In 1995 hield Pom er op zesenzeventigjarige leeftijd mee op. Gedurende vierenveertig jaar had hij niet minder dan vierenvijftig verhalen geschreven (al herwerkte hij hier zeven ervan), waarvan vijfenveertig niet alleen in de krant verschenen maar ook als strip gepubliceerd werden. Met gemiddeld één strip per jaar was hij opvallend productief, in het bijzonder daar hij in tegenstelling tot bijvoorbeeld Willy Vandersteen en Jef Nys geen assistenten in dienst had. Pom was dan ook een notoire einzelgänger die weinig ophad met andere tekenaars en snel jaloers was. Toch was de reden dat hij er mee ophield, veel eenvoudiger: het papier waarop hij tekende, was niet langer beschikbaar.
Het klinkt te onnozel voor woorden en ook al overdreef Pom naar alle waarschijnlijkheid, er zat wel degelijk een kern van waarheid in. Voor Pom als tekenaar bleef de tijd immers stil staan, want waar Willy Vandersteen `zijn` Suske en Wiske mee liet evolueren met de tijd en zelfs Jommeke, die nochtans al decennialang in een geïdealiseerd Vlaams dorp uit de jaren vijftig leeft, een gsm heeft, gold niets van dat voor Piet Pienter en Bert Bibber. Sinds de publicatie van In het spoor van Sherlock Holmes (1955) leven Poms personages in eenzelfde tijdvak dat niet evolueert, op gebied van mode of zeden noch opvattingen en gewoontes. Piet rookt een pijp, agenten en rijkswachters veranderen nooit van uniform en Susan staat in de keuken en durft wel eens haar `vrouwelijke` logica te gebruiken. Maar Poms tijdmachine blijft werken omdat het een tijdloze charme heeft en zijn spot gelijk verdeeld wordt over iedereen, zij het dat gezagvoerders net wat meer vegen uit de pan krijgen.
Om die redenen kan De supersonische schokgolf-oscillator moeiteloos na gelijk welk ander album komen, ook al verscheen het voor een eerste maal in 1989. Zoals wel vaker vormt de diefstal van Hilarius Warwinkels laatste uitvinding de motor van het verhaal. In een poging sneller een deel van een muur af te breken, bouwt Warwinkel een nieuw apparaat. Wanneer enkele toevallige voorbijgangers een demonstratie van het apparaat bijwonen, besluiten ze het apparaat te stelen en Warwinkel te ontvoeren (bij gebrek aan plannen) om het apparaat aan derden te verkopen. Door enkele toevalligheden komt Susan achter de verblijfplaats van de ontvoerders en is het aan haar om samen met Piet Pienter, Bert Bibber en professor Kumulus het toestel en de door Warwinkel onder invloed geschreven plannen te bemachtigen. Een grand cru is het verhaal zeker niet, en Pom valt terug op enkele trucjes uit andere verhalen (oa Marie Huana) maar zoals steeds houdt hij de spanning erin en weet hij het album met voldoende humor en speldenprikjes te stofferen.
In het daaropvolgende Intermezzo in Hamaj`Oewait zijn Pienter, Bibber en Susan getuige van de ontvoering van doctor Pluyzer, waarbij zijn tas met papieren achtergelaten wordt. Ze brengen die naar professor Kumulus, die een vriend van hem blijkt te zijn. Wanneer Kumulus niet veel later ook meegenomen wordt, ontdekken ze dat TufTuf Oil Co. er achter zit en trekken ze naar Hamaj`Oewait om de zaak op te lossen. Een mannetje van de oliemaatschappij is hen echter gevolgd en steekt geregeld stokken in de wielen. Gelukkig krijgen ze hulp van een mysterieuze onbekende en de emir van Hamaj`Oewait. Pom heeft er duidelijk plezier in en weet de toen recente oliecrisissen als uitgangspunt te nemen om een inventief en origineel verhaal te vertellen.
