Afgelopen weekend stond hij nog met zijn aloude Moldy Peaches op het podium van Primavera Sound, in Brussel deed Adam Green het zonder Kimya Dawson. Van dat beloofde ‘Celebrating Twenty Years Of Friends Of Mine‘ kwam ook niet veel in huis, maar het werd toch een mooi weerzien met de New Yorkse singer-songwriter.
Dat Green hier staat, vandaag, is geen toeval. Hij was nu toch in de buurt voor die wel heel erg beperkt gehouden reünietour van Moldy Peaches, dan kon een stopje op de labelnight van vrienden Capitane Records er wel af. Uiteindelijk toert hij in Europa al jaren met Turner Cody’s band The Soldiers Of Love, die hier ook grotendeels – enkel drummer Leo Leonard neemt voor de hoofdact de stokjes over – als backingband van voorprogramma Nicolas Michaux fungeert. Iets met vriendendiensten, quoi, want ook de nieuwe vinyluitgave van Friends Of Mine gebeurt op dit kleine Brusselse label.
Mocht ook wel, die re-issue, want Friends Of Mine is misschien wel de quintessentiële plaat van Green, wiens debuut Garfield uit 2002 een songsmid liet horen die na het verscheiden van Moldy Peaches zijn eigen stem zocht. Op die tweede soloplaat, een jaar later, vond hij die. Weg was het rommelige, in de plaats vond hij zichzelf opnieuw uit als crooner met een hoek af. De zotskap bleef, de diepe bariton werd ontdekt als nieuw instrument, de songs waren om van te smullen.
En nu mag u dat weer vergeten, want dat deed Green ook in de AB. Natuurlijk passeerden een paar nummers van die jarige plaat, maar erg veel waren het er niet. In wezen kregen we hier min of meer dezelfde set van bijna exact een jaar geleden in Trix – zij het met net iets minder gusto gebracht. Toen kwamen we dan ook net uit de zoveelste lockdown, klaar voor de Eindelijkste Aller Bevrijdingen, vandaag is Green van het grote Primavera-podium opnieuw ter aarde geland. Het houdt hem niet tegen om zijn best te doen, maar je voelt… net iets minder energie dan toen in Antwerpen.
Geen klachten anders over die Soldiers Of Love, een potente band, die Greens nummers de punch geeft die ze nodig hebben, hen laat dansen waar het moet, maar ook weten waar ze gas moeten terugnemen. Het is het soort zetel waarin de Amerikaan maar achterover heeft te leunen, een band die hem draagt waar hij heen wil. Te beginnen: een “Cigarette Burns Forever” waarin ’s mans blije dansmoves alweer om van te smullen zijn.
Want zo is Green nog altijd; een entertainer pur sang, maar dan van het wazige soort – de ogen immer onhelder op een ietwat ijle verte gericht. Het armenwerk naar links en rechts is ondertussen signatuur geworden, ook in het voortdurend tussen snel en traag weifelende “Gemstones”, of een “Drugs” dat wordt besloten met een lofzang op België. “Waarom praat niemand over jullie? Jullie hebben alles: de Smurfen, Rubens, de Antwerpse mode, en als je van wetenschap houdt hebben ze zelfs een gigantische molecule”. Dat bezoekje ’s middags aan het Atomium had duidelijk indruk gemaakt. “Carolina” kondigt hij aan als “toch ook een ietwat Belgisch nummer. It teaches Bruxelles how to Bruxellait“; ook een manier om te Brellen.
Maar voort, want zo snel gaat het ook in dit net iets langer dan een uur durend concert waarin Green toch zeventien nummers geperst krijgt. Drie daarvan speelt hij solo en daarvan is “Tropical Island” het beste. Wanneer de band terugkeert voor “Bluebirds” weet je: de finale is ingezet en die mag wel knipogen naar dat Friends Of Mine. De titeltrack is de hit die iedereen kan meezingen terwijl de zanger vanop het podium handjes uitdeelt, “Jessica” is ook twintig jaar later nog zo meefluitbaar als ooit.
De bisronde is wat ze altijd is. Eerst het ingetogen walsje “We’re Not Supposed To Be Lovers” – nog een keer croonen, nog één keer de showman uithangen – en dan allemaal samen het podium op voor “Dance With Me”. Terwijl de band de outro naar het einde ploegt, verdwijnt Green langzamerhand de coulissen in; always leave ‘em wanting more. Straks signeert hij nog wel een paar platen en dan is het weer tot de volgende keer.
Want je weet: Adam Green, die komt altijd wel terug.
