De in Marokko geboren Franse cineast Robin Campillo zette zijn naam voor het eerst op de kaart in 2004 met Les Revenants dat later de gelijknamige succesvolle serie zou inspireren. Met het uiterst verdienstelijke Eastern Boys en het met prijzen overladen 120 Battements par Minute leek hij zichzelf definitief gelanceerd te hebben als een veelbelovend nieuw talent. Het werd nadien echter behoorlijk stil rond zijn carrière (al valt dat hiaat van zes jaar uiteraard ook deels te verklaren door de pandemie), maar met L’Île Rouge laat Campillo zien dat hij wel degelijk nog steeds een cineast is om in het oog te houden.
Deze knap geobserveerde kroniek situeert zich aan het begin van de jaren negentienzeventig op het eiland Madagaskar. Hoewel op papier al een decennium onafhankelijk, is er nog steeds een grote Franse militaire aanwezigheid en zijn de gesegregeerde werelden van de blanke voormalige kolonialen en de zwarte lokale bevolking een duidelijke illustratie van het feit dat de zaken in wezen niet zo heel veel veranderd zijn. Het is dat concept van twee parallel lopende werelden die toch dezelfde geografische ruimtes delen, dat de kern uitmaakt van L’Île Rouge. Dat wordt meteen duidelijk in de bijzonder knappe openingsscène waarin we zien hoe een aantal militairen en hun families een nieuweling en zijn vrouw verwelkomen. In de warme middagzon spelen de kinderen, wordt er gedronken en wordt er vlees gegrild. Het zou een namiddag in Frankrijk kunnen zijn, ware het niet dat de rode aarde een exotische locatie weergeeft en er een kleine onderbreking is wanneer de heer des huizes een Afrikaanse bediende aangeeft ‘dat het nu niet het moment is om de tuinslang op te rollen’. De hele film lang wordt die strategie gebruikt: we raken bekend met de kleine en grote beslommeringen van de militaire families – heel mooi neergezet in momenten van huishoudelijk leven, feestjes en gelegenheden – maar voortdurend sluimert daarbuiten een andere wereld die we enkel ontdekken doorheen de ogen van twee kinderen die ons letterlijk de dingen tonen die zich achter de schermen afspelen. Dit is immers geen verhaal van grote confrontaties, wel van onopvallende observaties: de lokale prostituees die de basis binnendringen uit protest tegen het feit dat veel soldaten het vertikken te betalen (wat dan weer een ongemakkelijke scène oplevert binnen bepaalde gezinnen), de jonge militair die verliefd wordt op een plaatselijk meisje en door de aalmoezenier “begeleid” wordt om hem van het kwade te verlossen, de plaatselijke werkneemsters die aangemaand worden extra lang door te werken voor een kerstfeestje aangezien het ‘voor het plezier van de kinderen is’ (uiteraard enkel die van de militaire families).
De mozaïek aan bijeengesprokkelde indrukken die dat oplevert, wordt gedrenkt in een warme gloed die een bedrieglijke zweem van nostalgie over het geheel legt. Die insteek had een uitstekende film kunnen opleveren, ware het niet dat het script het nodig vindt daar een aantal veel te nadrukkelijke elementen aan te voegen. Alsof Campillo plots geen vertrouwen meer heeft in het eigen kunnen als visueel verteller, wordt er aan het eind een coda aan het verhaal gekleefd die enkel bedoeld lijkt om wat vooraf subtiel aanwezig was in de beelden, heel erg expliciet te gaan maken in tekst. Dat geldt ook voor de superhelden-fantasie van de kinderen die commentaar levert op het drama, een element dat eerst speels is, maar dan afbreuk begint te doen aan de discrete aanpak die de rest van de film huldigt. Er zat meer in deze L’Île Rouge, maar zelfs met die tekortkomingen blijft dit een degelijk werkstuk.
