louisiana, de (vaak moeilijke) relatie met haar door mentale problemen geplaagde moeder, die met haar vader-de-poëet, en hoe haar carrière aan een slakkengang uit de startblokken schoot (er zit 20 jaar tussen haar debuut en doorbraak). In het verlengde daarvan is er nu Stories From A Rock N Roll Heart, een liefdesverklaring aan de rockmuziek, zij het regelmatig met een donker rafelrandje.
Er was veel goed volk die haar te hulp snelde om dit album te maken. Als producer haalde ze Ray Kennedy terug aan boord, die de vorige keer met haar samenwerkte op doorbraakalbum Car Wheels On A Gravel Road (1998). Bij het schrijven van de nummers hielp niet alleen echtgenoot/manager Tom Overby, maar ook tourmanager Travis Stephens en songwriter Jesse Malin. In een wrede speling van het lot werd laatstgenoemde enkele weken geleden getroffen door een beroerte die hem deels verlamd achterliet. En in haar adresboekje vond ze wel enkele muzikanten die bereid waren om wat achtergrondvocalen te verzorgen, zoals Bruce Springsteen & Patti Scialfa, Tom Stinson, en Angel Olsen.
Waren haar vorige albums gevuld met nummers waarin ze afrekende met demonen uit haar verleden of met de verre van rooskleurige toestand van de wereld, dan is Stories Form A Rock N Roll Heart niet alleen een compacter werk, maar ook een dat vooral een eerbetoon is aan de muziek. Want dat is de rode draad die doorheen de plaat loopt: de liefde voor rockmuziek. Opener “Let’s Get The Band Back Together” is wat dat betreft meteen een intentieverklaring. De lockdown en gezondheidsproblemen worden achtergelaten en de band gaat in Rolling Stones-modus in deze track. Even pretentieloze pubrock keert terug in “New York Comeback” of “Rock N Roll Heart”. Nummers die niets nieuws brengen, maar waar het spelplezier vanaf spat.
Soms gaat het er meer contemplatief aan toe in een paar rustigere stukken: muziek die als medicijn dient tegen de eenzaamheid (“Last Call For The Truth”), de troost die de muziek in de jukebox van de stamkroeg kan bieden (“Jukebox”), de ongrijpbare muze (“Where The Song Will Find Me”). Op twee nummers eert ze twee van haar overleden muzikale helden. “Stolen Moments” gaat over Tom Petty – op wiens laatste optreden Williams het voorprogramma verzorgde –, terwijl het aangrijpende “Hum’s Liquor” een eerbetoon is aan Replacement-gitarist Bob Stinson. Enkel op de broeierige swamprock van “This Is Not My Town” wordt er een thematisch zijsprongetje gemaakt.
“I’m never gonna fade away”, klinkt het in het slotnummer en dat is wat Lucinda Williams met dit album eens te meer bewezen heeft. Nee, Stories From A Rock N Roll Heart zal nooit in de lijst van allerbeste albums van Williams terechtkomen, maar als er één plaat is waarop ze het pure spelplezier uit alle poriën laat stromen dan is het wel deze. Meer moet dat soms niet zijn.