Dat hij in zijn laatste jaren nog in goede doen is, blijkt ook in de twee volgende verhalen Vakantie in Pandorra en Susan bij de Knobbelgilde. Hoewel Pom in tegenstelling tot Suske & Wiske of Jommeke geen vaste schurk van dienst had (Krimson/Anatool) gunde hij bepaalde `slechteriken` vaker meer dan een enkel verhaal. Zo mag in Vakantie in Pandorra de schimmige juwelier Blinkstein een derde keer opdraven (De zaak Blinkstein, Systeem Kleerkast), die – hoe kan het anders – een uitvinding van Warwinkel (knalspray) in handen krijgt. Blinkstein en kompanen voelen echter de hete adem van Knobbel in de nek en besluiten hun slag te slaan in het zuidelijke Pandorra.
Door stom toeval huren ze het huisje naast dat van Pienter en Bibber die er samen met Susan en professor Kumulus verblijven. De actie blijft grotendeels beperkt maar uiteraard worden de plannen van Blinkstein verijdeld en loopt alles (min of meer) goed af. Zoals in eerdere strips al het geval was verkiest Pom ook hier een verhaal met wendingen en grappen boven pure actie wat Vakantie in Pandorra alleen maar ten goede komt.
In Susan bij de Knobbelgilde mag het terug wat stuiven wanneer Susan als 1e prijs in een politietombola een week agente mag spelen. Overijverig slingert ze zowat iedereen op de bon en stoot ze daarbij ook op enkele drugdealers die besluiten haar te ontvoeren (wat ook alweer enkele jaren geleden was). Pienter en Bibber komen haar en haar ontvoerders op het spoor dankzij Poms klassieke toeval – dat beiden eerder in het verhaal in het verlaten huis waar de schurken hun drugs (en Susan) verstoppen, schuilden voor de regen. Het is zowat de enige bedenking die gemaakt moet worden, want verder blijft Pom in top doen en weet hij ook Knobbel een glansrol te geven als de snoeverige bullebak die hij is zonder hem te reduceren tot een cliché. Voor de jongere lezers zal het kleine conflict tussen rijkswacht en politie weinig helder zijn maar de oudere liefhebber zal ongetwijfeld gniffelen en zich de klassieke concurrentie tussen de twee politiediensten levendig voor de geest halen. En hoewel Susan bij de Knobbelgilde het laatste verhaal van Piet Pienter en Bert Bibber is, hint Pom hier nooit naar. Of hij zelf nog een opvolger in gedachten had, blijft koffiedik kijken al liet hij zelf optekenen dat hij nooit een officieel einde in zijn strips zou opnemen.
Met de publicatie van Integraal 11 is Poms stripreeks officieel volledig ontsloten (zijn eerste reeks blijft om redenen van uitgaverechten helaas op de plank liggen). Hoewel het een van de vele reeksen is die Standaard Uitgeverij uitbrengt naast onder andere Robert & Bertrand, Yoko Tsuno, De Rode Ridder, blijft het een buitenbeentje dankzij de figuur van Pom zelf. Zijn reeks haalde nooit de oplages van vele andere strips maar kon evenmin tot een bepaalde `nichereeks` gerekend worden. Pom richtte zich tot hetzelfde publiek als zijn collega`s maar kende vooral succes dankzij trouwe fans en mond-aan-mondreclame. Piet Pienter en Bert Bibber waren door en door een creatie van Pom, van de typische tekenstijl over de eigenzinnige humor tot en met de bevroren tijd. De strips vormden een inkijk in Pom die, gesloten als hij was, die op geen andere had manier kunnen brengen. Om die reden is zijn werk ook unieker te noemen dan de andere reeksen, die vaak formulaïscher aanvoelen en volgens een vast patroon werken. Dat het Vlaamse stripverleden ontsloten wordt op deze manier is sowieso toe te juichen, maar in het geval van Pom is het bovendien een terecht eerbetoon. Al zou de Nijlense brompot er ongetwijfeld wel het zijne van gedacht hebben.
