Tengo Sueños Eléctricos (of I Have Electric Dreams) schetst een ruw beeld van een vader-dochterrelatie die de fijne lijn tussen liefde en haat bewandelt. De coproductie tussen Costa Rica, België en Frankrijk is een pakkend coming-of-age drama dat niet bang is om delicate thema’s te behandelen. Valentina Maurel creëerde in haar eerste langspeelfilm een gespannen en geladen atmosfeer waardoor de elektriciteit letterlijk in de lucht te lijkt hangen. Tengo Sueños Eléctricos toont zo de ruwe realiteit van een gebroken familie door de ogen van een gevoelige tiener.
De film focust op de zestienjarige Eva (Daniela Marín Navarro) die worstelt met de scheiding van haar ouders, haar ontluikende seksualiteit en een opgekropte boosheid die elk moment dreigt los te barsten. Maurel maakte van haar hoofdpersonage een bijna onuitstaanbare puber wiens razende hormonen zowel haar kleine zusje als haar moeder op de zenuwen werken. Wanneer ze toevlucht zoekt bij haar vader Martín (gespeeld door Reinaldo Amien), een bohémien en dichter die met dezelfde woede-uitbarstingen lijkt te kampen als zijn dochter, groeit hun band uit tot een destructieve en toxische relatie. Eva belandt in de nonchalante sfeer van haar vaders leven – met een te klein, oningericht appartement waarin geen plek is voor Eva en een opeenvolging van ontsporende feestjes met zijn vrienden en collega-dichters. Dit blijkt de perfecte context om Eva’s mentale worstelingen en impulsieve uitingen enkel te doen toenemen, wanneer ze met man en macht haar vaders leven (en dat van haarzelf) terug op de sporen probeert te krijgen.
Valentina Maurel zit haar personages dicht op de huid, wat Tengo Sueños Eléctricos een lichamelijke en tastbare kwaliteit geeft. Van crisissituaties in de auto tot intieme scènes waarin Eva haar seksualiteit verkent met zichzelf of een van de oudere vrienden van haar vader, Maurel is niet bang om de ruwheid van haar turbulente personages bloot te leggen. Toch biedt de film ook ademruimte aan de hand van de poëtische uitingen van Martín of de innige band tussen Eva en haar kat. De montage bouwt spanning op in en rond de personages, maar heeft ook tijd voor stilte en rust. En dat is wel nodig, want dit is geen gemakkelijke film om uit te zitten, net omdat we binnenkijken in een type relatie dat het liefst achter gesloten deuren blijft. Op die manier worden de personages dan ook vaak in beeld gebracht, door de kier van een bijna gesloten deur. De beelden zijn zowel kwetsbaar als intens, reflecterend op de manier waarop mensen zich tot elkaar verhouden wanneer ze zelf op springen staan.
Beide hoofdacteurs lenen hun passie en intensiteit aan de personages, waardoor Eva’s tumultueuze karakter tot uiting komt in de doordringende blik van Daniela Marín Navarro en Martíns tweestrijd tussen liefde en agressie als vader, vorm krijgt in de neurotische nonchalance van Reinaldo Amien. Ook Maurel bouwde voort op haar bestaande kwaliteiten als schrijver-regisseur en bleef in lijn met de thema’s die ze behandelde in haar voorgaande kortfilm Lucia in Limbo rond de sensuele en seksuele ontplooiing van een jonge vrouw. Door terug te keren naar haar roots, draagt de in Brussel afgestudeerde Valentina Maurel bij aan de tot op heden vrij onbekende Costa Ricaanse cinema. Bovendien gebeurde dat zeker niet onopgemerkt, want I Have Electric Dreams won vorig jaar verschillende prijzen op onder andere het Filmfestival van Locarno en dat van San Sebastián.