In 1976 verscheen met Adèle et la bête (Isabelle en het monster) het eerste verhaal in de reeks “Les aventures extraordinaires d’Adèle Blanc-Sec” (De fantastische avonturen van Isabelle Avondrood) van Jacques Tardi. Tardi had zichzelf twee jaar ervoor in de kijker gezet met maar liefst drie publicaties in hetzelfde jaar: Adieu Brindavoine/La fleur au fusil (Vaarwel Morgendauw/Het gebroken geweertje), Le démon des glaces (De ijsdemon) en La véritable histoire du soldat inconnu (Het ware verhaal van de onbekende soldaat) en leek nu zijn aandacht volledig te richten op deze nieuwe reeks.
Datzelfde jaar volgde immers ook het tweede deel Le démon de la Tour Eiffel (De demon van de Eiffeltoren), gevolgd door Le savant fou (De waanzinnige geleerde) in 1978 en Momies en folie (Maanzieke mummies) in 1979. In diezelfde periode begon Tardi zich echter ook toe te leggen op samenwerkingen met andere auteurs, wat tot verschillende andere werken leidde, waaronder de klassieker Ici même (1979, Het besloten land) naar een scenario van Jean-Claude Forest (bedenker van onder andere Barbarella). In de jaren tachtig verschenen nog Le secret de la salamandre (1981, Het geheim van de salamander) en Le noyé à deux têtes (1985, De tweekoppige drenkeling) alvorens duidelijk werd dat Tardi (tijdelijk) genoeg had van zijn Parijse antiheldin en het Parijs van het interbellum. Met een reeks bewerkingen van Léo Malets detectivereeks rond Nestor Burma verschoof het tijdperk naar de jaren veertig en een nieuwe succesreeks. In de jaren negentig kende Avondrood een kleine opleving met Tous des monstres ! (1994, Allemaal monsters!) en Le mystère des profondeurs (1998, Het geheim der diepten).
Pas in 2007 volgde Le labyrinthe infernal (Het helse labyrint), het langverwachte vervolg op Het geheim der diepten, dat meer nog dan de vorige (drie delen) verder bouwt op een vervolgverhaal en zelfs met een cliffhanger eindigt. Toch voelt het afsluitende De baby van Buttes-Chaumont meer nog dan het vorige deel aan als een verplicht nummer waarbij Tardi die elementen die zijn eerste verhalen net zo goed maakten nog eens van stal haalt zonder er zelf echt in te geloven. Zo komen het ratjetoe aan figuren met absurde namen die een appeltje te schillen hebben met Isabelle Avondrood niet alleen een laatste keer opdraven, maar blijken ze elkaar ook gevonden te hebben, terwijl de politie zo mogelijk nog incompetenter is dan voorheen. Uiteraard speelt het feit mee dat (meer nog dan bij de vorige albums) hier echt sprake is van een vervolgverhaal, maar Tardi lijkt niet altijd een weg te weten met de hoeveelheid aan gestoorde figuren die hij gecreëerd heeft noch met de absurditeit die zijn verhaal aangenomen heeft.
Het is dan ook overduidelijk dat Tardi met De baby van Buttes-Chaumont als het tweede luik van een verhaal opgestart in Het helse labyrinth niet alleen een einde wilde breien aan De fantastische avonturen van Isabelle Avondrood, maar ook de absurditeit van de door hem gecreëerde wereld nog eens extra in de verf wilde zetten. Het verhaal neemt immers de draad op waar het vorige stopte, met de identificatie van de geheimzinnige figuur die niet alleen Sander Morgendauw en Charles Chalizot, medestanders van Avondrood tegen wil en dank, maar ook de criminelen Léon “de tandarts” Dandelet en Régis Fluet onder schot houdt in café Chez Raoul. Die onbekende is Stigmates, de rechterhand van voormalig politiecommissaris Lauman en nu een hulpje van hoofdcommissaris Poissard. Maar Stigmates stelt niets voor en geen van de andere cafégangers besteedt enige aandacht aan hem noch aan het feit dat ze allemaal bedekt zijn met zweren en er vreemde tentakels uit hun oren groeien.
Uit het vorige deel werd al duidelijk dat de oorzaak van deze “runderziekte” een gevolg is van de medicijnen, elixirs en zelfs wijn geproduceerd door dokter Chou, de zoveelste gekke geleerde die samenspant met de vijanden van Avondrood. Chou was bovendien de arts van de in de vorige verhalen prominent aanwezige commissaris Lauman, die na een zenuwinzinking en behandeling door Chou in een minotaurus veranderde. Na Chou opgevreten te hebben, wist hij te ontsnappen en maakt hij niet alleen de straten van Parijs onveilig, maar verblijft hij ook geregeld op het dak van het appartement waar Avondrood woont. Die lijkt er overigens weinig last van te hebben en trekt vooral op met haar oude mummie (Maanzieke mummies) en diens Chileense collega, die fan is van Avondroods pulpfeuilletons, gebaseerd op haar eigen avonturen. De baby van Buttes-Chaumont pikt de draad van dat kluwen op, maar voegt er nog enkele andere verwijzingen uit eerdere verhalen aan toe.
Zo verwijst de titel naar de baby die in Allemaal monsters door tentakels gegrepen wordt (een psychische manifestatie van Honoré Fia) en achtergelaten in de bosjes van Buttes-Chaumont. Over die baby komt de lezer nog wat te weten, net als hoe het Avondroods verloren zuster en ondertussen Fia’s vrouw vergaan is. Fia weet overigens meer van Chous experimenten en trachtte op zijn manier de epidemie (vruchteloos) te stoppen. Hoewel de “runderziekte” centraal staat in het verhaal – verschillende personages zijn in een minotaurus veranderd, zij het met behoud van hun persoonlijkheid – spelen ook de mummies, de ontplofbare Isabelle Avondrood-klonen, nog een uitvinding van Chou, en de geplande kraak/afrekening tussen “de tandarts” en Fluet enerzijds en hun voormalige medestanders en diens nieuwe kompanen een rol. Tardi wil duidelijk zowel komaf maken met zijn verhaal en de vele losse eindjes, als de bizarre figuren en andere personages nog een laatste keer laten opdraven.
De fantastische avonturen van Isabelle Avondrood gold van bij het eerste album al duidelijk als een parodie op vroegtwintigste-eeuwse pulpromans. En in de eerste delen slaagde Tardi er ook perfect in de grens tussen pastiche, hommage en parodie te bewandelen. Vanaf Allemaal monsters! leek de vermoeidheid, desinteresse of tegenzin steeds meer toe te slaan. De eindeloze conversaties en uiteenzettingen werden met elk album absurder zonder nog echt te prikkelen en de actie las slordig. De baby van Buttes-Chaumont lijdt hier in het bijzonder onder en weet onvoldoende te beklijven. De vakman Tardi weet uiteraard nog steeds de minimale kwaliteit te brengen, maar de begeestering of het plezier van voorheen is vaak afwezig. Hoewel het goed is dat De fantastische avonturen van Isabelle Avondrood na bijna vijftig jaar eindelijk afgesloten worden, blijft het dan ook een afscheid in mineur.
