Volgende week zakt een groot deel van de filmindustrie weer af naar Cannes waar jaarlijks prestigieuze filmprijzen uitgedeeld worden. Een daarvan is de ‘Caméra d’Or’, die toegekend wordt aan het beste filmdebuut. In 2018 sleepte Lukas Dhondt die met Girl in de wacht. Vorig jaar ging de award naar Riley Keough en Gina Gammel voor War Pony, een drama over twee jongens die opgroeien in het Indianenreservaat Pine Ridge.
Dit mag dan het regiedebuut zijn van Riley Keough, ze is zeker geen onbekende in de filmindustrie. De kleindochter van Elvis Presley is zelf actrice en speelde o.a. mee in American Honey. Het was op die filmset dat Keough twee figuranten ontmoette, Franklin Sioux Bob en Bill Reddy, die haar vertelden over opgroeien in het reservaat, aan de hand van zowel eigen ervaringen als verhalen die ze hadden opgevangen. Keough introduceerde het paar aan haar beste vriendin Gina Gammell en zo ontstond heel langzaam, over meerdere jaren heen, het script voor War Pony.
Authenticiteit was het sleutelwoord voor alle makers en daarom werd de film ook gedraaid in een lokale gemeenschap met lokale acteurs. Om vertrouwen te creëren, spendeerde Keough en Gammell er naar eigen zeggen zeven jaar. Dit zorgt er inderdaad voor dat War Pony aanvoelt als een oprechte inkijk, al blijft dat voyeuristische wel een beetje hangen.
Het drama volgt twee jongens, de 23-jarige Bill en 12-jarige Matho, die elk worstelen met hun identiteit en volwassen worden. Deze twee verhaallijnen worden afwisselend in beeld gebracht, waarbij de paden van de personages elkaar niet kruisen, op één moment na. Hierdoor zit er veel verpakt in de twee uur speelduur. Maar een concreet conflict ontbreekt waardoor de prent haast als een documentaire aanvoelt. Ondanks dat de personages steeds op problemen botsen, lijkt er in het scenario geen overkoepelde verhaalboog te zijn. Bijgevolg kunnen de personages ook niet evolueren en dat doen ze ook niet. Hierdoor voelt het geheel eerder als een prelude aan dan een afgewerkte vertelling. Toch is er spanning aanwezig, doordat zowel Bill als Matho zich vaak in precaire posities bevinden.
Voor een regiedebuut leveren Keough en Gammel mooi werk, al maken ze wel steeds de meest voor de hand liggende keuzes. Zo baden hun beelden vaak in een soort zonsondergangsgloed en zijn ze donker en gesatureerd.
Op het einde van de rit blijft het gevoel wat hangen dat de film meer had kunnen zijn en meer had kunnen doen. Een representatieve weergave van iets maken en in het filmcircuit brengen, is uiteraard een lovende prestatie. De vertolkingen door Inheemse Amerikanen voelen zo realistisch aan dat je je afvraagt of je wel naar fictie zit te kijken. En het is daar dat hun debuut een beetje mank loopt. In een poging zo authentiek mogelijk te zijn, heeft de plot moeten inboeten. En dat is een beetje jammer, voor iedereen.
